หัวใจที่ไอ่คำ : Aikum got my heart

แม่ไอ่เอย...ไอ่คำงามล้ำยิ่ง

ช่างเพริศพริ้งลักขณาพาหลงใหล

พักตร์เอมอิ่มยิ้มนั่งบนบั้งไฟ

เคียงคู่ไปหลังม้ากับผาแดง

เสียงดนตรีบรรเลงเพลงไพเราะ

เหมือนจำเพาะแก่ใจให้แสลง

ดุจกระรอกด่อนชอกช้ำที่จำแลง

พังคีแฝงเพ่งพิศพินิจชม

ตามขบวนบั้งไฟด้วยใจหม่น

ในกมลวุ่นวายคลายสุขสม

เหมือนต้องมนต์ยลหน้าสบตาคม

กับเอวกลมนางไอ่มอบใจรัก

เพราะรูปชั่วตัวดำจึงช้ำจิต

เขาเชยชิดคนดีด้วยศรีศักดิ์

จึงสมเป็นผาแดงกล้าแกร่งนัก

อัปลักษณ์อย่างพี่ไม่ดีพอ

หากไอ่คำสำเหนียกใครเรียกร้อง

ชายจดจ้องข้างขบวนคร่ำครวญหนอ

มาสิมาลงม้าอย่ารีรอ

นั่งรถห้อหนีหน้าเจ้าผาแดง

แต่นี่สิหัวใจคงไม่รู้

ยังนิ่งอยู่รวนเรหรือเสแสร้ง

พี่หลงรักไอ่คำช้ำพอแรง

พรุ่งนี้แข่งวันจุด...อาจฉุดนาง

๒๕ เมษายน ๒๕๓๐

                                                Aikum got my heart (Written on 25th April 1987)

As if a princess, her beautiful contour, named Aikum;

Her charming face also spelt upon my passion, when the glittering decorative rocket was coming on the parade.

She was sitting on the back of the impressively dressed horse together with the handsome man, called Phadaeng.

It’s also coming along with a very nice traditional music;

As if this was a thing that could be piercing my side;

As if I took a place of the poor spelt white-squirrel myself; called Pangkee who used to secretly passionate watching Aikum.

Followed the rocket parading with heartache;

My mind was disturbed, frustrated and worried.

I was stuck as if she gave me a magic power when facing her eyes; she got my heart.

Unfortunately, the ugly man would have been describable of myself;

Surely, he was the suitable honor man to be chosen for her;

And dressed as Phadaeng, smart and charming handsome man, it’s no such place for the ugly one.

If only Aikum had been noticed for someone’s requesting;

Who was following, watching and moaning by the parading rocket.

Please come down, dismount the horse immediately; and with my car leaving Phadaeng.

But your heart would have been unable to sense mine;

She was still sitting with silence, not so sure or just only being pretended.

I fell in love with her whole heartedly; perhaps she would have gone with me during the competition time of the rocket launching by tomorrow.

(By P. Pantasri on 25th April 1987)

ฉันใคร่ครวญหวนถึงซึ่งแรกเริ่ม

ครั้งประเดิมชั่วโมงพบประสบขวัญ

ฟ้าสดใสหรือสลัวมัวตะวัน

อาจคิมหันต์หรือเหมันต์ฉันพอจำ                                

ขาดลิขิตย้ำเตือนจึงเลือนลบ

โง่บอดกลบทับอุราพาถลำ

ต้นรักผลิแต่เพิกเฉยละเลยคำ

พฤษภย้ำก็เพียงเพ่งไม่เบ่งบาน

หากสามารถคืนแก่แก้อดีต

จักเขียนขีดจำนรรจ์แห่งวันหวาน!

แต่ฉันปล่อยโอกาสพลาดแก่กาล

ไร้รอยผ่านดุจหิมะยามละลาย                    

มันอาจแฝงความนัยให้ฉุกคิด

ดูน้อยนิดแต่ค่างามสูงความหมาย

ได้แต่เพียงรำลึกนึกเสียดาย

มือสอดส่ายแรกสัมผัสยังมัดใจ

              The first day

I wish I could remember the first day,

First hour, first moment of your meeting me,

If bright or dim the season, it might be

Summer or Winter for aught I can say.

So unrecorded did it slip away,

So blind was I to see and foresee,

So dull to mark the budding of my tree

That would not blossom yet for many a May.

If only I could recollect it, such

A day of days! I let it come and go

As traceless as a thaw of bygone snow;        

It seemed to mean so little, meant so much;

If only now I could recall that touch,

First touch of hand in hand – Did one but know!

Christina G.Rossetti (1830-1894)

ดงดิบลิบแดนด้าว            กับคราบคาวความฉาวโฉ่

ถูกหยามเพราะความโง่   ไม่เก้โก๋เหมือนใครคน

ฝังซากความบัดซบ        ไม่อยากสบความสับสน

หลีกเร้นเว้นเวียงวน       รองอัสสุชลด้วยคนโท

ดาราระยับฟ้า               ดูทีท่าหยิ่งยโส

ปลอบใจด้วยธรรมโม    ท่องพุทโธ อีโธ่ศพ

ฉันรักใช่ฉันใคร่            แล้วทำไมไม่มาพบ

เชือดเฉือนแล้วเลือนหลบ คนประจบเจ้าสอพลอ

ดงดิบคือป่าช้า               อย่าหวนหาอย่ามาง้อ

เหม็นสาบคนมอซอ       เชิญลออกลับเวียงวัง

ฉันเขลามัวเมารัก         จักเสียศักดิ์ตระกูลหวัง

ยอมช้ำแต่ลำพัง            เจ้านั้นยังอีกยาวไกล

ง้างหินเกลี่ยดินกลบ    ใต้พิภพ ฉันหลับใหล

เนื้อหนัง ผุพังไป       อย่าอาลัยคนไร้ศักดิ์   

(๑๔ มกราคม ๒๕๓๐)

ปรัชญาแห่งความรัก

            ๑

น้ำพุพุ่งระคนลงชลสาย

รวมหลากหลายสู่คงคามหาสมุทร

ลมสวรรค์โลมไล้ใจมนุษย์

รวมพิสุทธิ์จุติค่าธรรมารมย์

จึงไม่มีสิ่งใดที่ไร้คู่

โลกน่าอยู่สรวงสร้างอย่างเหมาะสม

ใจต่อใจใฝ่สนิทย่อมชิดชม

คู่ภิรมย์ฉันเล่าไงยังไม่มี

                ๒

ดูสิงขรเชยชิดจุมพิตสรวง

คลื่นเหนี่ยวหน่วงควงคลื่นชื่นสุขี

คงไม่อาจจะอภัยให้มาลี

หากหน่ายหนีเกสรผู้คู่มาลา

แสงสุรีย์จูบโลกหายโศกเศร้า

แสงจันทร์เล่าจูบทะเลหายเหว่ว้า

จุมพิตกันหฤหรรษ์สุดพรรณนา

ฤๅมีค่าเธอมิคิดจุมพิตฉันเลย

Love’s philosophy                 І

The fountains mingle with the river

And the rivers with the Ocean,

The winds of Heaven mix for ever

With a sweet emotion;

Nothing in the world is single;

All things by a law divine

In one spirit meet and mingle.

Why not I with mine?-  

                        ІІ

See the mountains kiss high Heaven

And the waves clasp on another;

No sister-flower would be forgiven

If it disdained its brother;

And the sunlight clasps the earth

And the moonbeams kiss the sea:

What are all these kissings worth

If thou kiss not me?

(Percy Bysshe Shelley, 1792-1822)

เสียงพิณแผ่วแว่วผ่านกังวานล้ำ

คลอหมอลำพร่ำมาอุราหวิว

ว่าโอ้หนอคืนนี้ฤดีปลิว

ใจลอยลิ่วล่องหนถึงคนดี

ดอกอะไรไหนเรียมเทียมดอกรัก

ขอสมัครร่วมตายอย่าหน่ายหนี

อ้ายบ้านไกลใฝ่หายอดนารี

ฝ่าราตรีถึงบ้านจงขานคำ

พิณก็เร่งเปล่งคำลำต่อว่า

แม่น้องหล่าเอวกลมเจ้าคมขำ

อ้ายขี้เหล่เป๋ขาซ้ำหน้าดำ

บ่เว้านำเลยหนออ้ายขอลา

เสียงพิณผ่านหวานแว่วแผ่วๆลับ

น้ำหมอกซับพรมดินถวิลหา

พิณสายสองหมองหม่นปนน้ำตา

คลอช้าๆครวญคร่ำลำโศกตรม

โอ้ หนอกรรมค่ำคืนสะอื้นไห้

ถึงรักใคร่คงเพียงชู้มิคู่สม

ช่างอาภัพอับชาติจึงชวดชม

ลำฝากลมอ่อนๆค่อนราตรี

ถึงเถียงนากลางทุ่งมุงหญ้าแพรก

ดอกตะแบกร่วงคลุมมุมม่วงสี

นั่งเหม่อมองข้างซุ้มกลุ้มฤดี

ดีดอีกทีพิณพาทย์...ให้ขาดใจ

(พฤศจิกายน ๒๕๒๘)

Pin Tone;

A sweet sound

of Pin was slightly heard;

Mor Lum was also excitedly humming.

“Oh…tonight is so romantic, and my mind is now flown to meet her.

What kind of flower on earth is equal to Dok Rak, the love flower;

So I would like to be yours until my death, don’t be afraid.

Though my home is far away, but my mind is trying to find and reach you tonight. 

Please reply. 

Rousing Pin tone and singing of Mor Lum were performed with scorning;

You are so a beautiful girl with a slender contour.

But, my face is ugly dark, and my legs are disabling. You have no answer for me, so say goodbye.”

The sweet tone of Pin was gradually fading away,

Whilst the dew drop at night was found on the ground.

Affectionately, he slowed down the tone of two-strings Pin with a sadness melody and a regretful

singing of Mor Lum.

“Oh…my sin made me cries at night; love her so much though,

But having an affair is just only in my mind, it cannot be matched.

My fate is very unlucky so I missed you again in this life time.” He sang Mor Lum during near

dawn.

He came back to the rice field, reached the hut that covered with a purple of wild flowers.

With deeply sorrow, he sat down and the Pin was in his hands.

He started to play his Pin again… but, this time was the fatal Pin tone.

(November 1985)