ฉันอยากมอบหัวใจอันใสผ่อง

ให้ครอบครองหนึ่งในหัวใจฉัน

เธอสูงส่งเลิศล้ำเหลือรำพัน

จะเชื่อมกันไยได้คงอายดิน

ฉันเก็บไว้ในอกจึงหมกไหม้

อยากจะให้เธอรู้คู่ถวิล

เฝ้าหมายมองปองรักหนักดวงจินต์

แทบจะสิ้นชีวาตม์หากพลาดรัก

ฉันเป็นคนขี้เหนียมเจียมอยู่มาก

ถึงจะอยากเอ่ยคำดูต่ำศักดิ์

แต่หากเอ่ยในใจนั่นไวนัก

ว่ารักๆเธออยู่มิรู้คลาย

ฉันชอบฝันถึงเธอเสมอนะ

ถึงเธอจะไม่รู้ว่าคู่หมาย

เป็นเพียงคนด้อยค่าช่างน่าอาย

ไม่สมสายสวาทวิลาศลักษณ์

ฉันจึงมีปมด้อยไว้คอยกั้น

เหมือนรักนั้นมีลวงให้หน่วงหนัก

กร่อนหัวใจคนจนให้หม่นพักตร์

แล้วคงจักผลักไสให้ไกลตา

ฉันอยากมอบหัวใจอันใสผ่อง

ให้ครอบครองดวงแดก่อนแบหลา

เพราะชาตินี้ต่ำต้อยน้อยบุญญา

แม้นเมตตาถามถึงสุดซึ้งพอ

๑๙ กันยายน ๒๕๓๐

ความรักคือการให้ใช่การขอ

ที่สึกหรอซ่อมสร้างใช่ล้างผลาญ

มีเชื่อถือวางใจใช่หลอกอาน

มิคิดการณ์ฉ้อฉลกลอุบาย                                       

อุตสาหะสัตย์ซื่อถือรักมั่น

สุขทุกข์กันร่วมอยู่เป็นคู่หมาย

ทั้งวันนี้วันหน้าร่วมท้าทาย

รักมิคลายมีเมตตาพาเข้าใจ

มิเรียกร้องสิ่งใดในความรัก

แต่แน่นหนักคงมั่นมิหวั่นไหว

มิล้มเหลวแต่แกร่งกล้าฝ่านำชัย

สัญญาไซร้มิหมองมัวชั่วนิรันดร์

Love is giving

Love is giving, not taking,

mending, not breaking,

trusting, believing,

never deceiving,

patiently bearing

and faithfully sharing

each joy, every sorrow,

today and tomorrow.

Love is kind, understanding,

but never demanding.

Love is constant, prevailing,

Its strength never failing.

A promise once spoken,

for all time unbroken,

Love’s time is forever.

(Anon)

โอ้เทพเอยเทพเจ้าแห่งความรัก

ไยมาปักพิษศรเอาตอนนี้

อยากยลยินถวิลหาแต่นารี

จวนสิบสี่กุมภาฯยิ่งอาวรณ์         

หากหัวใจเป็นกระดาษคงขาดยับ

พิษศรซับซ่านซึ้งถึงสมร             

ในดวงจิตพิศวาสแทบขาดรอน

จะนั่งนอนหงุดหงิดคิดร่ำไป

ขอเทพได้ปักศรสมรมิ่ง

ให้รักยิ่งยืนยงอสงไขย

เป็นคำมั่นสัญญาวาเลนไทน์

วอนเทพไท้ให้สมอารมณ์ปอง                           

จะสู้เก็บรักจริงไม่ทิ้งขว้าง

มิเริดร้างห่างกมลให้หม่นหมอง

ตราบชีวันบรรลัยเป็นไอออง

อัฐิกองท่วมหล้ามิพร่าเลือน

เกรงแต่เทพปักศรแล้วถอนรัก

ให้อกหักตามเคยทำเฉยเฉือน

แกล้งเย้ายวนชวนชิดแล้วบิดเบือน

ห่อนรู้เงื่อนน้ำใสบนใบบอน                                          

แม้นองค์เทพซื่อสัตย์มิดัดจริต                                                                                                    

ให้ครุ่นคิดวุ่นวายใจกายร้อน

จะเชื่อฟังเทพไท้ในอัมพร

จวบโคจรพบพักตร์...ได้รักเธอ

กุมภาพันธ์ ๒๕๓๐

นางนำฉันสู่รวงรังแห่งวังรัก

พิสุทธิ์นักดุจอะบิเกลช่างเฉิดฉัน

ยิ่งยามนางมิพรางหน้าเปิดผ้าพลัน

สวยถึงขั้นแม้นเอสเธอร์เธอต้องอาย

แสงเรื่อเรืองเรือนร่างสร่างความมืด

สรรพสิ่งยวบยืดย่อมสั่นสาย

พนมเนินนวยนาดแกะวาดลาย

“นี่ความหมายสองเราลับกลับค้นเจอ”

หากแต่นางกางแขนแอ่นอกอ้า

ประหนึ่งว่าสตรีเข้มเต็มเสนอ

ฉันถูกนางรวบดมใต้ผมเธอ

ชั่วเพียงเผลอพาทิวาสู่ราตรี

A Secret kept

The girl brought me into the house of love.

She was as pure and perfect as Abigail.

When she took off her veil she revealed a form

That put to shame the beauty of Esther.

Her light shone in the darkness, make everything tremble.

The hills started to dance like rams.

I thought, ‘Now our secrets are discovered.’

But she stretched out her hand like a woman of strength

And enveloped me with her jet-black hair.

So the day was immediately turned into night.

(Judah Al-Harizi, 1170-after 1235, Translated by David Goldstein)

หากสอยเดือนสอยดาวที่พราวฟ้า

คนทั้งหล้าคงสอยคอยความหวัง

คงไม่เหลือดวงดาวที่พราวพรั่ง

แต่นี่ยังกล่นเกลื่อนเคียงเดือนดวง

ทรมานยาจกเพียงอกหัก

กระหายรักเดือนดาวดุจแดนสรวง

ไหนจะสมดวงมาลย์สงสารทรวง

จะเหงาง่วงห่วงหาแต่จาบัลย์

เสียแรงร้อยหฤทัยมาลัยฝาก

แต่คุ้งฟากฟ้าไกลข้ามไพรสัณฑ์

มาซบแทบหัทยาวิลาวัณย์

จะรับขวัญจากใจก็ไม่มี

อยากขยำหัวใจอันไร้ค่า

ทิ้งกับฟ้าเบื้องบนทนบัดสี

ไม่อยากจำคำหวานหว่านวจี

ดุจซากผีแดดิ้นไร้วิญญาณ

จะท่องจิตดวงนี้ไปลี้ลับ

จนชั่วกัปชั่วกัลปวสาน

ทุกดาวเดือนเกลื่อนฟ้าให้ช้านาน

ไม่พบพานโลกนี้นี่อีกเลย

พฤษภาคม ๒๕๒๙

"Remember that great love and great achievement involve great risk"

(Anonymous)

"ความรักและความสำเร็จอันยิ่งใหญ่

ย่อมเกี่ยวเนื่องอยู่ในความเสี่ยงสูง"