จูบกระซิบแสนหวานสุดซ่านซึ้ง
ของคืนหนึ่งฉันสอนให้ใช่ลืมหลง
ราตรีชื่นคืนเราดื่มมิลืมลง
หวังเจ้าคงส่งจูบชื่นกลับคืนมา
โปรดขโมยริมฝีปากฝากจุมพิต
เผยอเพียงนิดปากเธอพร่ำเพ้อหา
อา ไม่ใช่! จูบผิดเป้าไม่เอานา
ยอดชีวาทำไมเล่าเจ้าโง่งม
“หยุด หยุดก่อน!” หล่อนหน้าแดงแสร้งประท้วง
แต่ยังหน่วงคลอควงแขนแสนสุขสม
“ไยค่อนขอดตอดนักเรียนให้ตรอมตรม
คุณอบรมเคยสั่งสอน!นั้นตอนมืด”
The kiss
Give me, my love, that billing kiss
I taught you one delicious night,
We tried inventions of delight.
Come, gently steal my lips along,
And let your lips in murmurs move, -
Ah, no! – again – that kiss was wrong –
How can you be so dull, my love?
‘Cease, cease!’ the blushing girl replied –
And in her milky arms she caught me –
‘How can you thus your pupil chide;
You know ’twas in the dark you taught me!’
(Thomas Moore, 28 May 1779-25 Feb 1852)
ดอกกุหลาบสดใสใครขว้างทิ้ง
เห็นซบนิ่งข้างคลองกองขยะ
คล้ายๆเราเคยให้แด่ใครนะ
ฤๅเขาจะขว้างทิ้งไม่จริงใจ
บางทีเป็นของใครก็ไม่รู้
มิกล้าตู่เกรงเขาว่าเราได้
กุหลาบเอย...ชูช่อไว้รอใคร
มิเท่าไหร่หรอกเจ้าคงเฉาตาย
มีตำหนิหนามคมช่างสมนัก
เป็นประจักษ์สำคัญเคยมั่นหมาย
มอบแด่ใครคนหนึ่งซึ้งมิคลาย
ไยทิ้งง่ายหน่ายรักอกหักตรม
กองขยะกับกุหลาบสุดซาบซึ้ง
ดูประหนึ่งจำเพาะเปรียบเหมาะสม
อย่าอาจเอื้อมดอกฟ้ามาชื่นชม
ดีแต่ก้มเก็บขยะสวะคลอง
เขาทิ้งเจ้าแล้วหนอช่อกุหลาบ
มิเคยทราบในทีว่ามีสอง
เก็บกุหลาบช่อเก่ามาเฝ้ามอง
ครวญถึงน้องหมองเศร้าเหงาฤดี
โอ้อกเอ๋ยรับจ้างล้างตลาด
คิดเอื้อมอาจวาดรักเกินศักดิ์ศรี
กวาดถนนรนแคมนับแรมปี
รักทั้งทียอดหญิง...หยิ่งทะนง
๑๑ พฤษภาคม ๒๕๓๐
บอกฉันได้ไหมความลับเก็บกับทับไว้ไม่หายก้นบ่อห่อไว้ไม่คายอย่าหมายแพร่งพรายคายคำบอกฉันได้ไหมความลับเถอะครับยังรอขอซ้ำจะเก็บรักษาความดำขอย้ำภู่ผึ้งพึงเมินบอกฉันได้ไหมความลับง้างงับเต็มปากยากเขินดุจกรวดแห่หินดินเดินเผชิญสมุทร(ยัง)อุดปากSecretTell me your secret.I promise not to tell.I'll guard it safely at the bottom of a well.Tell me your secret.Tell me, tell me, please.I won't breathe a word, not even to the bees.Tell me your secret.It will be a pebble in my mouth.Not even the sea can make me spit it out.(John Agard, 1949 - )
คืนแขไขใสนวลเย้ายวนฟ้า
ในอุรารื่นเริงบันเทิงขวัญ
เสียงพิณแคนครึกครื้นเริงรื่นกัน
งานใหญ่วันบุญพระเวสฯเทศน์ทำนอง
บึงพลาญตระการเด่นเห็นสง่า
ด้วยธาราล้อมรอบเป็นขอบของ
เกาะกลางบึงซึ้งค่ายิ่งน่ามอง
ยินลำล่องลำเพลินสะเทิ้นทรวง
ลือว่าเป็นลำซิ่งเกินนิ่งนั่ง
เงี่ยหูฟังพิณแคนจากแดนสรวง
บ่าวลำซิ่งหญิงลำคู่ราวชู้ควง
บทหึงหวงเกี้ยวพายิ่งน่าชม
"ถ้าพี่จะไปขอ ไปขอ พ่อสิว่าจั่งใด"
"น้องสุดแสนเสียใจ เสียใจ อย่าไปขอแท้ๆ"
หยุดโศกเศร้าโศกาลุกมาฟ้อน
ลายออดอ้อนลำซิ่งสะวิงขรม
พิณแคนเร้าเขย่ากายหายระทม
อ้อนอารมณ์คนฟังไหลหลั่งมา
สาวหมอลำบ้านใด๋หนอใครรู้
อุทานฮู้! มาไกลสวยใบหน้า
สาวหมอลำชุมพรออนซอนตา
พบคู่ขาจากแดนขอนแก่นคำ
สาวชุมพรบ่าวขอนแก่นแฟนๆครับ
เสียงสำทับโฆษกยกความขำ
"ปิรันย่า" น่ารักเอื้อนชักนำ
"ปลากัด" ลำโต้กลอน อย่านอนเด้อ!
หากฉันเป็นแผ่นพื้นปฐพี
เธอคนดีดุจเผ่าเหล่าพฤกษา
เริ่มงอกงามรู้ได้ในอุรา
เติบโตมาจากแก่นแผ่นดินใจ
หากเธอเป็นพงศ์เผ่าเหล่าวิหค
ขอผันผกเป็นลมพรมไสว
เธอไม่อาจหลีกลี้หนีฉันไป
แห่งหนใดล้วนลมพลิ้วพรมกาย
หากเธอเป็นหินผาศิลาย้อย
ฉันจักคอยท่วมท้นเป็นชลสาย
ย่อมซาบซับรับรู้อยู่มิวาย
ดังอุ่นอายสายเลือดมิเหือดไป
หินผาศิลาแลงทิ่มแทงฉัน
วิหคพลันวายวางร้างไฉน
เกี่ยวกระหวัดรัดลึกรากพฤกษ์ไพร
ตรึงฉันไว้ทรมาฆ่าทั้งเป็น
If I were the Earth
If I were the earth
And you a tree,
I’d feel you growing
Out of me.
If you were a bird
And I the air,
You’d not escape me
Anywhere.
If you were a stone
I, a river in flood,
Surely should feel you
Through my blood.
The stone has pierced me
The bird has died,
The tree will uphold me
Crucified.
หน้าส่วนตัว
1330
