จับดินสอด้วยน้ำตามาลิขิตถึงคนเคยเชยชิดพิสมัยนี่คือสาส์นสั่งลายอดยาใจแสนอาลัยหน่วงหนักรักมลายชายคนยากรักจริงเพียงหญิงหนึ่งบุญไม่ถึงเชยชมได้สมหมายพ่อแม่นางกางกั้นเดียดฉันท์ชายมีความตายเท่านั้นคือวันรอณ ฟากฟ้ากว้างไกลจงไปพบพี่จะซบดาวเดือนเป็นเรือนหอคอยคนรักอิงแอบแนบพนอคำร้องขอเท่านี้ นะที่รักวันวิวาห์คือชีวาพี่ลาลับอภัยกับรักลวงจนทรวงหักแต่อย่าลืมนัดพบอย่าหลบพักตร์จะคอยทักรอยยิ้ม ณ ฉิมพลีด้วยบูชารักจริงเหนือสิ่งอื่นขอให้ชื่นในรักสมศักดิ์ศรีแม้ไม่ตามฉันไปในทันทีแต่ชีวีฉันม้วยลงด้วยใครแหละนี่เพียงเล็กน้อยจิ๊บจ้อยนักเพื่อคนรักได้เห็นเป็นไฉนวันวิวาห์ขอช่วยอวยพรชัยก่อนสิ้นใจเชือกรัด...ตวัดคอ(26 เมษายน 2530)
อยู่ทุ่งนาป่าเขาลำเนาพฤกษ์
อยู่ยามดึกฟ้าสางสว่างใส
ถึงยามเย็นมิเว้นแม้ยามใด
ความเสียใจยังจาบัลย์นิรันดร
ครั้นยามดิ่งนิทราถึงคราหลับ
เธอเหมือนกับใกล้ชิดอยู่ติดหมอน
ยามอยู่เพียงโดดเดี่ยวเปลี่ยวอาวรณ์
ให้สังหรณ์เธออยู่เคียงคู่กาย
ถึงยามตื่นยามนอนมิซ่อนเร้น
ยังแนบเน้นสารพางค์มิห่างหาย
สองเราชิดสนิทแนบแอบอุ่นอาย
ชั่วฟ้าดินสลายมิคลายรัก
The Absent One
Wherever I may be
In the woods or in the fields
Whatever the hour of day
Be it dawn or the eventide
My heart still feels it yet
The eternal regret.
As I sink into my sleep
The absence one is near
Alone upon my couch
I feel his beloved touch
In work or in repose
We are forever close.
(Mary, Queen of Scots, 7/8 Dec 1542 – 8 Feb 1587)
"ใครที่เคยมีรักจึงมักเจ็บผ่านมาแล้วก็ยังเก็บมาเจ็บหนักจำเถิดจำ รักเอยที่เคยรักแต่ต้องพักความเจ็บเก็บแค่จำ"คงจดจำที่ใจแห่งไฟรักใจสมัครภักดีเคยมีช้ำหลงจริตติดรักพิทักษ์คำแม้ชื่นฉ่ำกำสรวลล้วนจากใจจงฝันใฝ่ในฝันทุกวันวี่ล้างราคีหมดจดให้สดใสอดีตเศร้าร้าวรานให้ผ่านไปรับวันใหม่ไออุ่นอรุณรอจินตภาพวาบหวานผสานสู่ร่วมเรียนรู้สิ่งดีไม่มีหงอแม้ที่สุดมีรักร่วมถักทอมิย่นย่อยืนยันจงฝันไกลก้าวชีวิตผิดพลั้งกี่ครั้งเล่ากี่หนัก-เบาก็ควรแก่การแก้ไขแม้นเจ็บอื่นหมื่นแสนทั่วแดนไตรเจ็บเพียงใดย่อมถ่ายถอนมีผ่อนคลายล้มแล้วลุกบุกบั่นพร้อมฟันฝ่าด้วยปรัชญาสารพันอย่าขวัญหายสติตั้งพลังรู้มิดูดายโลกผ่านร้ายหมายรักมั่นนิรันดร(แด่ ปิรันย่า จาก ปลากัด ด้วยรัก)
ครั้งฉันสาวราวรุ่นคุณประจักษ์
ถนอมรักปักจิตพิสมัย
บัดนี้รอยตีนกามาเยือนวัย
ผมสีใหม่ดอกเลาเริ่มเข้ามา
ตัวเริ่มท้วมต้วมเตี้ยดูเสียหุ่น
ไม่ละมุนหมดเท่ห์เสน่หา
ขาดคำชมสมทบยามสบตา
แม้เพียงค่าหนุนใจให้เบิกบาน
คำสัญญาใครนี่หลายปีก่อน
ตะวันรอนหนาวรับเคยขับขาน
ฉันรู้เพียงความเหงาและร้าวราน
น้ำตาผ่านไหลหลั่งและวังเวง
When I was youngYou loved me once when I was young When I was young and fair- Now ageing lines have made their mark And grey invades the hair.
The pounds have gained, the figure gone,
No more admiring glances,
Oh for one look, one word of praise
To set the heart a-dancing!
What happened to the promises
For those late winter years?
I only know of loneliness
And silent, frequent tears.
(Patricia Samuels)
มักกะลีศรีสุคนธ์วิมลมิ่ง
จะทอดทิ้งไกรลาสสวาสดิ์สูญ
พิทยาธรอ่อนจิตคิดอาดูร
ทวีคูณครวญคร่ำร่ำจาบัลย์
เจ็ดราตรีที่เคยได้เชยชิด
ประจงปลิดเชยชมภิรมย์ขวัญ
มิเริดร้างห่างจิตนิจนิรันดร์
พิณคนธรรพ์นั่นฤๅคือกำแพง
อกข้าเอยเคยชื่นจะยืนเซ่อ
ไม่พบเธอนับวันแต่กันแสง
ชลนัยน์ไหลปรี่เป็นสีแดง
สิ้นเรี่ยวแรงซานซบสลบไป
แผ่วๆพิณคนธรรพ์จากชั้นฟ้า
ฟื้นกายามองเมียงเสียงสดใส
เห็นเขาอุ้มจุมพิตตะขิดใจ
ชีวาลัยแทบปลดระทดระทวย
หากองค์อินทร์ผินพักตร์จักรู้ว่า
ดวงชะตาไม่รอดคงมอดม้วย
หอมระรินกลิ่นนารีมารวยๆ
คนธรรพ์ฉวยโฉบเฉินเหินพิมาน
ขอองค์อินทร์ผินพักตร์จักทูลว่า
โปรดเมตตาคนเศร้าเฝ้าสถาน
ช่วยฝังซากคนช้ำดั่งคำวาน
ใต้กิ่งก้านมักกะลีที่นี่เทอญ
ตุลาคม ๒๕๒๙
หน้าส่วนตัว
2086
