ทุกค่ำคืนยืนเหม่อแล้วเพ้อพกจนเดือนตกลับตาจวบฟ้าสางหนาวยะเยือกเย็นยะเยียบเงียบทุกทางใจอ้างว้างคอยเก้อเธอไม่มาเลี้ยงชีวิตด้วยแสงแห่งจันทร์ส่องลิ้มละอองน้ำค้างกลางเวหายืนสงบซบจิตต่างนิทราหลายเพลาแล้วฉันเฝ้าฝันคอยสิ้นเสียงหริ่งหรีดร้องยิ่งหมองหม่นดาวเบื้องบนหล่นร่วงยิ่งง่วงหงอยเย็นลมลูบจูบไล้คนใจลอยสุดเอื้อมสอยเสียแล้วแก้วยาใจแว่วไก่ขันพลันจ้องที่ท้องฟ้าแสงอุษาเงินทองส่องไศลหมอกสลัวทั่วเขาลำเนาไพรหมอกอะไรคลุมจิตดั่งติดกรงสุดสลัดตัดขาดสวาทรักยิ่งหน่วงหนักรักรุมให้ลุ่มหลงถ่อสังขารเหม่อฝันอย่างมั่นคงฝืนดำรงทรงกายมั่นหมายคิดจะกี่ปีกี่เดือนจนเลือนเลอะน้ำตาเกรอะเปรอะเปื้อนใครเบือนบิดร่างโทรมๆแน่นิ่งทิ้งชีวิตท่องดวงจิตสู่แคว้น...แดนไร้รัก(๒๙ มิถุนายน ๒๕๓๐)
ฉันรักเธอที่รักฤๅจักสิ้นจวบจนจีนจรดด่านกาฬประเทศจวบธาราข้ามเขาลำเนาเขตจวบมีเหตุแซลมอนร่อนมรคาฉันรักเธอภักดีเหลือที่สุดจวบสมุทรเหือดแห้งเป็นแหล่งหล้าจวบลูกไก่เจ็ดดาวเสียงห้าวมาราวห่านฟ้าให้ระส่ำทั้งอัมพรเร็วปีเดือนเคลื่อนผ่านปานกระต่ายเมื่อมุ่งหมายมิวายเกินถ่ายถอนเกาะกุมเชยบุปผาเฝ้าอาวรณ์รักแรกร้อนแห่งโลกรุกเร้ารุมLove has no endingLove has no endingI’ll love you, dear, I’ll love youTill China and Africa meetAnd the river jumps over the mountainAnd the salmon sing in the street.I’ll love you till the oceanIs folded and hung up to dryAnd the seven stars go squawkingLike geese about the sky.The years shall run like rabbitsFor in my arms I holdThe Flower of the AgesAnd the first love of the world.
ฉันรักเธออย่างไรใคร่เอ่ยอ้างลึก สูง กว้าง ตราบจิตคิดหยั่งถึงสุดห้วงแห่งค่าล้ำควรคำนึงอาวสานสุดซึ้งสิ่งพึงมีฉันรักเธอเสมอค่าทิวาเรียบสงบเงียบแต่ละวันเสกสรรสีแสงเทียนส่องยองเย็นเช่นสุรีย์ทุกชีวีล้วนปรารภหมายพบพานฉันรักเธออย่างเสรีที่ฝันใฝ่เสรีไซร้เรียกร้องถึงฟ้องศาลฉันรักเธอบริสุทธิ์ดุจศีลทานอธิษฐานผ่านพ้นลบมลทินฉันรักเธอสุดซึ้งยามโศกเศร้าครั้งยังเยาว์คราวก่อนย้อนถวิลฉันรักเธอราวฉันหวงห่วงดวงจินต์ดุจชีวินจะสิ้นแสงแห่งความดีฉันรักเธอด้วยน้ำตาบ่ารอยยิ้มด้วยภาพพิมพ์ลมปราณผ่านวิถีแม้นเทพไท้ทรงปลดหมดชีวีรักเธอนี้ยิ่งมั่นหมายหลังวายชนม์How do I love thee?How do I love thee? Let me count the ways,I love thee to the depth and breadth and heightMy soul can reach, when feeling out of sightFor the ends of Being and ideal Grace.I love thee to the level of every day’sMost quiet need, by sun and candlelight.I love thee freely, as men strive for Right;I love thee purely, as they turn from Praise.I love thee with the Passion put to useIn my old griefs, and with my childhood’s faith.I love thee with a love I seemed to loseWith my lost saints, - I love thee with the breath,Smiles, tears, of all my life! - and, if God choose,I shall but love thee better after death.(Elizabeth Barrett Browning, 1806 – 1861)
มาสิมา...ผีเสื้อฉันเนื้ออ่อนมาโฉบร่อนฉันไปให้ไกลลับแล้วฉีกเนื้อเถือหนังกินยังตับให้ย่อยยับเสียก่อนจึงจรไกลฉันลุ่มหลงลายปีกดุจซีกเพชรงามดั่งเกล็ดมังกรอ่อนไสวกระพือพัดผ่านฟ้ามาไวๆมารับใจคนท้อรอวันตายลิ้มอยู่ไยไม้ดอกที่ออกช่อล้วนลวงล่อผีเสื้อนั้นเหลือหลายแท้รสขมอมซับแล้วกลับกลายพอออกลายรสหวานพาลไม่มีมาสิแม่ผีเสื้อฉันเหลืออดฉันจะปลดชีวังในครั้งนี้ด้วยฉันรักตัวเจ้าเท่าชีวีจะขอพลีสังเวยให้เชยชมแม่ผีเสื้อเนื้อนิ่มยามยิ้มแย้มจะอ้อมแอ้มอยู่ไยฤๅไม่สมเจ้านารีพี่บุรุษสุดนิยมเฉือนด้วยคมกริชรักให้หนักมือฉันสยบต่อหน้าผีฟ้าแล้วจะคลาดแคล้วอย่างไรฉันไม่ถือด้วยโฉมงามแห่งเจ้าสมเล่าลือกริชรักหรือปักซ้ำจึงหนำทรวง(ตุลาคม ๒๕๒๘)
เธอยิ้มยวนชวนฝันรำพันใฝ่เอื้อนเอ่ยไซร้ชวนเชื่อมิเบื่อหูทุกถ้อยคำยิ้มปนลวงคนดูหนุ่มใดรู้ย่อมไม่ติดคิดหวังปองแต่หากฉันเพิ่งมีหวังเพียงครั้งนี้มิเคยมีหวังใดให้เป็นสองอย่าให้ฝันสุดท้ายหายเป็นกองโปรดมาลองหลอกลวงใหม่ให้ฉันที!PoemYou smiled, you spoke, and I believed,By every word and smile deceived.Another man would hope no more;Nor hope I what I hoped before:But let not this last wish be vain;Deceive, deceive me once more!
หน้าส่วนตัว
1381
