งานที่ทำบรรเทาดูเบาง่าย

หนักก็คลายผ่อนปรนมีคนหนุน

ทุกรุ่งสางสดใสใหม่ละมุน

ทุกทิวาหอมกรุ่นคุณห่วงใย

หฤหรรษ์เพิ่มทวีในชีวิต

คือคู่คิดล้ำค่าจะหาไหน

เติมความหวานเต็มขั้วสุดหัวใจ

ความฝันใฝ่ยิ่งทวีเพราะมีเธอ

Because you care, each task will be much lighter,

Each burden so much easier to bear;

And each new morning’s outlook better,  brighter,

And each new day more blest, because you care.

Because you care, each joy will seem completes,

Each treasure doubly dear and true and rare;

And in my heart I’ll always find it sweeter

To want the higher things, because you care.

(Frank Crane)

"ขอนแก่นเอยเคยชื่นทุกคืนค่ำ

ยามเย็นย่ำชมบึงซึ้งมิหาย

ยอดพระธาตุสูงลิบระยิบพราย

เคยกล้ำกรายกราบไหว้จะไกลตา

พระอารามงามล้ำจำไคลคลาด

ห่างพระธาตุขามแก่นแสนห่วงหา

โอ้กรรมเอ๋ยกรรมไหนแต่ไรนา

เคยพักพาแล้วจากไม่อยากไกล

แก่นนครบึงงามเมื่อยามเช้า

จะดูเศร้าเหงาหมดไม่สดใส

ยามสายัณห์เย็นย่ำพอรำไร

จะหาใครชมชื่นทุกคืนวัน

ดอกไม้ริมทุ่งสร้างมิสร่างโศก

จะวิโยครำพึงคะนึงขวัญ

ยิ่งพระพายพัดพาจะจาบัลย์

นับร้อยพันทุกข์เท่าเศร้าระทม

พิพิธภัณฑ์แห่งชาติผงาดเด่น

ล้วนแต่เป็นของเก่าเขาสั่งสม

เมื่อยามร้างห่างลาสิ่งน่าชม

ยิ่งนิยมคุณค่าอุราครวญ

สนหน้ามอล้อลมที่พรมพลิ้ว

จะลับลิ่วแรมไกลหทัยหวน

กัลปพฤกษ์ช่อเก่าเฝ้ารัญจวน

สิ้นกระบวนเรียนร่ำจรจำลา"

กุมภาพันธ์ ๒๕๓๐

นัดแล้วไยไม่มา

เธอไม่มาตามนัดต้องกลัดกลุ้ม

จนเลยทุ่มล่วงเวลายืนชาแข็ง

ที่ไม่มาปรากฏคอยหมดแรง

ยังเสียดแทงน้อยกว่าหลบ  พบความจริง

เธอช่างแล้งน้ำใจไมตรีจิต

 อันพิสิฐสูงค่าโสภาหญิง

ฉันกำสรดหมดอาลัยใคร่แอบอิง

เธอทอดทิ้งลืมเวลาสัญญากัน

เธอหมดรักภักดีเคยมีให้

รักนั้นไซร้มัดดวงแดมิแปรผัน

รักคือความสัตย์ซื่อถือสัมพันธ์

ฉันรู้ทันท่วงทีรู้ดีพอ

หากแต่จิตมนุษย์สุดลึกล้ำ

ย่อมอยากจำเติมหวานตามวานขอ

เธอเยียวยาคราอาภัพรับพะนอ

กระนั้นหนอใช่เธอรักปักใจปอง

A broken appointment

You did not come,

And marching Time drew on, and wore me numb.-

Yet less for loss of your dear presence there

Than that I thus found lacking in your make

That high compassion which can overbear

Reluctance for pure lovingkindness’ sake                                             

Grieved I, when, as the hope-hour stroked its sum

You did not come.

You love not me,

And love alone can lend you loyalty;

- I know and knew it. But, unto the store

Of human deeds divine in all but name,

Was it not worth a little hour or more

To add yet this: Once you, a woman, came

To soothe a time-torn man; even though it be

You love not me?

(Thomas Hardy, 1840-1928)

ลมแล้งพัดสะบัดใบกลิ่นไอทุ่ง

หอมจรุงผดุงจิตให้คิดถึง

สองปรางนวลครวญคร่ำเฝ้าคำนึง

คำหวานซึ้งเฮาเคยพร่ำทุกค่ำแลง

เหม่อมองทุ่งอีสานดอกจานคลี่

แต้มแต่งสีขานขับไม่อับแสง

ทาท้องนาพยับแดดด้วยแสดแดง

ทรวงแสลงแล้งเหมือนไหม้ยามไกลกัน

จานดอกแดงแผลงฤทธิ์ให้คิดฮอด

คราวเกี่ยวกอดครั้งเก่าเคล้าสุขสันต์

ดุจภมรอ้อนมาลีทุกวี่วัน

เหลือเพียงฝันวันวารผ่านดอกจานโรย

อยากให้คืนเก่าก่อนย้อนอีกครั้ง

ต่อความหวังขอดกิ่วแห้งหิวโหย

เติมความหมายหายโกรธเคยโอดโอย

ฝากลมโชยถึงเค้าใครเฝ้ารอ

ดอกคูนบานดอกจานแจ่มขึ้นแซมซ้ำ

เสียงหมอลำลอยลมโศกตรมหนอ

ครวญหาคนเคยเว้าพะเน้าพะนอ

พิณแคนซอสุดเศร้าแอ่วเว้าวอน

ลมแล้งพัดสะบัดคนแทบหล่นกลิ้ง

ฤๅทอดทิ้งให้ช้ำชอกเธอหลอกหลอน

ลืมท้องนาป่าเขาสุดร้าวรอน

ฝากลมอ่อนอ้อนย้ำบอก “ทุ่งดอกจาน”

เมษายน ๒๕๔๙