ฉันรำพึงคะนึงขวัญซ่อนฝันใฝ่

ฟากฟ้าไกลในสมุทรสุดสิงขร

ทุกถิ่นเถื่อนเยือนอรัญยังสัญจร

เฝ้าแรมรอนเสาะสบเพื่อพบเธอ

ฉันฝันใฝ่รักหวานซ่านซึ้งจิต

ยามอาทิตย์ต้องตาพาพร่ำเพ้อ

ยืนอยู่มวลบุปผาพาละเมอ

ฝันเสมอคือจุมพิตชิดสัมพันธ์

ฉันรำพึงคะนึงขวัญซ่อนฝันไว้

นิมิตได้ดาวแอบมาแนบถัน

นุ่มละไมนำส่องผ่องนวลจันทร์

บั้นปลายฝันฉันอยู่เคียงคู่เธอ

A woman feels who is in Love

I dream a secret dream

I search the sky and touch the sea.

I dream of mountains peaking high,

Of forests where no human’s been,

And in my dream I search for thee.

I dream a secret dream

Of wild delight and love so sweet

That sunshine blinds my quivering eyes

And violets spring beneath my feet,

And in my dreams your lips I meet.

I dream a secret dream

I hold a star against my breast,

I dream the moonbeams follow me

In tenderness, in tenderness,

And in my dreams I’m one with thee.

(Barbara Cartland, 1944; 1901-2000)

ทุ่งอีสานฝังใจแม้ไกลลับ

พวยพยับแสงแดดที่แผดเผา

ฝ่าลมร้อนกลางทุ่งมุ่งหลบเงา

เสียงเร่งเร้าจักจั่นรำพันเพลง

เธอไล่ควายลงน้ำเมื่อยามเที่ยง

แอบมองเมียงเฝ้าพิศพินิจเพ่ง

งามวงพักตร์ผิวพรรณดั่งจันทร์เพ็ง

เกือบจะเปล่งวาทีว่าที่รัก

ความสัมพันธ์หนุ่มสาวแรกราวรุ่น

ยังหอมกรุ่นดวงใจคลั่งไคล้หนัก

ใต้ร่มเงาแอบอิงเคยพิงพัก

ยังสลักแต่นั้นนิรันดร์กาล

ควายวิ่งหายเข้าป่าน้ำตาเล็ด

มือใครเช็ดดวงหน้าให้ตาหวาน

ใครพาเที่ยวตามควายแทบวายปราณ

ทรมานหิวหนักเพราะรักนุช

จึ่งบทเพลงจักจั่นดั่งวันนั้น

ร้องรำพันได้ยินไม่สิ้นสุด

ครวญเพลงรักเย็นๆมาเป็นชุด

พอช่วยฉุดชีวิตเป็นนิจไป

เกรงแต่เจ้าลืมเลือนเพื่อนชาวทุ่ง

ลืมแควคุ้งควายทุยเคยลุยไล่

ลืมสัมพันธ์เก่าก่อนจรจากไกล

ทิ้งหัวใจดวงหนึ่งรำพึงครวญ

เมษายน ๒๕๒๙

รำลึกวันเมตตามาฆะโลก

ให้ทุกข์โศกเสื่อมคลายสลายสูญ

วาเลนไทน์ส่งเสริมรักเพิ่มพูน

ไร้อาดูรแจ่มเจิดรักเกิดกาล

               (ประหยัด)

หากฉันเป็นกวีจะพลีให้

กลั่นจากใจกานท์กลอนอันอ่อนหวาน

หากเป็นนักดนตรีที่ชำนาญ

จักขับขานเห่กล่อมมิยอมไกล

แต่ฉันคนธรรมดาประสายาก

ขอเพียงฝากความรักอย่าผลักไส

รักยอดเยี่ยมเทียมชิดสนิทใจ

จะหาใดเทียมทันที่ฉันมี

หากฉันเป็นนักแซะแกะสลัก

ย่อมประจักษ์รูปกายมิหน่ายหนี

แกะเป็นเธอด้วยศิลาควรค่าดี

สวยโสภีคงมั่นนิรันดร

หากฉันเป็นหมอเอ็นเส้นกระดูก

ขอพันผูกคลี่คลายมิถ่ายถอน

แต่ฉันแค่สามัญคนสัญจร

ขอออดอ้อนฝากรักใจภักดิ์(แทบเท้า)คุณ

(อะอ้า!)

หากฉันเป็นนักกล่าวสุนทรพจน์

คำสวยสดจะค้นขุดขึ้นอุดหนุน

เลิกล่องเรือขึ้นหาดสะอาดละมุน

ขอผลบุญโปรดปกปัก..ฉันรักเธอ

May I wish you a very happy,

On a Day of Makha Bucha & Valentine;

As it became on the same day (14Feb2014);

As the great surplus for us All.

                                  (Prayad)

Valentine Poem;

If I were a poet

I’d write poems for you.

If I were a musician,

Music too.

But as I’m only an average man

I give you my love

As best what I can.

If I were a sculptor

I’d sculpt you in a stone.

An osteopath,

Work myself to the bone,

But as I’m just a man in the street

I give you my love,

Lay my heart at your feet

 (ugh!)

If I were an orator

I’d make pretty speeches,

An oil tanker,

Break up on your beaches,

But as I’m just an ordinary Joe

I send you my love,

As best what I know.

(Roger McGough; 1937 - )

พวงมาลัยเหลืองขาวสาวชาวป่า

มอบแด่หนุ่มบ้านนาสามิภักดิ์

ด้วยใจซื่อสัตย์จริงหญิงตระหนัก

เป็นสื่อรักฝากบอกมิยอกย้อน

ยังหอมกลิ่นมาลัยกลิ่นไอนุช

ยากจะหยุดใจคิดดั่งพิษศร

ฤทธิ์รักรุมหนุ่มนาเฝ้าอาวรณ์

แม้นยามนอนซุกแอบไว้แนบกาย

เจ้าอุตส่าห์ร้อยรวงเป็นพวงพุ่ม

เพื่อฝากหนุ่มคนรักมิหักหาย

ดอกมันป่าหอมกลิ่นไม่สิ้นคลาย

ดุจดั่งสายสวาทมิขาดกัน

แต่หากหอมกลิ่นไอใครคนร้อย

หอมนั้นน้อยเมื่อไหร่ใจกระสัน

หอมล้ำลึกดึกดื่นทุกคืนวัน

จนเพ้อฝันว่าหอมดมดอมปราง

แม้นมาลัยมันป่าแห้งซากลิ่น

หอมไม่สิ้นกลิ่นนุชสุดอ้างว้าง

พวงมาลัยจากหญิงจำทิ้งวาง

หอมไม่จางห่างเหเสน่ห์นวล

เมื่อหน้าแล้งผ่านพ้นฝนกระหน่ำ

เริ่มไถทำหว่านกล้าไร่นาสวน

ต้องห่างสาวชาวป่าหนุ่มนาครวญ

คงจะหวนมาหอมหากพร้อมกัน

๒๙ พฤษภาคม ๒๕๓๐ 

ยามรักรุมร้าวรวดปวดทั่วร่าง

เปรอะเปื้อนหว่างดวงกมลจนวิสัย

ถึงเหตุผลก่อเกื้อมิเยื่อใย

เอาแต่ใจนั่นเพราะรักสมัครปอง

ส่อรักจริงยิ่งเห็นเป็นค่าน้อย

มัวแต่คอยอิจฉาพาหม่นหมอง

ดุจราตรียาวนานเมียงม่านมอง

กว่าแสงทองจะขยับรับอรุณ

คือชะตาแห่งชีวันและฝันร้าย

เฝ้ามุ่งหมายใยเยื่อคิดเกื้อหนุน

คอยคำเพรียกเรียกขานหวานละมุน

สัญญาณแห่งไออุ่นคุณตอบมา

เพียงสัมผัสนิ้วเธอคงเพ้อพร่ำ

ใจร้องร่ำตาจับเจาะเที่ยวเสาะหา

ในห้องหับมืดดำพร่ำพรรณนา

คือคุณค่าแห่งรักจักรอคอย

จงเข้มแข็งไว้เถิดเมื่อเกิดรัก!

ว่าพร้อมพรักเพื่อพบเศร้าและเหงาหงอย

ใช่น้ำมือใครอื่นสะอื้นออย

ก็สาวน้อยคนที่รักปักดวงจินต์

Symptoms of Love

Love is a universal migraine,

A bright stain on the vision

Blotting out reason.

Symptoms of true love

Are leanness, jealousy,

Laggard dawns;

Are omens and nightmares-

Listening for a knock,

Waiting for a sign:

For a touch of her fingers

In a darkened room,

For a searching look.

Take courage, lover!

Can you endure such grief

At any hand but hers?

(Robert Graves, 1895-1985)