อย่ากำสรดหดหู่ “คูลู” เอ๋ย
เกินเอื้อนเอ่ยเมื่อเด่นดีเป็น “ผีเสื้อ”
ค่อยคืบคลานกาลหมุนจักจุนเจือ
อย่าโศกเศร้าเหงาเบื่อยังเหลือใย
อย่าร้องไห้ “คูลู” อย่ารู้บ่น
อย่ากังวลพะวงเฝ้าสงสัย
แต่ “คูลู” มิรู้ตามจึงถามไป
“ฉันจะยังเป็นฉันไหม...เมื่อใส่ปีก”
คูลู (ภาษาอีสาน) : ตัวอ่อนระยะตัวหนอน (บ้ง) ของผีเสื้อ
Don’t Cry, Caterpillar
Don’t cry, Caterpillar
Caterpillar, don’t cry
You’ll be a butterfly – by and by,
Caterpillar, please
Don’t worry’ bout a thing
‘But,’ said Caterpillar,
‘Will I still know myself – in wings?’
(Grace Nichols)
วันแรกรักภักดี ณ ที่เริ่ม
ต่างแต่งเติมเสริมจิตพิศมัย
วงล้อรักผลักหมุนเอื้ออุ่นไอ
วังวนใจใฝ่ฝันทุกวันวาร
เราเริ่มรักทักทายมั่นหมายรัก
มุ่งสมัครรักกันทุกวันหวาน
โลกงดงามยามพิศเพ่งรักเบ่งบาน
ราวพระกาลมิเคยพรากรักจากกัน
วันแรกรักภักดี ณ ที่เริ่ม
ไม่เหมือนเดิมเมื่อโลกพบโศกศัลย์
ราวราตรีแสนเศร้าไร้เงาจันทร์
ราวคืนวันนิ่งสนิทจิตอาวรณ์
จึงชอกช้ำกรำโศกราวโชกเลือด
คราบแห้งเหือดเกรอะกายเกินถ่ายถอน
ชำระล้างสร่างเศร้าคลายร้าวรอน
ถูกตัดตอนให้วิวาห์เยียวยารัก
วันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตจิตว้าวุ่น
ยิ่งพบคุณอุ่นไอหวั่นไหวหนัก
จึ่งเจ้าบ่าวร้าวรวดเจ็บปวดนัก
จิตคึกคักกระอักอ่วนหวนหาใคร
วันแรกรักภักดี ณ ที่เริ่ม
ต่างแต่งเติมเสริมจิตพิศมัย
วงล้อรักผลักหมุนเอื้ออุ่นไอ
วังวนใจใฝ่ฝันทุกวันวาร
(๓๑ มีนาคม ๒๕๕๗)
อย่าพึงเพียรพร่ำเอ่ยเผยรักก่อนความรักห่อนบอกแจ้งแถลงไขดั่งลมแผ่วพลิ้วผ่านพรมม่านใจลุ่มลึกในสงัดเกินผัสสะตาฉันพร่ำเอ่ยเผยปากบอกฝากรักเธอประจักษ์สิ้นหทัยที่ใฝ่หาสั่นสะท้านเหน็บหนาวร้าวอุราเธอเมินหน้าแล้วพรากตีจากไปเพียงเวลาไม่นานเธอพานพบกับมานพชวนชิดพิสมัยลุ่มลึกสงัดเกินผัสสะใดเขาครองใจสุขสมเพียงลมปราณNever seek to tell thy loveNever seek to tell thy love,Love that never told can be;For the gentle wind does moveSilently, invisibly.I told my love, I told my love.I told her all my heart,Trembling, cold, in ghastly fears-Ah, she doth depart.Soon as she was gone from meA traveller came bySilently, invisibly-He took her with a sigh. O, was no deny.(William Blake, 1757-1827)
รักลำเอียงเสียงน้อยดูด้อยค่ารักเมตตาไม่เท่ากันสวรรค์เบี่ยงรักแห่งคนทนโศกแกนโลกเอียงขอแต่เพียงเที่ยงธรรมมิกล้ำกลืนกระท่อมน้อยงอยนาสู้ฟ้าแดดร้อนเผาแผดฝนซัดยากขัดขืนนานแสนนานกาลเก่าเคยเสายืนสุดสะอื้นขื่นเคียงเสาเอียงเซหอปิซ่าสง่างามท่ามฟ้าแดดใดหนอแผดไสเสี่ยงจนเอียงเขได้ข้อคิดผิดหวังให้ลังเลสุดสนเท่ห์ทั้งน้อย-ใหญ่ต่างไม่ตรงหากเสาหลักยุติธรรมเซซ้ำซัดใดหนอจัดเที่ยงธรรมนำประสงค์ขาดที่พึ่งพึงหวังดั่งใจจงดุจเถื่อนดงพงหนาไร้อารยะทั้งกระท่อม หอปิซ่ามีซาทรุดจิตมนุษย์ฉุดศักดิ์เพราะกักขฬะแต่อ้างตนคนดีมีธรรมะมุ่งชนะกำชัยอย่างไร้รักคุณธรรมค้ำจุนหนุนหอเด่นให้เยือกเย็นไม่เอนเอียงจนเดี้ยงดักเฉกเช่นกันกับกระท่อมห่อหอมฮักต้องเที่ยงธรรมนำหลัก...จักจำเริญ
เธองดงามท่ามชนคนทุกเหล่ายาตรเยื้องเล่าดั่งลีลาศบาทวิถีเดินหน้าเชิดเพริศพริ้งหยิ่งในทีผมคราวนี้ยืดยาวหลายเท่าตัวพอเห็นฉันเธอหดคางกดอกเดินท่าตกเอาง่ายรีบหายหัวเร่งฝีเท้าจ้ำไปใจขุ่นมัวทิ้งกลิ่นกลั้วหอมกลุ่นเพียงอุ่นไอA Former LoveShe grew from the crowd,Stepping, streaming along the pavement,head tossed high,hair longer than before.She saw me,swooped head to breast,rushed past.A scent hung in the air.(Giles Gordon, 1940)
หน้าส่วนตัว
1055
