เขามีดีนะ หลายๆ อย่าง เช่น

1. ให้งาน ให้โอกาสเสมอ มีบอสที่ไหนหง่ะ มาทำงานได้สักสองอาทิตย์กว่าๆ เขาก็ให้เราไปทำส่วนหน้าร้าน ปกติคนที่ต้องการทำงานที่เรียกว่าเซริ์ฟเวอร์ ต้องเป็นโฮสเตสหรือพรีบัสก่อนประมาณสองปีถึงจะได้ทำ แต่เขาก็ให้โอกาสเรา

2. ให้เงินเดือน จ่ายตรงแป๊ะๆๆ ไม่ต้องทวง (เหมือนบางบริษัทที่เคยทำ) เทียบกับงานที่เคยทำคงต้องทำงานสักสามเดือน (แบบไม่หักค่าสารพัดแถมยังไม่ได้คืนอีก อีกทั้งรายจ่ายสูงไม่พอกิน ดีนะตาเกี้ยวยายรวยทำนามาช่วย) อว่าให้สูงเมื่อเทียบกับทำร้านอาหารไทยทั่วไป

3. ให้ปัจจัย 4 อาหาร ที่พัก เสื้อผ้า ยารักษาโรค เพราะให้อยู่ฟรี กินฟรี ซื้อเสื้อผ้าให้ใส่ เราไม่สบายก็หายาให้กิน ซาบซึ้งนะ สำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องเผชิญโชคคนเดียวอย่างฉัน

4. ให้ใจ เชื่อใจ อันนี้บรรยายไม่ได้ อยู่ที่ใจกุนี่แหล่ะ

...ยังมีอีกเยอะ..เดวเล่าให้ฟัง

เขาก็ดีนะ แต่....

ตัวอย่างเช่น เราก็ทำงานของเราปกติ บางทีมันยุ่งเราก็ล้างจานล้างแก้วไม่ทัน บอสซี่ก็มาช่วยล้างกระทะให้

หวังดี: ดีเน้าะ เขามาช่วยเรา มีน้ำใจจังเบย

ประสงค์ร้าย: มึงทำงานช้านี่ มานี่จะทำให้ดูว่าเขาทำงานกันยังไง

หวังดี: ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้องก็ได้ มันหน้าที่ของฉัน

ประสงค์ร้าย: ฉันก็มีสองมือนี่เน้าะ ไม่ใช่ทศกันต์ถึงจะทำทุกอย่างให้ได้ดังใจหล่อนได้นี่ยะ ดีเหมือนกัน ฉันจะได้เอาเวลาว่างไปทำอย่างอื่นต่อ อย่างเช่น เขียนเรื่องราวเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง (ส่วนใหญ่ฉันมองโลกในแง่ร้ายเสมอ 5555)

อรวรรณ์มาทำงานได้สักสองอาทิตย์กว่า ๆ นายที่นี่บอสซี่มาก ๆ ชีจอมบงการทุกเรื่อง 

ก่อนหน้านั้น  ปกติเขาจะเก็บขนมปังที่เหลือไว้ใช้ต่อโดยการอุ่นใหม่ให้ลูกค้าโดยการปิ้งใหม่ เราก็เห็นว่าดีเน้าะ นี่แหล่ะคนมีเงินเขาเห็นค่าของเงินเขาถึงรวย เราก็ทำปกติตามเขาบอก เวลาเขาเรียกหาเราก็เอาอันเก่าให้เขา

แต่วันนั้นไม่รู้ผีเข้าหล่อนหรือไงไม่รู้ว่าให้เราดวงจะซวยโดนด่าก็ไม่รู้

บอสซี่: เอาขนมปังเก่าแข็งๆ แบบนี้มาให้ลูกค้าได้ไง กินเข้าไปฟันก็คงหักพอดี ไปเอาอันใหม่มา

หน่อย: โอเค (เอิ่มมมมก็ปกติเมิงก็ใช้แบบนี้นี่หว่า ฮานิอิเห้ย)

หลังเหตุการณ์สงบ เราก็ถาม ต่อจากนี้ไปจะให้เก็บขนมปังไว้อยู่ไหมคะ เอาไว้ใช้ทำอะไรเพราะให้ลูกค้าก็ไม่ได้???

บอสซี่: เก็บไว้สิ เธอก็ไว้อุ่นกินเองสิ

หน่อย: เอิ่มมมม ไม่ดีกว่าค่ะ กลัวฟันจะหัก!!

หลังจากนั้น ไม่มีทางที่ฉันจะเก็บไว้ให้ ทิ้งแมร่งถังขยะหมด ไม่ประหยัดอะไรให้สักอย่าง ปวดหัว แล้วอีกอย่างกลัวฟันจะหัก!! แสบดีไหมหล่ะ!!

ตอนเขียนเรื่องนี้ได้มาอยู่รัฐนี้ก็สองเดือนเต็มพอดี

หลากหลายเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย รวมทั้งหลากหลายความรู้สึกในแต่ละวัน

นานมากแล้วที่ไม่ได้เล่าเรื่องราวของตัวเราเอง

บางทีเศร้ามากมาย บางทีเหงาที่สุด ร้องไห้ตาบวมแป่ง

บางทีดีใจที่สุด ยิ้มจนแก้มแทบแตก

บางทีโกรธที่สุด ทำไมต้องเป็นกูว่ะ

ทำไมแมร่งเป็นคนแบบนี้ยัยคนนี้นิ อี่พายแหม่ะ กูก่าย กูเบื่อ ฯลฯ

ท้ายที่สุดก็คิดได้ นี่แหล่ะชีวิต นี่แหล่ะฉัน นี่แหล่ะอรวรรณ์!!

รอฟังเรื่องราวที่จะเล่าต่อไป..