15 กันยายน 2556 17:58 น.
กวี
พนมมือ ก้มลง ตรงตักอุ่น
กลิ่นละมุน ผ้าผวย ช่วยปลูกฝัง
เสื้อตัวเก่า เนานาน กาลรุงรัง
ขาดหน้าหลัง เห็นท้อง มองเมียงเมิน
...
...พูดเสียงแข็ง แรงน้อย ค่อยค่อยบ่น
คนจนจน อย่างเรา เฝ้าขัดเขิน
มีแค่ไหน ใช้แค่นั้น เดี๋ยวมันเกิน
อย่าหลงเพลิน สิ่งใด ไม่เข้าที.
..
.. เสื้อเก่าขาด ขนาดไหน แม่ใส่ได้
เงินที่ให้ เก็บไว้ เอาใช้หนี้
ลูกเหนื่อยยาก เข้าใจ ใช้แค่มี
สิ่งดีดี ที่ทำ พร่ำภูมิใจ..
...
..หมู เป็ด ไ่ก่ แพงลิ่ว หยุดหิ้วหาอย่าซื้อมา นักเลย แม่เอ่ยไว้
ปลาทูเค็ม ที่มี ขยี้ไป....
ฟูกดำเก่า แค่ไหน สุขใจแล้ว.
....
.....บ้านผุพัง หลังนี้ ที่แม่อยู่
พ่อและปู่ ช่วยสร้าง อย่างผ่องแผ้ว
อนุสรณ์ แห่งใจ ใสพราวแพรว
ฉะนั้นแล้ว ยอมตาย กายมุ่งมั่น.
....
...ขอแค่เจ้า เฝ้าจำ คำสั่งสอน
อย่านิ่งนอน อ่อนเอ แปร..เปลี่ยนผัน
อนาคต สดใส ใจตื้นตัน
ถึงวันนั้น จริงจริง ยิ่งภูมิใจ.
...
.....มิต้องการ สิ่งใด ในโลก..หล้า
ขอแผ่นฟ้า คุ้มครอง ป้องปกได้
ลูกกินอิ่ม เป็นคนดี ต่อนี้ไป
แม่นอนตาย ตาหลับ มิอับจน.
...
.....สิ่งที่แม่ ตอกย้ำ จำเสมอ
มิเผลอเรอ ทุกสิ่ง อิงเหตุผล
คนเรานี้ เลว ดี มีหรือจน
บาปเวียนวน ติดตัว ชั่วชีวี...
.
....ทุกถ้อยคำ พร่ำเอ่ย มิเคยลบ
ขอเคารพ บุญคุณ กรุ่นศักดิ์ศรี
ดูแลท่าน ตลอดกาล นานเนาปี
เป็นคนดี ของแม่ มิแชเชือน....
.
.....น้ำนมท่าน ทุกหยด สดจาก อก
ไหลรินปรก กายี ดีเสมือน
ดุจน้ำทิพย์ จากฟ้า หาลืมเลือน
ดั่งดาวเดือน เกลื่อนนภา ฟ้าพร่างพราย
..
...พระคุณแม่ มากมาย มหรรณพ
มิรู้จบ ตราบแผ่นดิน สิ้นสลาย
เป็นเถ่าดิน สิ้นแรง แห้งเหี่ยวกาย
หาเสื่อมคลาย ความรัก พูนภักดี
.........
กวีชาวบ้าน..
15 กันยายน 2556 12:50 น.
กวี
..แข็งแรง แกร่งเรือนร่าง
ช่างบอบบาง หว่างหัวใจ
เพราะทุกข์ ซุกข้างใน
...ไม่เผยให้ ใครยิน...ยล..
..มากมาย หลายเรื่องราว
วิ่งสาวเท้า ร้าวรานรน
เเรงรัก ปัก..กมล
หล่นปะปน ล้นห้วงใจ
....แผลเจ็บ เก็บกี่ครั้ง
ยังมิตั้ง ฝังให้ไกล
เขาเมิน เกินห่วงใย
ใจหนอใจ ไม่คิด..ลืม .........
...กาพย์ยานี11...
.......
.....กวีชาวบ้าน...
15 กันยายน 2556 12:50 น.
กวี
..แข็งแรง แกร่งเรือนร่าง
ช่างบอบบาง หว่างหัวใจ
เพราะทุกข์ ซุกข้างใน
...ไม่เผยให้ ใครยิน...ยล..
..มากมาย หลายเรื่องราว
วิ่งสาวเท้า ร้าวรานรน
เเรงรัก ปัก..กมล
หล่นปะปน ล้นห้วงใจ
....แผลเจ็บ เก็บกี่ครั้ง
ยังมิตั้ง ฝังให้ไกล
เขาเมิน เกินห่วงใย
ใจหนอใจ ไม่คิด..ลืม .........
...กาพย์ยานี11...
.......
.....กวีชาวบ้าน...
15 กันยายน 2556 12:17 น.
กวี
.. หงุดหงิด..
.........
โน๊ตบุ๊ค ปุ่มหลุด หงุดหงิด
หลายชาย สะกิด จนร่วง
นิ้วเเงะ แกะหล่น จนกลวง
แถมล้วง ลากถู รูพรุน
กอบปี๊ ไม่ได้ งัยนี่
เอางี้ ดีกว่า เฉียวฉุน
ซื้อใหม่ ไปเลย แม่คุณ
นั่งลุ้น พรึมพรำ รำคาญ
อยากฟาด สักฉาด สองฉาด
วางมาด ยกมือ ขนาน
อยากตี สักนิด คิดนาน
แหงนหน้า ตาหวาน เยิ้มเชียว
วันหลัง ห้ามยุ่ง คอมย่า
เปิดมา ไม่ติด มันเสียว
เขียนกลอน ที่นี่ ที่เดียว
หากเฉี่ยว เข้าใกล้ จะตี
............
กวีชาวบ้าน
15 กันยายน 2556 12:24 น.
กวี
ห้าสิบปี ที่มึงอยู่ กู...สำลัก
ใจกระอัก กระอ่วม ท่วมคอหอย
มิอยากเอ่ย วาจา ว่า..กู..คอย
ให้มึงพล่อย หลับไป ไม่รู้ตัว
ไปดีเหอะ เเกน่า ข้าทำบุญ
ใส่มะลิ หอมกรุ่น พ่อทูลหัว
มันบานนัก พักนี้ ที่..ข้างครัว
หล่นไปทั่ว พื้นดิน กลิ่นจรุง
ส่วนที่หลับ ที่นอน ตอนร่วมห้อง
เอ็งมิต้อง ห่วงใย ข้าใส่ถุง
เผาพร้อมเเก แน่นัก สักกระบุง
ทั้งหมอนมุ้ง เสื้อผ้า ข้าให้เอ็ง
แต่ข้าขอ กรวดน้ำ คว่ำขันนะ
เอ็งชนะ ชาตินี้ ดีชิบเป๋ง
ตายก่อนข้า สบายนัก รักเส็งเคร็ง
หากแก..เจ็ง ชาติหน้า อย่าพบกัน..(อย่าจองเวร กันเลยนะ พบกันชาตินี้ชาติเดียว..เน้อ..สุดที่รัก)
..........
...กวีชาวบ้าน.....
หน้าส่วนตัว
10527
