เสียงโหวกเหวกโวยวาย น่ารำคาญของแม่ค้าในตลาดช่างวุ่นวายยิ่งนัก พ่อค้าแม่ค้าแต่ละคนก็ต่างพากันส่งเสียงเรียกลูกค้าให้รู้ว่าสินค้าของตัวเองดีเช่นไร ราคาถูกเช่นไร จนบางครั้งลูกค้าก็ลืมไปว่าฉันเดินมาในตลาดวันนี้ฉันมาซื้ออะไร และลังเลว่าฉันจะซื้อร้านไหนดีเพราะโฆษณาตัวเองข่มกันเหลือเกิน “ต้นๆ......” เสียงเก้า ชายหนุ่มร่างท่วมตัวดำผลจากการทำงานหนักหน้าจึงดูแก่กว่านายต้นที่อายุเท่ากันและเป็นเพื่อกันสมัยเด็ก ซึ้งต้นเป็นเด็กกำพร้าพ่อมาแต่เกิดพ่อจากเขาไปตั้งแต่แม่เขายังท้อง ด้วยโรคร้ายที่พรากให้ต้นเป็นเด็กไม่มีพ่อถึงแม้ต้นจะกำพร้าพ่อแต่ต้นก็ยังมีแม่อำพรผู้ที่เลี้ยงดูต้นมาจนเติบใหญ่จนถึงทุกวันนี้ตอนเด็กๆในคืนที่ดาวเต็มฟ้าคืนนั้นไม่มีแสงจันทร์จึงทำให้เห็นดวงดาวได้ชัดเจนมันเป็นบรรยากาศเหงาๆของสองแม่ลูก ต้นจึงถามแม่ขึ้นว่า “แม่ๆพ่อของต้นไปไหนครับทำไมไม่มาดูแลต้นเหมือนพ่อของคนอื่นบ้าง”แม่ซึ่งสงสารลูกจึงตอบขึ้นว่า “พ่อเขาไปรอเราที่ทางช้างเผือกเพราะพ่อเค้าจำเป็นแต่แม่สัญญานะว่าแม่จะทำหน้าที่เป็นทั้งแม่และทั้งพ่อเพื่อให้ลูกมีความสุขไปตลอด”ต้นได้ยินจึงพอที่ยิ้มได้และสัญญากับแม่ว่าเขาจะเป็นเด็กดีและดูแลแม่ตอบแทนบุญคุณแม่ตอนแก่เฒ่า แม่ก็ทำตามสัญญามาตลอดมิได้ขาดแม้แต่เสี่ยวนาทีเดียว น่าแปลกที่ต้นต้นเป็นเด็กนิสัยดีความประพฤติดี เรียนเก่ง เพียงได้รับความอบอุ่นและดูแลจากแม่ตัวคนเดียวเท่านั้นไม่เหมือนเด็กกำพร้าทั่วไปที่มีปัญหากันส่วนใหญ่ คงเป็นเพราะแม่ผู้ที่ยังคงมั่นในสัญญาที่ให้กับลูก เด็กชายต้นผู้หล่อเหลาหน้าตาได้สัดส่วนจมูกรูปงามปากนิดแก้มหน่อย ผิวขาวเนียนเป็นที่จับจ้องของสาวๆเมื่อย่างเข้าสู่มัธยมเมื่อสังคมไทยกาวเข้าสู่ยุคแห่งเทคโนโลยีสมัยใหม่เข้ามายั่วยุเด็กในสังคมให้อยากมีนั่นมีนี่ไม่เว้นแม้แต่เด็กชายต้น เขาก็อยากได้โทรสับมือถือจึงเข้าไปขอแม่ด้วยฐานะทางบ้านของเด็กชายต้นก็มิได้ร่ำรวยหรือมีเงินทองมาแต่ไหนเพราะมีเพียงแม่เพียงคนเดียวที่เป็นคนหารายได้เข้ามาใช้ในบ้านแม่จึงบอกกับต้นว่าลูกจะอยากได้ไปทำไมด้วยความเป็นเด็กวัยรุ่นก็ตอบแม่ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “ก็ต้นอยากมีเหมือนเพื่อนๆนิแม่ แล้วแม่ซื้อให้ต้นได้ไหมครับ” แม่ก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้างจึงบอกลูกว่า “แม่จะซื้อให้แต่ต้องมีข้อแม้นะ” ต้นจึงรีบรับว่าได้เลยครับแม่ว่ามา แม่จึงบอกต้นว่า “สัญญากับแม่ได้ไหมว่าถ้าแม่ซื้อให้ต้นแล้วต้นจะใช้ให้เกิดประโยชน์และต้นจะต้องตั้งใจเรียนให้ได้เกรดอันดับหนึ่งของห้องในปีนี้” ต้นรับปากพร้อมสัญญากับแม่ และแล้วเจ้าโทรสับนี่แหละตัวปัญหาต้นคุยสาวทั้งคืนไม่หลับไม่นอนผลการเรียนตกต่ำแม่เสียในตัวต้นมากที่ลูกไม่รักษาสัญญา แต่ด้วยความเป็นแม่จึงให้อภัยลูกและให้ลูกแก้ตัวด้วยการสอบเข้ามหาลัยในคณะครุศาสตร์ที่แม่ต้องการเพื่อที่จะให้ลูกได้มีอนาคตได้เป็นข้าราชการและพอมีเวลาที่จะได้ใกล้ชิดแม่ และดูแลแม่ตามสัญญาที่ลูกให้ไว้เด็กชายต้นก็ได้สัญญากับแม่แล้วว่าจะทำเช่นนั้นเมื่อต้นเข้าสู่มหาลัยผู้เป็นแม่ก็ต้องทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนต้นไม่ชอบใจในสาขาที่ตัวเองเข้าเรียนจึงสอบเข้าใหม่ในคณะที่ตนชอบคือการบินต้นฝันอยากเป็นสจ๊วด และโทรมาบอกข่าวและขอโทษแม่ที่ตนไม่ได้ทำตามสัญญาทีให้ไว้กับแม่แม่ก็รู้สึกเสียใจที่ลูกไม่ทำตามสัญญาแต่ด้วยความเป็นแม่ผู้รักลูกยิ่งกว่าชีวิตจึงบอกลูกว่าไม่ว่าลูกจะเรียนจบในสาขาไหนทำอาชีพอะไรหากแต่ลูกประสบความสำเร็จแม่ก็ดีใจแล้วแต่ในเมื่อต้นไม่ได้ทำตามสัญญาแม่ แต่ต้นต้องสัญญากับตัวเองนะว่าจะเป็นคนดีนะลูกต้นได้ยินก็ดีใจและชวนแม่ให้มาเยี่ยมตัวเองที่หอพักเพราะไม่มีเวลากลับบ้านเลยแม่ก็ไม่มีเวลาว่างก็ได้แต่ตอบลูกว่าถ้าแม่ไปแม่ก็จะขาดรายได้ลูกจะไม่มีเงินใช้ค่าเทอมต้นจึงบอกด้วยความโกรธในใจนิดๆที่แม่ไม่มีเวลาว่างไปเยี่ยมซักทีซึ่งตนก็คิดถึงแม่มากว่า “แม่ครับในวันรับปริญญาของต้นไม่ว่าเหตุการณ์ฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะแยกถึงแม้ว่ามันจะเป็นเช่นไรแม่ต้องสัญญานะครับว่าแม่จะมารับผม มาถ่ายรูปกับผมสัญญานะครับ”แม่จึงบอกว่า “จ๊ะ แม่สัญญาไม่ว่าอย่างไรแม่ก็จะไปให้ได้วันสำคัญของลูกนิ แม่จะไป” ในวันรับปริญญาของต้นต้นดีใจมากแต่งตัวหล่อในชุดรับปริญญาอย่างสง่าด้วยความหล่อที่เป็นต้นทุนเดิมเมื่อเดินผ่านกลุ่มสาวๆทุกคนต้องจ้องมองบางคนถึงกับเก็บอาการไม่ไหวเลยทีเดียวต้นมายืนรอแม่พร้อมกับใบปริญญาหวังว่าแม่จะมาและใส่ชุดที่ตนได้เก็บตังซื้อแล้วส่งให้ให้แม่ด้วยตนเองและแล้วแม่ก็มาตามสัญญาจริงๆแต่เสื้อผ้าของแม่ขาดเหมือนโดนอะไรมาต้นจึงถามแม่ว่าทำไมเสื้อผ้าแม่เป็นอย่างนั้นครับ “อ๋อ แม่รีบวิ่งไม่ดูหนามต้นไม้เกี่ยวเอา”แม่ตอบด้วยเสียงสั่นเครือ ต้นจึงรีบไปหาเสื้อผ้าตัวใหม่มาให้แม่ใบหน้าแม่ซีดเหมือนจะเป็นลมต้นจึงถามแม่ว่าแม่ไม่สบายรึป่าวแม่ตอบว่าสงสัยแม่เมารถรานะลูกไม่เป็นไรหรอก ไปๆ ถ่ายรูปกัน วันนี้วันของลูกเลยนะหลังจากเสร็จพิธี สองแม่ลูกก็กลับบ้าน ต้นได้กลับมาบ้านครั้งแรกก็รู้สึกดีใจมากบอกกับแม่ว่าอยากทานกับข้าวที่แม่เคยทำให้ทานมานานแล้วแม่จึงบอกว่าเดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของมาทำกับข้าวแต่ต้นห้ามและจะเป็นคนออกไปซื้อที่ตลาดเองเพราะแม่เหนื่อยเพราะต้นมามากแล้วต้นควรที่จะช่วยแม่บ้างแม่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มด้วความภูมิใจ พอมาถึงตลาด “ต้นๆ......”เสียงเก้า เพื่อนสมัยเด็กของต้นทัก “คงจะสำเร็จแล้วสินะความฝันแกต้น” “เออวะสบายแล้วแกจะได้มาดูแลแม่ด้วยวะมาตอบแทนที่ท่านส่งเสียฉันมานาน”ต้นตอบด้วยความภูมิใจเก้าก็ชมว่าแม่ของของต้นก็เก่งเหลือเกินส่งลูกเรียนตัวคนเดียว “ต้นๆ....” เสียงเรียกด้วยความลนลานเหมือนรีบมากมันคือเสียงป้าคนข้างบ้านของต้น “อะไรครับป้าเหมือนรีบจะไปไหนมีเรื่องอะไรครับ”ต้นถามด้วยความสงสัย “แกรู้ไหมนิแม่ของแกตายแล้ว ตายตั้งแต่เมื่อเช้า แม่แกรีบมาก เดินข้ามถนนไปขึ้นรถไม่ทันดู รถกระบะที่สวนมาชนแม่แกอย่างจังตายคาที่ป้าจึงรีบมาบอก” ต้นตกใจมากเมื่อได้ยินคำนี้และปฏิเสธว่าไม่จริงแม่ยังไปงานรับปริญญาอยู่เลยตำรวจเดินเข้ามาหลังป้าแล้วถามว่านี่ใช่ไหมลูกของผู้ตายคำนี้ทำให้เข่าของต้นถึงกับทรุด หากแม่ของต้นตายแล้วแล้วใครกันเล่าที่เป็นคนไปงานรับปริญญาไปถ่ายรูปกับต้น กลับมาบ้านพร้อมกับต้น
“มันคงเป็นเพราะอานุภาพแห่งความรักและห้วงแห่งสัญญาของแม่ ทำให้วิญญาณของแม่ไม่ไปไหน ยังคงคอยทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลูกสุดที่รัก ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้แล้วที่จะเปรียบได้เท่าความรักของแม่ ในวันที่แม่มีชีวิตอยู่ใยเล่าต้นไม่ทำตามสัญญาที่แม่ให้ไว้ คงเหลือแต่คำสัญญาข้อสุดท้ายคือการที่ต้นจะเป็นคนดีต่อไป คำสัญญาเมื่อให้กับใครควรที่จะรักษาและทำตามสัญญา อย่าให้คำว่าสายเกินไปมาทำให้เรารู้สึกผิด เห็นแล้วใช่หรือไม่ว่า“คำสัญญาไม่มีวันตาย” ถึงแม้มันจะสายหรือไม่ว่าเหตุการณ์ฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะสลาย ตนจะสิ้นชีพมะลาย แม่ของต้นยังไม่คลายคอยทำตามสัญญาและรักษาสัญญาจวบจนวันไปสู่สุขติ”
Fahz Copz
หน้าส่วนตัว
5445
