๏ รถอีแต๋น..แกนผุ..บุโรทั่ง รอบตัวถัง..บังไว้..ด้วยไม้ฝา ผ้าใบขึง..ตรึงรั้ง..เป็นหลังคา ไม้ฉำฉา..มาขัด..ดัดเป็นโครง

นั่งจากเช้า..เข้าสาย..จนบ่ายคล้อย เห็นต้นไม้..ใหญ่น้อย..จิตพลอยโปร่ง เถาวัลย์คละ..ประปราย..ระยายโยง สงบเงียบ..เรียบโล่ง..ถึงโค้งฟ้า

ทางลูกรัง..ทั้งแห้ง..และแดงจัด เลื้อยเลาะลัด..ตัดทาง..อย่างช้าช้า ที่คอยรอ..ก็พร่าง..กระจ่างตา ถิ่นที่พราก..จากลา..มาแสนนาน..๚ ............................................................

๏ อีแต๋นเก่า..เพลา,แหนบ..ที่แทบหลุด ก็มาหยุด..สุดทาง..ที่ข้างบ้าน ขนของฝาก..มากล้น..อย่างลนลาน รีบเดินผ่าน..ลานกว้าง..เป็นอย่างไว

สาดตามอง..จ้องไป..อย่างใจจ่อ น้ำตาคลอ..พอแล..บนแคร่ไผ่ ภาพพ่อตอน..นอนหลับ..ช่างจับใจ มือแม่ปัด..กวัดไกว่..คอยไล่ยุง

ก้มกายลง..ตรงเข้า..กราบเท้าท่าน แทนทุกคำ..พร่ำขาน..หนุ่มบ้านทุ่ง ทักพี่น้อง..ผองน้า..อา,ป้า,ลุง กลับจากกรุง..มุ่งมา..บ้านนาเรา..๚ ............................................................

๏ หอมไอดิน..กลิ่นหญ้า..เวลาพลบ ตะวันหลบ..ดวงสู่..หลังภูเขา ภาพที่ยัง..ฝังใจ..ครั้งวัยเยาว์ ทยอยเข้า..มาเยือน..เตือนความจำ..

“เคยถือเบ็ด..คู่กาย..สะพายข้อง มุ่งหน้าสู่..คูคลอง..และหนองน้ำ ได้ปลามาก..หลากแท้..ให้แม่ทำ ทั้งแกงส้ม..ต้มยำ..อย่างสำราญ

ปั้นดินไว้..ใส่พก..ยิงนกเอี้ยง นั่งเฝ้าเถียง..เลี้ยงควาย..ท้ายหมู่บ้าน นอนนับดาว..พราวฟ้า..ราตรีกาล แสนชื่นบาน..บ้านป่า..เมื่อครานั้น”..๚ .............................................................

๏ หากไม่ท้อ..พอเพียง..จะเลี้ยงปาก แต่จำพราก..จากไป..เพราะไฟฝัน เพื่อครอบครัว..ทั่วหน้า..จึงฝ่าฟัน เพียงหมายมั่น..วัน”สุข”..เพื่อทุกคน

เจ็ดวันลา..มาพัก..สุขนักเจ้า วันที่เรา..เฝ้าคอย..กว่าร้อยหน เมื่อได้พบ..สบผอง..พี่น้องตน ช่างระรื่น..ชื่นกมล..ใจคนคอย

ครบวันลา..มาพัก..เศร้านักจิต เหมือนชีวิต..ติดค้าง..เกินร้างถอย พรุ่งนี้จำ..อำลา..บ้านป่าดอย ใจก็พลอย..หงอยตรม..จนซมซาน..๚ ...............................................................

๏ รถอีแต๋น..แสนคร่ำ..สีดำด่าง ก็ค่อยค่อย..ถอยห่าง..จากข้างบ้าน หนุ่มบ้านนา..ลาลับ..กลับทำงาน สร้างตำนาน..สานวัน..ที่ฝันรอ....๛