10 กันยายน 2557 09:47 น.
Arm
ยามรุ่งสางดาวร่วงเกลื่อนราวป่า
แต่ภูผาสองฝั่งยังหลับใหล
เคลิ้มม่านหมอกหอมละมุนกับอุ่นไอ
น้ำค้างไล้ใบหญ้าอย่างอาทร
ฉันนอนหนุนตักพื้นบนผืนดิน
ฟังเสียงนกโบยบินผินสลอน
ร้องเป็นเสียงเรียงรายคล้ายบทกลอน
พร้อมปีกฟ้อนรำร่ายอวดสายธาร
ผีเสื้อแผ่แพรสยายเป็นหลายสี
ดอมมาลีดูดดื่มจนลืมหวาน
เล้าเกสรโลมกลีบเหมือนจีบจาร
สลักม่านดอกไม้เป็นลายใจ
เป็นเช่นนี้ทุกวารทุกยามเช้า
เหมือนเป็นเงามาประสบพบกันใหม่
นานาพันธุ์สรรพสิ่งที่สิงไพร
ดูสดใสเริงรื่นฉ่ำชื่นกาย
ตั๊กแตนเสียงหวานควานหาคู่
ทำจี๋จู๋~จู๋จี๋~เช้าถึงบ่าย
โน่นดอกหญ้าแทบจักสำลักตาย
เพราะว่าอายอารมณ์ที่สมปอง
หากมนุษย์หนีเมืองอันเรืองรุ่ง
เพื่อหมายมุ่งเถื่อนคามตามสนอง
คงสนุกสุขสันต์เช่นครรลอง
วิเวกพ้องของป่าดั่งอาจิณ
หน้าส่วนตัว
1950
