17 มีนาคม 2547 22:45 น.
11
คิดถึงคนเก่า-เก่าที่เคยคุ้น
คิดถึงความอ่อนละมุน ความอบอุ่นของคำหวาน
คิดถึงวันเก่าที่มีเราร่วมกันในวันวาร
คิดถึงบ้านที่แสนสุขเมื่อครั้งที่เคยมี
ยังคงรอให้เธอหวนคืน
กลับมาหยิบยื่นความสุข-ความสนุกนี้
สำหรับความรักความผูกพันยังคงมี
เพราะที่แห่งนี้ มีความหมายอยู่มากมาย
------------------------------------
คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ อ่ะคับ
รู้สึกเหงาๆ ขึ้นมา อ่านกลอนเก่าๆ แล้วคิดถึง
เฮ้อ ไม่รู้ไปไหนกานหมดแล้ว
(เดี๋ยวนี้ Thai Poem เปลี่ยนไป๋)
------------------------------------
สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่เช้า
[[..นักเดินทาง (Skeezys)..]]
ว่าจะแต่งฉันท์ให้พี่สักหน่อย
ไม่สำเร็จแฮะ :-P หุหุ โทษทีฮะ
พยายามแล้วน้า... แต่งสู้พี่ไม่ได้อ่ะ
ค้างไว้ปีหน้าคับ จะพยายามใหม่
ขอให้พี่มีความสุขมากๆ นะคับ
แกแล้ว (มั้ง อิอิ) ระวังสุขภาพนะคับ
เป็นหวัดน่ะ.....อืมม คิดถึงๆๆ
แล้วกลับมาเที่ยวป่าชมธรรมชาติมั่งนะคับ
จะรอพี่สาวเสมอ..
** ถึงแม้พี่จะไม่ได้เข้ามานะ
แต่ก็ไม่เป็นไร ลงไว้ และจะเก็บไว้
เพราะยังไงเราก็ได้เจอกันที่นี้อ่ะนะคับ
และก็จะปักหลักหากินอยู่นี่แหละ อิอิ
..........^^..........
(วันที่ 17 มีนาคม 2547)
------------------------------------
15 มีนาคม 2547 02:20 น.
11
ในวันที่เธอเข้ามาบอกฉัน
ที่เธอบอกว่ายังรักกันอยู่เสมอ
โปรดอย่าหลอก ฉันพอดูออก สำหรับเธอ
จากนี้ อย่ามาพบเจอกันอีกต่อไป
หากเธอคิดจะทิ้งกันก็เอาเลย
ดีกว่าจะอยู่กันอย่างเฉยเมย อย่างหลอกกันใช่ไหม
ไม่ต้องกังวล อีกหน่อยฉันก็แค่คนอกหัก แค่เหงาใจ
กับน้ำตาที่เอ่อไหล แต่จะไม่มีใครตายจากการเลิกรา
9 มีนาคม 2547 04:30 น.
11
จากที่พร่ำร่ำอดรนทนเขียนอ่าน
สอบจนเสร็จพ้นผ่านการศึกษา
แต่หยุดพักผ่อนคลายได้ไม่นาน
ผลสอบพานออกแล้วใจแป่วไป -_-
เพื่อนทำงานช่วยครูได้รู้คะแนน
เป็นตัวแทนถามผลมีคนไหน
คนตก-ผ่าน ใครบ้างว่าอย่างไร
ประหนึ่งเป็นหน้าม้าให้คนสำคัญ
บอกมาว่ามีสี่ที่ติดศุนย์
อันวิชาคูณ หาร บวก ลบ แสนสร้างสรรค์ -_- (เหอะๆๆๆ)
เราละทนนั่งเรียนไปวันวัน -_- (666+)
วันนี้มันได้รู้กันเลยเสียที (รู้ว่าเป็นหนึ่งในสี่คนนั้น)
ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ
ไม่ต้องถามความคิดที่ผิดวิถี (วิถีที่คนปกติเค้าคิดกัน)
ที่สอบตกก็เพราะกลัวปิดเทอมนี้
กลัวไม่มีอะไรทำตกแก้เซ็ง
9 มีนาคม 2547 02:50 น.
11
อาจมีพิรุณโปรย และก็โรยก็ลาไป
หรือเมฆคืนใน จรมาก็แค่คืน
เจอลมก็ปลิวหนี ฤจะมีจะรื้อฟื้น
กลับหายสิเป็นอื่น มิสถิตสถาพร
วันคืนจะผ่านเลย และมิเคยจะกลับย้อน
ติดตรึงมิสั่นคลอน และประทับอุรานาน
ว่ารักมิใช่รัก สุขนักสิขมหวาน
วันวารพ้นผ่าน จิตซึ้งสิเข้าใจ
ใต้รุกขชาติน้อย ตรุด้อย ณ ก้านใบ
ร่มเงามิเท่าไร เพราะมิสูงจะเพียงตฤณ
แต่รากสิหยั่งลึก ดุจนึกมโนดิน
บันทึกสิหลั่งริน ระกะล้นตลอดมา
หน้าส่วนตัว
1212
