26 พฤศจิกายน 2545 17:20 น.
11
วันนี้ เมื่อเธอมีเขา ปิดฉากเรื่องราวของเราที่เคยซึ้งใจ
ไม่รู้และไม่เข้าใจ เหตุและผลใด ทำไมเธอเลือกเขา
เพราะว่าคราวที่เธอเดียวดาย...หว้าเหว่ ก็มีแต่ฉันคอยทุ่มเท อยู่ร่ำไป
แต่ว่าใครคนที่เธอ มีใจให้ไป ไม่เห็นเขาทำเพื่อเธอได้อย่างฉัน
ทำไมเธอเลือกเขา ทำไมไม่เลือกฉัน ทำไมมองข้ามกัน ทำไมบอกฉันที
ทำไมใจของเธอ......ถึงใจง่ายอย่างนี้ ถ้าฉันมันไม่ดี จะไม่มีคำถามเลย
......ความรักที่ฉันมี...ไม่มีค่าเพียงพอหรือเธอ......?......
ทำไมล่ะเธอ ขอให้ฉันเหม่อรักเธอได้ไหม
ทำไมล่ะ? ทำไมฉันถึงทำไม่ได้ ความรักที่มีให้ มันไม่เพียงพอต่อกัน?
ทำไมเธอถึงช่างโหดร้าย ทำไมเธอถึงใจง่ายและไม่รักฉัน
ทำไมเธอถึงทำได้อย่างนั้น ทำไมเธอทำไมกัน......ทำไม?......
คำว่า ทำไม มันพัลวันอยู่ในใจฉัน......ทำไม?
26 พฤศจิกายน 2545 17:14 น.
11
เธอเป็นยิ่งกว่านางวันทอง
ที่มีสองหัวใจ
แต่เธอนั่นไม่ใช่
เธอมีใจมากมายไว้ ให้ใครกัน
เปรียบเธอเป็นนางกากี
ที่จะมีหลายคนยกเว้นฉัน
ความรักของเธอแค่วันวัน
เดี๋ยวก็พลันแปรเปลี่ยนไปให้ใคร
ถึงจะยังไม่มีเธอ
แต่ใจก็ละเมอไปถึงไหน
หยุดพร่ำเพ้อซะทีเถอะใจ
ความฝันที่เคยคิดไว้
มันสลายหายไปทุกสิ่งอัน
เมื่อเธอต้องการอะไร
ฉันก็หามาให้ทุกสิ่งสรร
ยามเธอเศร้าเหงาเดียวดายเงียบงัน
ก็เห็นแต่ฉันเท่านั้นที่คอยปลอบใจ
แต่ทำไมเธอไม่สนใจเลย
เธอทำเฉยต่อความรักที่ฉันมีให้
อยากรู้หัวใจเธอทำด้วยอะไร
อยากบอกเอาไว้...เธอใจง่ายเหลือเกิน
แต่ก่อนแต่ไร เข้าใจว่าการเป็นคนรัก คือเรียนรู้กันและกัน
แต่ถ้าใครคนหนึ่ง...ไม่ใช่ตัวจริง ก็คงต้องจากกัน เหมือนดังเรื่องเธอกับฉัน......
ทนเจ็บและยอมรับมา เมื่อเธอได้เจอตัวจริง กว่าฉันถึงต้องไป แต่มาวันนี้
เธอมีเรื่องราวมากมาย ที่ฟังไม่เข้าใจ ยิ่งฟังยิ่งทรมานฉัน
เธอบอกเหตุผลที่หยุดความรักระหว่างฉัน เพราะเธอไม่รู้ว่าจะรักเขามากกว่าไหม ตัวปลอมอย่างฉัน
ก็ยังคงรักบอกอย่างนี้ได้ไง อย่าปล่อยให้หวังกันอีกเลย
**สองรัก ฉันรับไม่ไหว เธอมีหนึ่งใจให้ไปตั้งสองรัก ทั้งเขาและฉัน ฝันไปหรือเธอ
มีใคร ยอมทนบ้างไหม ลืมตาตื่นมาสักทีเถอะ สองหัวจิตหัวใจอย่างนี้ เลือกสักทีเถอะ เอาสักทาง......**
26 พฤศจิกายน 2545 17:07 น.
11
หลงใหลได้ปลื้มจนลืมตัว
หน้ามืดตามัวเพราะคำหวาน
ที่ผ่านมาจะเป็นเพียงแค่วันวาน
หลงมานานพอแล้วกับคนอย่างเธอ
ต่อจากวันนี้ไปไม่มีอีกแล้ว
ให้ความผิดเป็นแนวทางคิดเสมอ
จบไปได้แล้วเรื่องเธอที่เคยพร่ำเพ้อ
จะไม่มีวันละเมอถึงแล้วก็แล้วกัน
ปล่อยให้ใจเข้าข้างตัวเองทุกที
ว่าจะมีเธออยู่กับฉัน
เธอคงไม่รู้ว่าเมื่อก่อนฉันได้แต่คิดอย่างนั้น
แต่จากวันนี้ไปใจฉันจะไม่มีเธอ...อีกเลย...
ไม่จำเป็นแล้ว ตั้งแต่วันนี้ เมื่อคนๆ นี้ไม่เป็นที่ต้องการ หมดหน้าที่แล้ว ตัวประกอบอย่างฉัน
เมื่อเขากลับมารักกัน ฉันก็ไม่จำเป็น......ฉันก็ตาย ทั้งเป็น......
เพราะ...มันทนไม่ไหว ก็หุ่นตัวนี้มัน มีหัวใจ...มีน้ำตาเข้าใจไหม...
ยอม...ให้เธอชักใย ให้หลอกใช้กันมาตั้งนาน นานจนเกินพอแล้ว จากวันนี้ ฉันคงต้องไปซะที...
26 พฤศจิกายน 2545 16:52 น.
11
ยามเธอหิวเราไปกินข้าวด้วยกัน
ยามเธอสุขสันต์ฉันก็ดีใจหนักหนา
ยามเธอเหงาเดียวดาย...ฉันอยู่เป็นเพื่อนทุกเวลา
ยามเธอท้อ อ่อนล้า ฉันก็คอยเป็นกำลังใจ
หากเธอมีน้ำตามีความทุกข์
หากเธอมีความสุขหรืออย่างไหน
หากเธอนั้นต้องการใคร
ฉันก็พร้อมมอบให้ทั้งใจกาย
แต่ทุกสิ่งที่ฉันทำให้
เหมือนกับว่ามันเป็นอะไรที่ไร้ความหมาย
ฉันนั้นทำให้เธอแทบตาย
แต่ทำไมเธอใจร้าย...ไม่ยอมรักกัน...
9 พฤศจิกายน 2545 18:21 น.
11
เหงา......
วันนี้ช่างเหงานัก
ใครๆ เขาก็ไม่รัก
อีกสักพักคงทิ้งกันไป
ลมอ่อนๆ พัดเบาๆ
แต่ไฉนกลับหนาวเข้าถึงใจ
หายกันไปอยู่ที่ไหน
ลืมกันแล้วหรือไยเพื่อนเอย
มีเพื่อนกับเขาแค่นี้
แต่เพื่อนกลับลี้หนีไปเฉย
ทำกันอย่างนี้จะจำไว้เลย
ว่าเพื่อนเคยทิ้งกันไม่เหลียวแล
ใบไม้ปลิวว่อน
แล้วก็ร่อนไปตามกระแส
ลมหนาวพัดเชือนแช
จะนั่งเล่นอยู่คนเดียวแม้ไม่มีใคร
................................................
หน้าส่วนตัว
1010
