1 กรกฎาคม 2547 04:17 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
วันที่ 1 วันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2547 [เวลา 22:30 ]
ในห้อง 511 อาคาร 5 ไทด์ ณัฐ บิ๊ก อยู่ด้วยกันที่นั่น ต่างนั่งกันคนละมุม ไม่พูดไม่จาอะไร
เมื่อตอนกลางวันกูใจไม่ดียังไงไม่รู้ว่ะ เหมือนว่าจอยจะเป็นอะไรไป ไทด์พูดแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
มึงคิดมากไปเปล่า ไม่มีอะไรหรอกมั้ง อย่าคิดมากดิ บิ๊กหันไปพูดให้ไทด์รู้สึกใจดีขึ้น ก่อนที่มันจะคิดมากไปกว่านี้ ณัฐก็พูดเชิงเห็นด้วยกับบิ๊ก ไทด์จึงใจชื้นขึ้น และไม่คิดมากอีกต่อไป ทั้ง 3 คน ค่อยๆ หลับใหล ไปตามๆกัน โดยที่คนอื่นๆในโรงเรียนต่างก็หลับกันหมดแล้ว เกมส์BR เกมส์นี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน ไม่ค่อยมีใครจะฆ่ากัน ทำให้จอมพลหลวงหงุดหงิดใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ว่านักเรียนต้องฆ่ากันเอง แต้ตนเองก็ไปทำอะไรไม่ได้ บอกจากจะรอดูเหตุการณ์ต่อๆไป และเกิดรอยยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าห้องควบคุม
ประกาศ จุดอันตรายที่ 2 คือ อาคาร 1 สิ้นเสียงประกาศไป 1 นาที
บึ๊ม!!!!!!!!!! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ไปทั่วโรงเรียน ทำให้ทุกคนสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกัน และวิ่งออกมาดูต้นตอของเสียงระเบิดนั้น ทุกคนวิ่งออกมาจากที่พักแต่ก็ยังระวังตัวที่จะไปเข้าเข้าใกล้กลุ่มอื่นๆ เพราะกลัวจะรวมเป็นกลุ่มใหญ่ จะวุ่นวายและเป็นเหตุต้องฆ่ากันอีก ภาพที่ทุกคนเห็นในแต่ละมุม เป็นภาพอาคาร 1 ที่เป็นอาคารไม้ทั้งหลังถูกระเบิดเสียหายทั้งตึก ไม่มีเหลือชิ้นดีเลย ไฟลุกไหม้ไปเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีว่าจะดับ ทุกคนนั่งมองซากอาคาร 1 และเปลวไฟ สะท้อนคิดถึงชีวิตของตนเอง ที่จะเป็นแบบนั้น ในไม่กี่วันนี้เศร้าใจ
วันที่ 2 วันพฤหัสที่ 5 มีนาคม 2547 [เวลา 5:45]
รักษาตัวเองดีๆนะระวังตัวด้วย อย่าให้เป็นอะไรนะ เพื่อนรัก ปรางกอดฟ่งและบอกให้รักษาตัว คนอื่นๆกลุ่มก็ทำแบบนี้เหมือนกัน
ตัวเองก็ต้องรักษาตัวเองด้วย รู้ไม๊ ฟ่งกระซิบบอกปราง อือ
เอ้าไปได้แล้ว จะ 6 โมงแล้ว เดี๋ยวจะลำบากกันหมด รีบๆไปเหอะ โชคดีนะฟ่งนะ ปรางปล่อยฟ่งและร่ำลาเหมือนน้ำตาของปรางจะไหลเหมือนกัน ฟ่งและวิค สะพายกระเป๋า 2 ใบและจูงมือกันเดินออกไป
โชคดีเหมือนกันนะปราง ลาก่อน ปรางกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ นี่อาจจะเป็นการบอกลาคำสุดท้ายของเพื่อนเพราะต่อไปนี้ไม่รู้ว่าจะเหลือรอดและพบกันอีกหรือไม่ ถ้าเราพบกันอีกก็คงจะต้องฆ่ากันเองแน่นอน การแตกกลุ่มครั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัย วันนี้วันที่ 2 แล้วห้ามรวมกกลุ่มกันเกิน 3 คน จึงต้องแยกกันออกไป กลุ่มกั้ง เปียและมะนาวไปด้วยกัน และปล่อยให้ กั้งและกู๊ดอยู่ที่เดิม เพื่อรอดชีวิต จึงทำ.
เบนซ์ถ้ากูตายฝากบอกแท็ปด้วยนะว่ากูรักแท็ปมาก นัทน้อยย้ำเบนซ์อีกรอบจนเบนซ์รำคาญ
เออ กูเดี๋ยวกูจะบอกให้ เบนซ์รับแบบปัดๆ ไปเท่านั้น ในห้อง 515 ที่เบนซ์ ยิม และนัทน้อยอยู่ ช่างเงียบเหงาและวังเวง ถึงแม้มันจะเป็นเวลา 7 โมงแล้ว ก็ยังไม่มีเสียงคำพูดเกิดขึ้นอีกเลย
เบนซ์ ยิม เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา นัทน้อยเดินออกไป
เอ้อ รีบๆมานะเว้ย ระวังตัวเองด้วย ยิมตะโกนบอกนัทน้อย และนัทน้อยก็เดินออกไปจากห้อง เอ้อ นัทน้อยตอบรับและค่อยๆเดินอ้อมไปที่ห้องน้ำหลังอาคาร 4 และทำธุระจนเสร็จเรียบร้อย จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ คล้ายเห็นเงาคนอยู่ที่มุมตึกอาคาร 4 แต่ก็ไม่ได้สนใจ เขาคิดว่าคงตาฝาดไปเอง และเดินกลับไปตามทางเดินข้างโรงเรียน
ปัง!! นัทน้อยสะดุ้งและเจ็บแปลบข้างหลังบริเวณไขสันหลังเหมือนมีอะไรมาแทง ซึ่งนัทน้อยทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด และเอื้อมมือไปคลำหลังดู พบว่ามีเลือดไหลออกมา จึงรู้ว่าตัวเองโดสนยิงเข้าแล้ว แล้วใครละที่ยิง
ทางด้านเบนซ์ได้ยินเสียงปืน จึงวิ่งออกจากห้องมากับยิม วิ่งมาตรงทางเดิน ก็เห็นนัทน้อยน้อยกำลังทรุดตัวลง เบนซ์และยิมจึงตะโกนเรียกชื่อ และจะวิ่งเข้าไปช่วยนัทน้อย
ปัง!!! กระสุนปืนเฉียดขั้วหัวใจของนัทน้อย นัทน้อยตาค้าง ตัวกระตุก และก็ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น เลือดกระจายไปรอบๆ และไหลออกมาไม่หยุด
ไอ้นัทน้อยย!!! เบนซ์ตะโกนออกมาสุดเสียงและวิ่งไปนั่งลงข้างๆนัทน้อยและยกเพื่อนรักขึ้นมาไว้บนตักเขย่าตัวนัทน้อยที่ยังมีลมหายใจอยู่รวยริน และตะโกนเรียกชื่อ ซ้ำๆกันหลายครั้ง ยิมเห็นก้อยยืนอยู่ที่หน้าอาคาร 4 และยังถือปืนท่าเล็งอยู่ ยิมยกปืนที่ตัวเองเอาติดตัวมาด้วย แต่โดนก้อยิงถูกที่แขนขวา ก้อยจะยิงมาซ้ำที่เบนซ์ด้วย และโดนยิมยิงถูกศีรษะและล้มลงไป ตาย ยิมวิ่งไปหานัทน้อยที่ยังมีลมหายใจอยู่ เบนซ์และยิมเริ่มกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
ไอ้นัทน้อยย มึงต้องไม่ตายนะเว้ยย ไอ้นัทน้อย น้ำตาของเบนซ์ พรั่งพรูออกมาเพราะไม่อาจอดกลั้นไว้อีกแล้ว เพื่อนที่ใกล้ตายอยู่ตรงหน้า นอนหายใจรวยรินและเชื่องช้า ยิมตบหน้านัทสองที่ให้นัทน้อยรู้สึกตัว แต่เบนซ์คิดว่านัทน้อยคงไม่รอดแล้ว
แท็ปโว้ยยย แท็ป มึงอยู่ไหน มึงได้ยินกูไม๊ ไอ้นัทน้อย ไอ้นัทน้อยมันรักมึง มันรักมึงโว้ยแท็ปปป ฮือๆ ฮือ เบนซ์เช็ดน้ำตาและสะอื้น มองดูหน้าเพื่อนรักของตัวเอง นัทน้อยยิ้มแห้งเป็นครั้งสุดท้าย และรวบรวมพลังทั้งหมด
ขอบใจ นัทน้อยหลับตาลงและคอตก นัทน้อยตายแล้ว โลกทั้งโลกของนัทน้อยมืดมิดไปและไม่รับรู้อะไรอีกเลย
ไอ้นัทททท ไอ้นัทน้อยยย กูรักมึงนะเว้ยย มึงเป็นเพื่อนรักกูไม่ไช่เหรอ มึงต้องไม่ตายนะนัทน้อย ตื่นสิวะ ตื่นสิ ฮืออ ฮือ ตื่นสิ ฮือๆ ยิมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพื่อนได้จากไปแล้ว จากพวกเขาไปแล้ว จากไปคนเดียวอย่างเงียบเหงาและไม่มีใคร น้ำตาที่ร่วงหล่นลงมานั้น เป็นความเศร้าและสงสาร เพื่อนที่เคยอยู่ด้วยกันมา ร่วมทุกข์ร่วมสุขสนุกมาด้วยกัน เสียงหัวเราะเมื่อวันวานได้กลับกลายหายไปแล้ว เหลือแต่ความเศร้าที่ทิ้งไว้ให้ นัทน้อยไปโดยไม่บอกล่วงหน้าเลย ยิมก็ได้แต่ปลอบใจเบนซ์ ทั้งคู่นั่งอยู่ที่นั่นสักพักนึง และเริ่มทำใจ แบกร่างของนัทน้อยกลับสู่ที่เดิม เมื่อกี้ ที่เขาจากมา
อีกด้านหนึ่ง แน็คก็โดนไดร์กราด M 16ใส่ ตายคาที่ แต่แบ็คก็หนีออกไป พ้นความตายได้อย่างหวุดหวิด!
เด็กชายหมายเลข 8 แน็ค
เด็กชายหมายเลข 11 นัทน้อย
เด็กหญิงหมายเลข 16 ก้อย ตาย! [เหลือ 17 คน]
1 กรกฎาคม 2547 04:15 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
วันที่ 1 วันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2547 [เวลา 00:00 ]
ปลอกคอของทั้ง 7 คนเริ่มทำงาน สัญญาณดังขึ้นเรื่อยๆ
ทุกคนนั่งจับมือกันไว้ เราขอบคุณที่ทุกคนมีความรู้สึกดีๆให้แก่กัน เราจะไม่ลืมความรู้สึกนั้นเลย ส้มโอพูด และนั่งลงจับมือกันเป็นวงกลม รอความตายที่จะมาถึง แต่จะเป็นซึ่งอิสระที่ไม่ต้องอยู่ภายใต้อะไรทั้งปวง สัญญาณ ลากเสียงยาว
บึ๊ม!!
เด็กหญิงหมายเลข 28 ดอย เด็กหญิงหมายเลข 32 หนุย เด็กหญิงหมายเลข 37 น้ำหวาน
เด็กหญิงหมายเลข 40 ส้มโอ เด็กหญิงหมายเลข 42 เหมียว เด็กหญิงหมายเลข 45 อ้อม
เด็กหญิงหมายเลข 53 มิ้ว ตาย! [เหลือ 33 คน ]
ทั้งหมดที่เหลือ 33 คน ถูกตรึงไว้ในความหลับไหลแห่งราตรีกาลท่ามกลางเงื่อมงำอันตราย
วันที่ 1 วันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2547 [เวลา 07:00 ]
พวกผู้หญิงยังคงปักหลักรวมกลุ่มอยู่ตามห้องต่างๆ ของอาคาร 6 ผู้ชายก็อยู่ตามจุดต่างๆ เหมือนกัน
ไอ้บิ๊ก มึงว่ามึงจะรอดไม๊ว่ะ ไทด์ถามบิ๊ก บิ๊กนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
กูว่ากูต้องรอดแหละวะ เพราะกูมันลูกทหาร ใครจะมาเก่งเท่ากู บิ๊กรู้สึกมั่นใจ ณัฐมองบิ๊กด้วยหางตา
ถ้ามึงรอดกูฝากมึงดูแลจอยด้วยนะเว้ย ไทด์พูดฝากบิ๊กไป บิ๊กก็ตอบรับไปอย่างนั้น ทั้งๆที่กูรู้อยู่แล้ว ว่าถ้ามันรอด จอยก็ต้องตายอยู่ดี ก็ต้องเป็นผีเหมือนกัน แล้วจะดูแลยังไง แต่ไทด์มันคงรักจอยมาก ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
ฝั่งของกลุ่มมะเต้า
โอ้ยยยย ชั้นอยากกลับบ้านนน ปรางอ้วนโอดครวญ มะเต้าตาขวากระตุกอย่างแรงมากถึง 22 ครั้ง
ชั้นว่าชั้นคงใกล้ตายแล้วละว่ะ ตาขวากระตุกตั้ง 22 ครั้ง ไม่ตายเดี่ยวก็ตายหมู่นี่แหละ มะเต้าโดนปรางอ้วนถีบหน้าคว่ำกับพื้น
อีปากเสียปากไม่ดี ตายก็ตายคนเดียวสิ อย่ามาพาชั้นตายไปด้วย อย่าพูดแบบนี้อีกเข้าจัยไม๊ มะเต้าผงกหัวแบบเข้าใจ ปรางอ้วน มะเต้า เฟรม แพท เบล ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่ จะช้าจะเร็วก็คงตายเหมือนกัน ในใจลึกๆ พวกเขาก็กลัวตาย
ทั้งหมดที่เหลือ 33 คนต่างยังรับไม่ได้ที่จะต้องฆ่ากัน เลยอยู่เฉยๆไม่กล้าทำอะไร
วันที่ 1 วันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2547 [เวลา 12:00 ]
ประกาศ จุดอันตรายที่ 1 คือ อาคาร 6
เมื่อจบเสียงประกาศลง ปลอกคอของทุกคนที่อยู่อาคาร 6 ก็เริ่มทำงาน ทุกคนรู้สึกตกใจ จึงรีบวิ่งกรูกันลงมาจากอาคาร 6 ต่างเบียดเสียดยัดเยียดกันลงมา เพื่อจะให้พ้นเขตอันตรายให้ได้ เพราะทุกคนยังไม่อยากตาย ทุกคนไม่ลืมเอากระเป๋าของตัวเอง และกระเป๋าอุปกรณ์ลงมาด้วย ต่างหนีตายกันอลหม่าน สัญญาณก็ดังถี่ขึ้นๆ กลุ่มของผู้ชาย บูม แบ็ค แน็ค หนีตายออกมาได้ก่อนแล้ว และกลุ่มของคนอื่นๆ กลุ่มแจน กลุ่มกั้ง ก็ต่างทยอยกันออกมาเกือบหมด แต่ก็พยายามอยู่ห่างรัศมี 10 เมตรกัน เหลืออยู่กลุ่มเดียวคือกลุ่มมะเต้าที่อยู่ถึงชั้น 6 ยังลงมาไม่ถึง และล้มลงกลางทางทั้ง 5 คน ทำให้บูมที่อยู่ข้างล่างกระวนกระวายใจว่ากลัวมะเต้าจะเป็นอะไร เลยวิ่งขึ้นไปตามข้างบน แม้จะจะเสี่ยงอันตรายก็ตาม
ไอ้บูม มึงอย่าไป ไอ้บูม แบ็คยังห้ามบูมไว้ไม่อยู่ บูมวิ่งขึ้นไปในอาคาร 6 เห็นพวกมะเต้าล้มอยู่จึงช่วยให้ลุกขึ้น และพากันวิ่งหนีลงมา และใกล้จะถึงทางออก ก็ต้องหน้าซีด เพราะประตูทางเดียวที่มีอยู่ ถูกปิดด้วยเหล็กกั้นอัติโนมัติ ไม่สามารถออกได้ นั่นก็หมายความว่า..
บึ๊ม!!!
ไอ้บูมมมมมมม แบ๊คทรุดตัวลงไม่อยากจะเชื่อภาพเบื้องหน้าของตนเอง เพื่อนรักของตน ตายไปต่อหน้าต่อตา และเพื่อนร่วมห้อง ต้องตายไป อย่างน่าสยดสยอง แบ็คเข่าทรุด น้ำตานอง พวกผู้หญิงคนอื่นๆ วิ่งแยกออกไปเป็นกลุ่มๆ กันหมดแล้ว เหลือแต่แบ็คที่นั่งอาลัยต่อภาพเบื้องหน้า เห็นร่างเพื่อนรักของตนเอง และแน็คปลอบใจอยู่ข้างๆ ก่อนจะลากแบ็คจากไป
เด็กชายหมายเลข 3 เฟรม เด็กชายหมายเลข 6 บูม
เด็กหญิงหมายเลข 14 ปรางอ้วน เด็กหญิงหมายเลข 21 มะเต้า เด็กหญิงหมายเลข 34 แพท
เด็กหญิงหมายเลข 50 เบล ตาย! [เหลือ 27 คน]
นักเรียนห้อง ปี 3 ห้อง 6 ตายไปทั้งหมด 28 คนแล้ว ที่เหลืออีกครึ่งห้อง 27 คน ต้องเผชิญชะตากรรมและต้องห้ำหั่นกันเอง โดยที่ทุกคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายเมื่อไร กลุ่มของบุ๋มยังคงนั่งจับกลุ่มเมาท์เพื่อทำเป็นสิ่งสุดท้ายของชีวิต กลุ่มของฟ่ง เหนื่อยอ่อนจากการวิ่งหนี จึงนอนพักกันไปหมดโดยไม่รู้สึกกลัวว่าจะมีใครมาทำร้าย เพราะคิดเหมือนกันว่าวันแรกคงไม่มีอะไร และคงไม่เหมือนกับ BR ญี่ปุ่นที่เพื่อนฆ่ากันได้ เพราะห้องปี 3 ห้อง 6 รักกันขนาดนี้ จึงไว้ใจ และหลับไป กลุ่มยิม เบนซ์ นัท นั่งอยู่คนละมุม กลุ่มไทด์ ณัฐ บิ๊ก ออกหาเสบียงอาหารเพิ่ม กลุ่มแบ็คและแน็คยังเศร้าไม่หาย ทำใจไม่ได้เลยนั่งซึมเศร้ากันต่อไป กลุ่มของมะนาวนั่ง นอนคุยกัน เพื่อรอวาระสุดท้ายของชีวิต ก้อย และไดร์ ถึงอยู่คนละที่กัน แต่ทั้งคู่ก็วางแผนที่จะฆ่าเพื่อนๆ อยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ แต่ละคน ต่างทำสิ่งต่างๆแตกต่างกันในตอนนี้ แต่ทุกคนคิดเหมือนๆกันคือ จะตายเมื่อไหร่ ที่ไหน และอย่างไร มีน้อยคนนักที่คิดจะอยู่รอด และขอปาฏิหารย์จากสวรรค์
กู นี่อยากจะจับไอ้ชาคริตมาเล่นเกมนี้ด้วยเจ่น จะได้ตายๆไปด้วยกันเลย วันนั้นกูก็เห็นมันนั่งกับสาวคนไหนแหมไม่รู้ กูนี่อยากไปตบเจ่น แรดมากๆ แอบใกล้ชิดกับชาคริตของกู เจ๊แจนใส่ไฟอย่างได้อารมณ์ เจ๊บุ๋มก็ได้อารมณ์เหมือนกัน
อี่แจน พี่อามเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ต๊ายย ติ๊ต่างเอาคนเดียว บุ๋มทำหน้าทำตาใส่เจ๊แจน
อี่บุ๋ม มึงพูดอย่างนี้มึงอยากโดนตบก็ เจ๊แจนยั๊วะ
มึงก็มาตบน๊ะอี่ กูไม่กลัวมึงอยู่แล้ว ไหนๆ ก็ต้องตายแล้วนี่ อี่กระเทยแห่นมาเลย เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่าไม่ต้องตบกูแล้ว เจ๊บุ๋มเริ่มรมขึ้นเหมือนกัน เจ๊แจนหน้ามืด คว้าปืน มา กราดยิงใส่บุ๋มโดนไม่รู้ตัวเพราะความโมโหที่โดนท้าและมีความเครียดเรื่องเกมส์BR เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บุ๋มหลบทันวิ่งไปคว้าปืนมายิงสวนด้วย เพื่อนๆ แตกฮือ ต่างกระโดดหลบ แจนยิงไปถูกบุ๋มตัดขั้วหัวใจทันที และแจนยังหันไปกราดกระสุนอย่างบ้าระห่ำใส่ปุ๋ยและอุ ตายทั้งคู่ 2 คน แจนตอนนี้ไม่รู้สึกตัวอะไรแล้ว เหมี่ยวและเบสพยายามวิ่งหนีออกไปทางประตู ก็โดนแจนยิงใส่ตัดขั้วหัวใจจนตายไปทั้งคู่ จอยที่วิ่งออกจากห้องไปก่อนแล้วคอย ดูอยู่ และซุ่มเล็งปืนไปที่แจน และยิงไปตัดขั้วสมองของแจน แจนล้มลงกับพื้นเลือดนองเต็มห้อง จอยเดินเข้ามาในห้อง เห็นศพของเพื่อนทั้ง 6 คนนอนตายอยู่คาชุดนักเรียน ทรุดตัวลงและร้องให้เสียใจก่อนที่จะยิงตัวเองตายตาม
ปัง!! ไทด์สะดุ้งตื่น
เด็กชายหมายเลข 9 แจน เด็กหญิงหมายเลข 18 ปุ๋ย เด็กหญิงหมายเลข 19 อุ
เด็กหญิงหมายเลข 31 เหมี่ยว เด็กหญิงหมายเลข 35 บุ๋ม เด็กหญิงหมายเลข 51 เบส
เด็กหญิงหมายเลข 54 จอย ตาย! [เหลือ 20 คน]
1 กรกฎาคม 2547 04:13 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
เด็กหญิงหมายเลข 55 เบลล์ ทั้งหมด มี 55 คนแค่นี้ นักเรียน ปี 3 ห้อง 6 มีถึง 55 คน ซึ่งจะยากต่อการเล่นเกมส์ในภายหลัง เราจึงตัดสินใจมีการคัดเลือกผู้ที่จะออกจากเกมส์นี้ 15 คน โดยการให้ทุกคนออกมาจับบอลเล็กคนละ 1 ลูกและกลับเข้าไปนั่งที่ ขอให้ทุกคนทราบตามนี้
ทุกคนได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกดีใจขึ้นมาอีกครั้ง ที่รู้ว่าตัวเองจะรอด โดยที่จะได้ไม่ต้องเล่นเกมส์นี้ ทำให้ทุกคนต่างใจชื้นขึ้น และคนที่ออกมาจับลูกบอลคนแรกคือยิม ทุกคนออกมาจับลูกบอลเร็วกว่าที่คิด และต่างรอคอยว่าใครจะเป็นผู้รอดชีวิตต่อจากนี้
ทุกคนให้เปิดดูกระดาษในกระเป๋าเสื้อของทุกคน ใครที่ในกระเป๋าเสื้อมีกระดาษสี ดำ ให้ออกมารวมอยู่ที่หน้าห้องเดี๋ยวนี้
ทุกคนเปิดกระเป๋าเสื้อตัวเองดูและรู้สึกดีใจที่มีกระดาษสีดำ และบางคนเสียใจเมื่อมีกระดาษสีแดง คนที่ได้กระดาษสีดำ รีบออกไปอยู่หน้าห้องอย่างรวดเร็ว แต่ทุกคนคนยังแปลกใจอยู่ว่าจะออกไปจับลูกบอลมาทำไม
ให้คนที่อยู่หน้าห้อง 15 คน เอาลูกบอลใส่ในตะกร้าแล้วไปนั่งที่เดิม 15 คนนั้น งง เป็นอย่างยิ่ง และคนอื่นๆ ก็ งง เหมือนกัน 15 คนเอาบอลใส่ตะกร้า และกลับไปนั่งที่เดิม รอต่อว่าจะเป็นยังไงต่อไป ความดีใจที่มีเมื่อสักครู่ ได้หายไปหมดแล้ว จอมพลหลวงเริ่มเปิดบอลในตะกร้าดูทุกลูกและจดบันทึกไว้ ทุกคนจะเปิดบอลที่ตัวเองจับได้มาเปิดดู แต่ถูกทหารเก็บไปหมดแล้ว
หมายเลขต่อไปนี้ ออกมาอยู่หน้าห้อง เดี๋ยวนี้ หมายเลข 2 13 17 26 27 29 33 36 38 44 46 47 48 52 55 ให้ทุกคนออกมาเดี๋ยวนี้!! คนที่ถูกเรียก วิ่งมาอยู่หน้าห้องด้วยความหวังว่าตนเองจะรอด และมีบางคนที่รอบแรกออกมา และรอบนี้ก็ออกมาอีกรอบ รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุด ที่จะได้รอด ไม่ต้องเล่นเกมส์นี้ และหวังว่าจะไม่มีการทำอะไรต่อไป
จอมพลหลวงสั่งให้ทหารเอากรงเหล็กเข้ามาในห้อง ที่พอบรรจุคนได้ 20 คน และสั่งให้ ทั้ง 15 คนเข้าไปอยู่ในกรงนั้น หน้าตาของทั้ง 15 คนเริ่มซีดอีกครั้ง
15 คนที่อยู่ในกรง ไม่ต้องเล่นเกมส์ BR คนในกรงเฮลั่น เมื่อรู้ว่าตัวเองรอดแล้ว ไม่ต้องเล่มเกมส์นรกนี้อีกต่อไปแล้ว
เด็กหญิงหมายเลข 15 ออกมาหน้าห้อง ทั้งห้องเงียบอีกครั้ง ไดร์เดินออกมาหน้าห้อง จอมพลหลวงส่งรีโมตอันหนึ่งให้ไดร์
กดปุ่มแดงเดี๋ยวนี้ ไดร์กดปุ่มแดง ทันไดนั้น ปลอกคอของทั้ง 15 คนที่อยู่ในกรงก็เริ่มกระพริบ และทำงาน ไดร์ตกใจมาก และวิ่งเข้าไปอยู่กับพวกที่นั่งอยู่ คนทั้งห้องร้อง ฮือ ออกมา
การกำจัดพวกแกออกจากเกมส์คือ พวกแกต้องตาย!!! ทุกคนที่อยู่ในกรง ทุรนทุราย วิ่งไปมา และเดือนร้อนเป็นอย่างมาก เมื่อรู้ ว่าตัวเองกำลังจะตายในไม่ช้า และร้องให้คนช่วย ส่งเสียงดังลั่นห้อง คนในห้องก็วิ่งเข้าไปหา แต่ก็โดนทหารกันออกมาหมด ผู้หญิงคนหนึ่งในกรงนั่งร้องให้ คนข้างนอกก็สงสารเพื่อนถึงกับทรุดนั่งร้องให้โฮ
กูไม่อยากตาย กูไม่อยากตาย อีไดร์มึงฆ่าพวกกู มึงฆ่าพวกกู อี่ไดร์ คนหนึ่งในกรงเจ็บแค้นใจมาก เสียงสัญญาณดังถี่ขึ้นๆ ถี่ขึ้นเรื่อยๆ และลากเป็นเสียงยาว..
บึ้ม!! ปลอกคอของทั้ง 15 คนระเบิดขึ้น ทำให้คอทุกคนเกือบขาด เลือดสาดกระเด็นออกมาเสียงความดันของเลือด พุ่งออกมากับเลือด 15 คน ตายทั้งหมด
เด็กชายหมายเลข 2 อั้น เด็กหญิงหมายเลข 13 หลุยส์ เด็กหญิงหมายเลข 17 ดรีม
เด็กหญิงหมายเลข 26 อร เด็กหญิงหมายเลข 27 หนูนา เด็กหญิงหมายเลข 29 แอน
เด็กหญิงหมายเลข 33 ตั้ง เด็กหญิงหมายเลข 36 บิ๋ม เด็กหญิงหมายเลข 38 โบว์
เด็กหญิงหมายเลข 44 นุ๊ก เด็กหญิงหมายเลข 46 อู่ เด็กหญิงหมายเลข 47 ตาล
เด็กหญิงหมายเลข 48 แป้ง เด็กหญิงหมายเลข 52 ติ้ง เด็กหญิงหมายเลข 55 เบลล์
ตาย! [เหลือ 40 คน]
ฮือๆ ฮือออ เพื่อนชั้นตายแล้ว ฮืออออ ส้มโอ หมายเลข 40 นั่งร้องให้ มีเพื่อนปลอบใจอยู่ข้างๆ และน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยกันทั้งนั้น หลายคนตะลึงกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ซึ่งเป็นภาพที่สยดสยองที่สุดในชีวิต
ทุกคน ตอนนี้ถึงเวลาเริ่มเกมส์แล้ว ให้ทุกคนเตรียมพร้อม และระวังจุดอันตราย และกลุ่มของตนเองไว้ให้ดี ต่อไปจะถึงเวลาเริ่มเกมส์ BR ทุกคนวิ่งออกไปจากห้องเรียนของตนเอง และแยกกระจายออกไปเป็นกลุ่มๆ คนสุดท้ายลับหายไป ร้อยยิ้มที่มุมปากของ จอมพลหลวงเริ่มปรากฏ
เริ่มเกมส์ วันที่ 1 วันพุธที่ 3 มีนาคม 2547 [เวลา 23:00 นาฬิกา]
ดอย หนุย หวาน ส้มโอ เหมียว อ้อม มิ้ว วิ่งออกมาจาก ห้องมาด้วยกัน และตกลงกันว่าจะขอตาย จะไม่เล่นเกมสกปรกแบบนี้ จึงเกาะกลุ่มลงมาที่ชั้นล่างอาคาร 6 และนั่งล้อมวงกัน
แปลกนะ ทำไมปลอกคอถึงไม่ทำงานละ เรารวมกลุ่มกันตั้ง 7 คน หรือว่า ไอ้จอมพลไรนั่นมันหลอกเรา ส้มโอพูด
ไม่หรอก ตอนนี้ยังไม่ถึง เที่ยงคืน ยังไม่ถือว่าเป็นวันที่ 1 หรอก เพราะฉะนั้นปลอกคอจึงไม่ทำงาน มิ้วพูดบอกกับเพื่อนๆ เพื่อนๆ มองตากันเลิกลัก
งั้น ตอน เที่ยงคืนพวกเราก็ต้องตาย แต่ถ้าตายชั้นก็ยอม ชั้นจะไม่ยอมเล่นเกมส์ทุเรศนี้หรอก ส้มโอลุกขึ้นพูดประพกาศกร้าว
ไช่!! ทุกคนตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
กลุ่มของผู้ชายแตกออกไปเป็น สามกลุ่ม กลุ่มแรก อยู่ที่ห้อง 411 อาคาร 6 มี เบนซ์ ยิม นัทน้อย กลุ่มที่ 2 อยู่ที่หอประชุม มี ณัฐ บิ๊ก ไทด์ กลุ่มที่ 3 อยู่อาคาร 6 ห้อง 637 มี แบ็ค แน็ค บูม ทั้ง 3 กลุ่มต้องแตกออกมาแบบนี้เพื่อไม่ต้องการตายฟรีเท่านั้นเอง
ไอ้ยิม ถ้ากูตายไป ฝากบอกแท็ปด้วยนะว่ากูรักแท็ปมาก ณัฐน้อยนั่งพิงฝา หันมาพูดกับยิม
ไอ้เหี้ย อย่าพูดเป็นลางดิว่ะ กูยิ่งใจไม่ดีอยู่ ยิมตบหัวนัทน้อยไปทีนึง เบนซ์ลุกมาตบหัวไอ้ยิมคืน
ก็จริงนี่ไอ้ยิม ทุกคนจะรอดไปหมดไม่ได้หรอก มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่รอด คนอื่นก็ต้องตาย ก็อาจจะต้องตายก็ได้ ยิมนั่งเงียบ ทุกคนนั่งเงียบ
เอาเป็นว่าถ้ากูรอดกูจะบอกให้ละกัน กูคงจะรอดอยู่หรอกนะ นัทน้อยหันไปขอบใจยิม และทั้ง 3 ก็นั่งเงียบกันต่อไป เพื่อคิดว่าวันพรุ่งนี้ จะทำอย่างไร
กลุ่มของผู้หญิง แตกเป็นกลุ่มของแท็ป ของส้มโอ ของมะเต้า ของมะนาว ของเบส มีก้อยและไดร์เท่านั้นที่แยกออกไปอยู่เดี่ยว
1 กรกฎาคม 2547 04:11 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
ย้อนไปในพิธีเมื่อพิธีเริ่มไปได้ 20 นาที กลุ่มกบฏเพื่อชาติ ได้เริ่มสตาร์ทเกมส์ BR 3 ที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีก 10 ชั่วโมงข้างหน้า กลุ่มกบฏ เดินทางเข้ามาในโรงเรียน โดยภายในโรงเรียนไม่มีใครอยู่แล้วนอกจาก นักเรียนปี 3 บนหอประชุม กลุ่มกบฏได้ส่งคนขึ้นไปบนหอประชุมอย่างเงียบๆ ไม่พ่นยาสลบที่มีระยะเวลา 9 ชม.ไปรอบๆหอประชุม นักเรียนและครูทั้งหมดก็ยังไม่รู้สึกตัว และทั้งหมดก็สลบไปภายในเวลาไม่ถึง 30 วีนาที จากนั้นกลุ่มกบฏก็เดินทางมามากขึ้นเรื่อยๆ กลุ่มกบฏส่งทหารเกือบ 300 นายมีจัดการขนนักเรียนและครูคนอื่นๆที่นอนสลบอยู่ทั้งหมด ยกเว้นนักเรียน ปี 3 ห้อง 6 นำนักเรียนและครูทั้งหมด ขึ้นรถ และนำไปปล่อยนอกรัศมีโรงเรียน 5 กิโลเมตร และขนนักเรียน ปี 3 ห้อง 6 ทั้งหมด 55 คน ไปใว้ในห้องประจำของตนเองและปิดล็อกกุญแจไว้ทั้งหมด และจัดการปิดถนน ปิดโรงเรียนนำระบบเตือนภัยไปติดตั้งที่รั้วของโรงเรียนเพื่อจับนักเรียนที่พยายามหนีออกนอกโรงเรียน และเร่งการสร้างกำแพงชั่วคราวที่สูงถึง 5 เมตรที่ไม่มีใครปีนถึงเพื่อป้องกันนักเรียนหนีออกไปเช่นเดียวกัน และประกาศอพยพชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในพื้นที่รัศมี 5 กิโลเมตรของโรงเรียนให้ออกไปอยู่นอกพื้นที่ บริเวณพื้นที่ดังกล่าวเต็มไปด้วยทหาร คอยควบคุม ลาดตระเวนอยู่บริเวณรอบๆโรงเรียน ที่ทั้งหมดควบคุมโดยจอมพลหลวง โดยศูนย์ควบคุมอยู่ที่อาคารกิจกรรม แต่ภายในบริเวณโรงเรียนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงพื้นที่ใดๆนอกจากจะติดตั้งแผงวงจรควบคุมไว้ทุกจุดในอาคารต่างๆเท่านั้น ตอนนี้นักเรียนปี 3 ห้อง 6 ทั้งหมด 55 คนได้ถูกย้ายไปอยู่ห้องเรียนของเขาแล้ว และไม่มีทางที่จะติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย
เบนซ์กวาดสายตาไปรอบๆและพยายามจะลุกขึ้น ก็สังเกตว่าบริเวณคอของตัวเอง มีปลอกคอเหล็กแขวนอยู่และแกะไม่ออก เบนซ์ลุกไปปลุกทุกคนในห้องให้ตื่นขึ้นมาทั้งหมด ซึ่งทุกคนก็ถูกใส่ปลอกคอเหล็กนั้นด้วย และต่างก็มึนงงไปกับเหตุการณ์นี้เหมือนกัน เพราะไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตนเองต่อไป เป็นสิ่งที่ยากจะคาดเดา หลายคนเริ่มมีอาการเครียดถึงกับกุมขมับตนเอง และร้องโวยวายออกมา
เฮ้ย! นี่มันอะไรกันวะ จับกูมาขังไว้ในห้องนี้ทำไม ปล่อยกู!! ณัฐวิ่งไปกระแทกประตูหวังจะให้พังและจะออกไปจากห้องนั้น แต่เนื่องจากประตูและหน้าต่างถูกล๊อคไว้อย่างแน่นหนา จึงไม่สามารถออกไปได้ แต่ก็ยังดันทุรังจะทำให้เปิดให้ได้
ให้ตายสิ!! เปิดยากฉิบ ณัฐท้อใจนั่งลงกองกับพื้น มองไปรอบๆห้องมีผู้หญิงหลายคนนั่งร้องให้อยู่ คนหลายคนนั่งกังวล แต่คนบางคนยังไม่รู้สึกอะไรเลย ภายในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด มากกว่าความสุข
เราอยากกลับบ้าน แท็ปร้องให้ออกมา นัทน้อยได้ยินเสียงหันหลังมามองแท็ปและรู้สึกสงสารคนที่ตนเองแอบรักอยู่เหมือนกัน แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะเขาเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ทุกคนต่างอยากกลับบ้าน แต่ก็ทำไม่ได้ ก็ได้แต่นั่งรอว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองต่อไป
ประตูห้องกำลังจะถูกเปิดขึ้น และตามมาด้วยชั้นสิ่งของที่ทหารเข็นเข้ามาไว้ในห้อง ไม่กี่อึดใจ จอมพลหลวงก็ก้าวเข้ามาในห้องโดยชุดลำลองของทหารเดินไปยืนอยู่ที่หน้ากระดานสบสายตากับทุกคนในห้อง นักเรียนในห้องเริ่มหวาดกลัว แต่การอยากเอาตัวรอดมีมากกว่าจึงกรูกันจะหนีออกทางประตู ทหารทั้งหมดจึงใช้กำลังกันนักเรียนทั้งหมดไว้ แต่นักเรียนก็พยายามกรูกันออกไปอยู่ดี
ปัง!!
นักเรียนทุกคนหมอบลงด้วยความตกใจและหวาดกลัว
กลับไปนั่งรวมกันอยู่กลางห้องทุกคน! จอมพลหลวงสั่งเสียงเข้ม นักเรียนก็ค่อยๆ ขยับตัวไปนั่งรวมกันอยู่ที่หลังห้อง แต่ละคนยังสั่นมีอาการหวาดกลัวอยู่ แต่แบ็คเริ่มเก็บอาการแค้นไม่ไหว
แก ไอ้เลว ปล่อยพวกกูเดี๋ยวนี้นะ! แบ็คลุกขึ้นไปชกจอมพลหลวงเต็มๆ
ไอ้หนู ชั้นไม่อยากรังแกเอ็งหรอกนะ ภายใน1 นาที ถ้าแกไม่ไปนั่งอยู่กับพวกแก ชั้นจะจัดการแกให้เละเป็นจุล แบ็คสะอึก ทำตาขวาง และกำหมัดแน่น
ไอ้แบ็คมึงกลับมา ยิมไปล็อคคอแบ็คให้มานั่งที่เดิม แบ็คมีทีท่าไม่ยอม แต่ก็ฝืนไม่ไหว จึงลงมานั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ และมองจอมพลหลวงด้วยสายตาอาฆาต จอมพลหลวงไปเขียนคำว่า BR ที่บนกระดาน และเดินมาอยู่ที่เดิม
นักเรียนทุกคนฟังทางนี้ ทุกคนได้ถูกเลือกร่วมเล่นเกมส์ BR พวกแกถือว่าโชคดีที่ได้เป็นรุ่นแรกของตำนาน BR ประเทศไทย ไม่ต้องทำหน้าแปลกใจ เกมส์นี้เล่นไม่ยากเพียงแค่ทุกคนต้องรู้จักเอาตัวรอดไม่ให้ตัวเองตายไปง่ายๆก็เท่านั้นเอง พูดง่ายๆคือ ทุกคนต้องห้ำหั่น ฆ่ากันเอง โดยที่จะไม่มีคำว่าเพื่อนอีกต่อไป ผู้ชนะคือผู้ที่เหลือรอดคนเดียวจากเกมส์นี้ ชั้นรู้ว่าพวกแกคงไม่อยากฆ่ากัน เลยกำหนดเวลาให้ ทุกคนเห็นแล้วว่าที่คอของตนเอง มีปลอกคอเหล็กแขวนอยู่ ซึ่งมันเป็นปลอกคออย่างดี ไม่มีใครแกะออกได้ทั้งนั้น ถ้าในเวลา 3 วัน มีผู้เหลือชีวิตรอดเกิน 1 คนปลอกคอจะทำงานโดยอัติโนมัติ และมันจะปลิดชีวิตของพวกแกเอง แต่เกมส์มันยังง่ายไปสำหรับพวกแก แค่ฆ่ากันมันคงไม่มันส์ ก็เลยมีกฏดังนี้
1.ทุกคนต้องฆ่ากันเอง ในเวลา 3 วัน ให้เหลือ ผู้ชีวิตคนเดียว ไม่เช่นนั้น ปลอกคอจะระเบิดอัติโนมัติ
2.วันที่ 1ระวัง ห้ามรวมกลุ่มกันเกิน 5 คน ภายในรัศมี 10 เมตร ไม่เช่นนั้นปลอกคอจะระเบิดอันติโนมัติ จะต้องฆ่าในกลุ่มให้เหลือน้อยกว่า 5 คน ระเบิดจึงจะหยุดทำงาน
วันที่ 2 ตั้งแต่ 6 โมง ระวัง ห้ามรวมกลุ่มเกิน 3 คน ไม่เช่นนั้นจะเป็นแบบวันที่ 1 และต้องฆ่าคนในกลุ่มให้เหลือ น้อยกว่า 3 คน
วันที่ 3 ตั้งแต่ 6 โมง ระวัง ไม่มีคำว่าเพื่อนอีกต่อไป ห้ามอยู่เป็นคู่ ถ้าเจออีกฝ่ายแล้วไม่ฆ่า ปลอกคอจะทำงาน จนกว่าจะมีผ่ายใดโดนฆ่าไป อีกฝ่ายจึงจะรอด
3.ไม่มีกติกาในการฆ่า
4.กำหนดจุดอันตรายวันละ 2 จุด ถ้าเข้าไปในจุดอันตรายปลอกคอจะทำงาน จนกว่าจะออกมาจากจุดนั้น
5.ไม่มีคนเหลือรอดเกิน 2 คน !!!
ทราบกติกากันแล้วเราจะเรียกชื่อและแจกของส่วนตัวของทุกคน มีน้ำ อาหาร เสบียง 3 วัน แผนที่ เข็มทิศ และอาวุธ ซึ่งทุกคนจะมีอาวุธที่เหมือนกันคือ ปืนกระบอกยาวที่เรากำหนดให้เท่านั้น และอย่าคิดที่จะหนีออกไปจากโรงเรียน เพราะเราได้สร้างกำแพงและระบบอย่างแน่นหนา ข้อระวังอีกข้อนึง เรามีกำหนดจำนวนคนของแต่ละกลุ่มในแต่ละวันอย่าเผลอเข้าใกล้กันในรัศมี 10 เมตรเกินกำหนดเด็ดขาด เพราะปลอกคอจะทำงาน ถึงจะวิ่งหนีออกจากกันมันจะไม่หยุด จนกว่าจะมีใครที่ต้องตายและเหลือจำนวนตามที่กำหนดเครื่องถึงจะหยุด ต่อไปเป็นการเรียกชื่อ เด็กชายหมายเลข 1 ยิม เรียกแล้วก็ออกมาเซ้
ยิมถูกทหารกระชากตัวออกมาและโดนตบไป 2 ที ก่อนที่จะรับกระเป๋าส่วนตัวและเดินกลับไปนั่งที่เดิมหน้าของยิมยังไม่หายชา แต่ในใจมีแต่ความโกรธแค้น
เด็กชายหมายเลข 2 อั้น อั้นเดินออกมารับของอย่างโดยดี และไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ โดยที่ทุกคนไม่กล้าหือกับจอมพลหลวงอีกต่อไปแล้ว ทุกคนคิดต่อไป ไม่เอาชีวิตรอด ก็คิดว่าตัวเองต้องตายและเตรียมทำใจ แต่ส่วนมาก ไม่มีใครคิดที่จะอยากฆ่าเพื่อนของตัวเองเลย คนแล้วคนเล่า เดินไปรับอุปกรณ์แล้วมานั่งที่ตนเอง ต่างนั่งเงียบและครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในภายภาคหน้า บางคนถึงกลับร้องให้กลัวตายเพราะไม่อาจยอมรับได้ว่าตัวเองถึงเวลาจะตายแล้ว บางคนก็คิดว่าตัวเองต้องเป็นผู้รอดชีวิต ทุกคนคิดไม่เหมือนกัน แต่ที่ทุกคนคิดเหมือนกันคือ จิตใต้สำนึกสุดท้ายของชีวิตของตนเอง
1 กรกฎาคม 2547 04:09 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
R 3 (V.thai) เกมนรก สถาบันโหด 3
[ ปี 2547 ]
::โรงเรียนสตรี N ::
นักเรียนปี 3 ห้อง 6 โดดเรียนภาษาไทยยกห้อง
ครูชายคนนึงเดินเข้ามา อ่านข้อความบนกระดาน และทำหน้าเอือมระอา หยิบแปลงลบกระดาน มาลบข้อความทั้งหมดนั้น และนั่งรออยู่ชั่วเวลาหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจ เดินออกจากห้องไป
หลังจากวันนั้นไม่นาน คณะปฏิวัติรัฐบาล ในภายใต้ชื่อ กบฏเพื่อชาติ นำโดยจอมพลหลวง ทำการปฏิวัติในครั้งนี้ และสามารถยึดอำนาจของรัฐบาลเอาไว้ได้ บ้านเมืองอยู่ในความระส่ำระสาย แต่เศรษฐกิจไม่ตกต่ำอย่างที่ผ่านมา ประชาชนทั่วไป สามารถอยู่ได้โดยไม่เดือดร้อน เพราะการปฏิวัติทำโดยสงบ ไม่ไช่สงคราม หนึ่งเดือนให้หลัง กบฏเพื่อชาติได้ออกบัญญัติการศึกษาแบบญี่ปุ่น BR และนำมาซึ่งความหายนะ
::วันพุธที่ 3 มีนาคม 2547:: [ เวลา 12:30 นาฬิกา ]
::พิธีปัจฉิมนิเทศโรงเรียนสตรีN::
ห้องเรียน ปี 3 ห้อง 6 เป็นห้องที่ได้กล่าวขานว่าเป็นห้องที่มีปัญหาที่สุดในชั้นเรียน สร้างความลำบาก ความเดือดร้อนแก่ครูอาจารย์และโรงเรียน จึงถูกตราหน้าทั้งหมด ว่าเป็นห้องสวะ ของโรงเรียน แต่เด็กที่มีปัญหาในห้องนี้ มีแค่ 10 กว่าคน ทำให้เพื่อนร่วมห้องพลอยโดนไปด้วย ทำให้ห้องนี้ทั้งห้องถูกเรียกแบบนั้นมาตลอด โดยที่ทุกคนในห้องและครูที่ปรึกษาก็รู้ดีว่าห้อง ปี 3 ห้อง 6 นี้ ก็ไม่ใช่ห้องที่เลวร้ายอะไร แต่ห้องนี้ก็ยังโดนเรียกห้องสวะเรื่อยมา จึงต้องทำใจยอมรับ ห้องนี้จึงถูกจับตามองเป็นอย่างมาก ว่าจะจบชั้นม.ต้นได้อย่างไร ท่ามกลางเสียงวิจารณ์ต่างๆนาๆ ห้องนี้หาได้สะทกสะท้านไม่ นักเรียน 55 คนทั้งห้อง ก็จบการศึกษาด้วยกัน ท่ามกลางความงงงวยของนักเรียนทั้งโรงเรียน
ไม่รู้ว่าพวกห้องเด็กสวะมันจบม.ต้นได้ยังไงนะค่ะ ครูหริหันไปพูดกับครูหญิงคนหนึ่งอย่างเงียบๆในห้องพิธี
นั่นนะสิค่ะ แต่ชั้นทราบมาว่า ห้องสวะ นี้ใช้เส้นครูใหญ่ ถึงได้จบกันหมดทุกคน ไม่รู้ครูใหญ่ไปช่วยพวกมันทำไม ครูสองคนกระซิบกระซาบกันอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่า ครูประจำชั้น ของห้องปี 3 ห้อง 6 นั้นได้ยินอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร อันที่จริง เธอก็งงงวยเหมือนกันว่า ทำไมนักเรียนทั้งห้องจึงเรียนจบม.ต้นได้ วันนี้เธอยิ้มได้เพราะนักเรียนของเธอกำลังจะจบชั้นนี้ไป แต่ต่อไปเธอคงหุบยิ้มไม่ทัน เพราะสิ่งที่เธอจะเจอต่อไปมันช่างเลวร้าย และเธอหารู้ไม่ว่า นักเรียนปี3 ห้อง 6 ทั้งหมด จบชั้น ม.ต้นโดยการหนุนของ กบฏเพื่อชาติ เพื่อที่จะเอานักเรียนในห้องทั้งหมดนั้น มาเล่นเกม BR 3 .
นึกว่ากูจะไม่จบซะแล้ว ยิมหันมาพูดกับเพื่อนๆท่ามกลางเสียงจอแจในหอประชุม
ไม่ไช่มึงคนเดียวหรอก มันก็หมดทั้งห้องแหละว้าา เออ แล้วต่อไปมึงจะไปต่อที่ไหน เบนซ์พูด
ก็ต่อที่นี่ละมั้ง ยิมหันขึ้นไปมองบนเพดาน แบ็คก็หันมาพูด
ต่อไปก็แตกกลุ่มละดิ 9 คนเรา คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว กูคงคิดถึงพวกมึงวะ แบ็คทำหน้าเบ้ ณัฐตบหัวแบ็คไปทีนึง
ไอ้ห่า พูดหยั่งกะจะไปตาย อยู่ รร.เดียวกันมันก็ต้องเจอกันอยู่ทุกวันแหละ บูมพยักหน้าเห็นด้วย แบ็คกอดคอบูมและณัฐไว้
พวกมึงฟังไว้ดีๆนะ กุกุกุ กูรักพวกมึงงงงง จบเสียงไป ทุกคนก็โผเข้ากอดกันด้วยความดีใจและแฝงความเศร้าไว้ภายใน ตลอด 2 ปีที่ผ่านมา ห้องปี 3 ห้อง 6 และกลุ่มชายล้วนนี้ ต้องเจอกับอุปสรรคมากมาย ความทุกข์และความสุขที่ยากจะลืม ความรักภายในห้อง ก็ต้องจบลงเพียงแค่นี้ เพราะเพื่อนต้องจากไป เดินตามเส้นทางของตัวเอง ทางที่ศรัทธา และปล่อยให้เพื่อนไปตามทางที่เขารักเช่นกัน คำสุดท้ายที่ทุกคนได้ยิน ก่อนที่ห้อง ปี 3 ห้อง 6 จะปิดฉากลง ลาก่อน และเริ่มเข้าสู่พิธี
::วันพุธที่ 3 มีนาคม 2547 :: เวลา 22:00 นาฬิกา
เบนซ์งัวเงียตื่นขึ้นมา สลัดความง่วงทิ้งไป มองฝ่าความมืดมิด โดยที่ไม่รู้ว่าตนเองตอนนี้อยู่ที่ไหน เขามองฝ่าความมืดไปเรื่อยๆ จนตาเริ่มปรับให้เข้ากับความมืด และเห็นเพื่อนนอนอยู่รอบๆ อย่างรางๆ และทันใด ก็สว่างขึ้น ทำให้เขาพบว่าเขาได้อยู่ในห้องเรียนของตนเอง และเห็นเพื่อนๆ นอนเกลื่อนพื้นอยู่รอบๆ โดยที่ทุกคนไม่รู้สึกตัว เขายัง งง อยู่ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เพราะเขาจำได้ว่า เมื่อกี้เขากำลังอยู่ในพิธี..
หน้าส่วนตัว
642
