11 พฤษภาคม 2547 09:04 น.

รอเธอกลับมา

ขอบคุณนัก รักนี้ ที่ให้ฉัน ทุกคืนวัน ฉันนั้น มิลืมได้
รักของเธอ ให้ฉันมาก จากสุดใจ แน่นตรึงไว้ ในใจตัว ชั่วชีวัน
ต้องขอโทษ รักของฉัน นั้นเหมือนน้อย ทำเธอสร้อย ร้อยน้ำตา พาโศกศัลย์
ชายคนนี้ ทำเธอร้าว เศร้าทุกวัน ผ่านมานั้น พลันใครจ้อง มองฉันเลว

อยากบอกสิ่ง จริงนั้น ฉันรักมาก ไม่อยากพราก จากเธอ ไปแห่งไหน
ความผิดนั้น ฉันขอ รอรับไว้ เพราะฉันไร้ เดียงสา ปัญญาควาย
ไม่เคยรู้ ผู้หญิง เป็นแบบนี้ รู้อีกที เมื่อสาย เธอไปไหน
ร้าวระทม จมเศร้า ร่ำไห้ไป สุขหาไม่ ใช้กรรม ย้ำมีจริง

แต่กลิ่นรัก เธอสลัก ยังคงอยู่ อีกรอยจูบ รสลิ้น ชิมแสนหวาน
อ้อมกอดเธอ แน่นหนา ฟ้ากังวาน สองสายธาร วารีรัก หลั่งไหลริน
เหลือเพียงซาก ไฟรัก สลักลึก แน่นผนึก ตกตะกอน รอนถวิน
ซากความหวัง ยังคง หลงระริน แม้ชีวิน ที่เหลือน้อย รอคอยเธอ

ตะวันลา ฟ้าลับ ดับกี่ครั้ง ใจฉันยัง ไม่พลั้ง รักใครได้
อยากจะขอ รอเธอ เจอเรื่อยไป ไม่ไปไหน รอทน จนชีพวาย
กี่ฤดู จะผ่าน นานแสนนาน คืนวันวาน ฟ้าผ่า น่าใจหาย
ฝนน้ำตา ตกชุก ทุรนทุราย ลมพัดพาย ฉันเศร้า เคล้าสายลม

หมู่เมฆฟ้า กล้าพอ รอตะวัน เช่นเดียวจันทร์ หมั่นรอ คลอหมู่ดาว
ยอดขุนเขา เฝ้ารอ หมอกสีขาว แม้รอยาว รักมั่น นิรันดร
เปรียบฉันคือ ทะเลดับ อับมืดมิด ฟ้าลิขิต ฤทธิ์ดาว ไม่พราวแสง
ปิดใจตน จนวันตาย หมายผิดแรง สวรรค์แกล้ง นรกชัง ขังชีวา

แม้ไม่รู้ เธอกลับ มาเมื่อไร แต่ดวงใจ ใฝ่เฝ้ารอ ขอห่วงหา
นานแรมปี ที่เธอไกล ไม่หวนมา ทุกข์หนักหนา กล้าจะรอ เพราะรักเธอ
จะเดินหน้า ต่อไป อย่างไร้ฝัน ฝ่าแสงหมอก กลุ่มควัน วันคืนเหงา
จะเดินไป ไร้ทิศทาง ร้างยืดยาว ผ่านความร้าว ก้าวต่อไป....วันไร้เธอ