Deep Inside (ส่วนลึก)

ไอ้ศานเต่

กลิ่นหอมรัญจวนอบอวลคละคลุ้ง มันค่อย ๆ กรีดโสตประสาทของซามูไรองครักษ์หนุ่มจนแทบสิ้นซาก หมากล้อมกระดานตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำอย่างน่าอดสู

ไม่แปลกที่ว่า แม้จะเป็นใครก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าสาวงามก็ย่อมเต็มไปด้วยความประหม่า

แต่สำหรับองครักษ์หนุ่มอาจเป็นแค่ส่วนหนึ่ง... สิ่งที่ทำให้กังวลใจมาตลอด นับแต่เริ่มวางหมากตาแรก คือความกระหายรู้ ว่าสตรีเบื้องหลังหน้ากากจะมีเล่ห์หนกลใดที่มิอาจคาดเดา

เขาคือผู้ปกป้องบุตรีของท่านโชกุน ซึ่งร่ำลือกันว่าเป็นนารีที่น่าสะพรึงเป็นที่สุด... นับแต่เริ่มทำหน้าที่องครักษ์ ก็มิเคยเลยที่จะได้ร่วมประชันฝีหมากฝีมือกับนาง หรือแม้แต่ก้าวเข้ามาในห้องส่วนตัวเว้นเสียแต่จะมีเหตุอันใด แปลก... แปลกที่คืนนี้นางเป็นฝ่ายเชื้อเชิญด้วยตนเอง...

"ข้าแพ้แล้ว" หมากขาวสองหมากถูกโยนลงกระดานตามธรรมเนียมของผู้ปราชัย

"เมื่อท่านแพ้ ก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน" สิ้นเสียงหวาน นางหัวร่อในลำคอ ก่อนจะเอื้อมมือคว้า... สุรารินใส่จอก มือเรียวของนางดูน่าทะนุถนอมในที แต่ก็ยังแฝงแววสตรีที่เต็มไปด้วยเล่ห์อุบาย ชายหนุ่มรับจอกสุราด้วยมือที่สั่นระริก

"คิก ๆ ดูท่านกลัวว่าข้าจะใส่บางอย่างลงไป" ไม่มีเสียงตอบ เหงื่อผุดขึ้นมาบนใบหน้าเข้ม เห็นท่าทีแล้วนางส่งเสียงหัวร่อดังขึ้นอย่างเสียมิได้

"เอาเถิด เอาเถิด จะถือเสียว่าท่านมิอยากดื่มต่อหน้านารี" นางปลดปิ่นหยก เป็นการยากที่ได้เห็น เรือนผมสยายออก กลิ่นหอมยิ่งเตะจมูก เจ้าของใบหน้าเข้มแทบคุมสติเอาไว้ไม่อยู่ นางหัวร่ออยู่พักใหญ่แล้วหน้ากากที่ปกปิดใบหน้าจึงถูกเผยออก เดิมทีเขาเคยยลโฉมนาง แต่มิได้ชัดเจนเช่นนี้ เมื่อเห็นดวงพักตร์ยิ่งน่าสะพรึง... สะพรึงในความงดงาม ผุดผาด ที่แม้นเครื่องประทินก็มิอาจบดบังผิวพรรณซึ่งหมดจด ทั่วทั้งดวงหน้าแดงระเรื่อดุจกุหลาบแรกแย้ม ไม่ผิด สตรีนางนี้เป็นกุหลาบแรกแย้มที่มีหนามแหลมคมทีเดียว!

องครักษ์ผู้ซึ่งประมือกับยอดฝีมือมานับไม่ถ้วน กำลังประมือกับความรู้สึกที่ปั่นป่วนภายใน หยิบจอกเหล้าดื่มหมดจอกในคราเดียวเพื่อข่มความประหม่า ประหวั่น แล้วนางก็หัวร่อขึ้นมาครันเป็นครั้งที่สาม

"ท่านคงรู้ความหมาย ผู้อยู่ใต้บัญชาของข้า..."

"ความหมาย!?"

นางเป็นฝ่ายเชยคางผู้อยู่ใต้บัญชา จูงไปยังสถานที่ซึ่งเหมาะแก่การ... แย้มรอยยิ้มเผยถึงความงดงาม... ยิ่งพิศยิ่งงาม นัยน์ตาคมกริบระริกอยู่ในที... ฉายแววส่ออาการอยาก... เต็มที่แล้ว "ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช้ 'สิ่งนั้น' กับท่านเป็นแน่" 'สิ่งนั้น' ที่ว่า เขาเข้าใจชัดเจน

.
.
.

ว่ากันว่า ใครได้ร่วมเสพสังวาสกับนาง  ทุกค่ำคืนหลังจากเสร็จสมแล้ว นางจะบรรเลงเพลงที่เศร้าสร้อยสุดพรรณนา จากนั้นอีกไม่นาน ผู้ใดที่ได้ฟังจำต้องสำเร็จโทษ ปลิดชีวิตตนเองอย่างน่าอนาถ

"ข้าจะทำเช่นนั้นได้เยี่ยงไร ในเมื่อท่านคือผู้ภักดีต่อข้า" นางปลดอาภรณ์ภายนอก เผยถึงผ้าแพรซึ่งปิดบังเรือนกายอรชร ทว่าผ้าแพรผืนนี้มิอาจปกปิดความอวบอัดรัดรึงซึ่งเผยชัด แก่นกายของชายใดไม่เว้นแม้แต่เจ้าของใบหน้าเข้มก็ชูชันขึ้นมาทันใด ความชูชันไม่พ้นสายตาของนาง... นางหัวร่อหลายคราเหลือเกิน และมีทีท่ากว่าหลังราตรีนี้คงนับเสียงสรวลได้หลายสิบอยู่

ผิดแต่เจ้าของใบหน้าเข้มไม่ภิรมย์เท่าใดที่จะนับ อาจเพราะ ณ เวลานี้เต็มไปด้วยความกระสันซาบซ่าน ร่างกำยำเกร็งไปทั่วทุกส่วนสัด

"โปรดอย่าแสร้งว่าท่านไม่เจนจัดในเรื่องนี้" ส่งยิ้มหวานทำให้ผู้ได้รับยิ้มนั้นแทบคลุ้มคลั่ง

องครักษ์หนุ่มละทิ้งความเกรงกลัวอื่นใด ไม่ว่านางจะบรรเลงบทเพลงที่สร้างความเศร้าสลดจนต้องปลิดชีพตนเองหรือไม่ องครักษ์ซามูไรผู้ซึ่งแข็งแกร่งคงไม่คล้อยไปตามเสียงเพลงเพียงบทเดียว...

ผู้ใต้บัญชาซึ่งบัดนี้อยู่ใต้การบังคับของเจ้านายทุกประการนึกเข้าข้างตนเอง ชัดเจนว่าได้สูญเสียความยับยั้งชั่งใจไปเรียบร้อย

มือหนาไล้ไปตามลำคอของนาง ลูบผ่านยอดปทุมถัน ที่ตอนนี้ชูชันขึ้นสู้มือ เค้นคลึงจนหนำใจแล้วเลื่อนลงมาด้านล่าง...

"ช้าก่อน อย่ารีบร้อน" มือเรียวห้ามไว้อย่างนิ่มนวล "ยังมีเวลาอีกนานนักมิใช่หรือ" ผู้อยู่ใต้บัญชาว่าง่าย ชายผู้นี้อยู่แทบเท้านางเรียบร้อย!

นางบิดตัวและครางกระเส่าอย่างมีจริต ก่อนจะเป็นฝ่ายควบคุม "ของเล่นชิ้นใหม่" นี้เสียเอง นางเป็นฝ่ายคร่อมกาย บิดเอวเล็กน้อย และจุมพิตลงบนแก่นกายของชายหนุ่ม...


.
.
.


บัดนี้... ใบหน้าหมดสิ้นซึ่งความรู้สึกใด ๆ ต่างจากเมื่อครู่

กระเสือกกระสนเข้ามายังห้องของตน ราวกับเพิ่งผ่านสงครามมาชั่วอึดใจ มือกำยำซึ่งไร้เรี่ยวแรง ปลดดาบคมกริบออกจากฝัก ดาบฉายแววดุจกระหายซึ่งโลหิต ชายหนุ่มสนองความต้องการของมัน สังเวยชีพตนเอง...

ไม่เพราะบทเพลงนั่นดอก... บทเพลงที่ว่านั้นไม่มีจริง เป็นเรื่องบังหน้าของผู้ตายเพียงเท่านั้น เป็นใครก็ต้องคับแค้นใจเป็นล้นพ้น! เคราะซ้ำกรรมใด ต้องเสียพรหมจรรย์ให้เพศเดียวกัน!!!

ด้านหนึ่ง นางสางผมอย่างภิรมย์ชมชื่นเป็นยิ่ง และหัวร่อยาวนานกว่าคราอื่นใด ไม่นึกว่าหลังจากผ่านมีดหมอจากโลกปัจจุบัน และย้อนเวลาด้วยความบังเอิญมายังสมัยเอโดะ สวมรอยเป็นบุตรีโชกุน จะมีชายหนุ่มมาปรนเปรอแทบเท้าทุกเมื่อเชื่อวันเช่นนี้! เสียเพียงอย่างเดียวก็จะสมบูรณ์แบบ...

ไม่ทันจะได้เฉาะที!