7 พฤศจิกายน 2552 15:55 น.
ไหมแก้วสีฟ้าคราม
แนวทิวเขาเงาเงื้อมล้ำเหลื่อมซ้อน
ดูยอกย้อนวกวนจนหวั่นไหว
กว่าก้าวข้ามผ่านพ้นผจญภัย
ช่างกว้างไกลขวางคั่นให้หวั่นเกรง
ต้องฝ่าพงดงเขี้ยวหลบเลี้ยวรอด
แขวะค่อนขอดปอดกระเส่าเขาเขนง
ผาชันลาดพลาดพลั้งใจวังเวง
เสียงบรรเลงเพลงสู้กู่ก้องไกล
ผ่านเหวหุบหลุบหลืบแทบคืบคลาน
ยังเสียวซ่านสะท้านนิ่งไม่ติงไหว
ระวังก้าวทุกก้าวร้าวราญใจ
หมายหลักชัยยอดเขายังเฝ้าปอง
พยายาม พยายามให้ข้ามพ้น
ต้องอดทนข่มจิตหากคิดหมอง
แม้เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าน้ำตานอง
จงประคองเส้นทางทุกย่างเดิน
ถึงยอดเขาเงารักหลักชีวิต
ได้พิชิตจุดหมายหายขลาดเขิน
จึงหอมกรุ่นกลิ่นผกานับนานเนิ่น
บนยอดเนินเพลินภูสู่ฝั่งฝัน
1 พฤศจิกายน 2552 11:41 น.
ไหมแก้วสีฟ้าคราม
ดวงดาวดับลับลาจากฟ้าฟาก
คนรักพรากพลัดพรายหายห่างเหิน
น้ำผึ้งหวานพาลไหม้ใจช้ำเกิน
ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ อย่าเพลินชม
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เวลาพบ
จงทวนทบหักห้ามยามขื่นขม
โน้มนำใจใกล้ศาสนาคราระทม
ไม่ติดหล่มกิเลสมารรุกรานใจ
รู้เท่าทันตัณหาพาใจต่ำ
เข้าเหยียบย่ำเปรียบเป็นเช่นน้ำไหล
มักล่องลิ่วไหลลงสู่ดงภัย
เป็นความนัยจิตตกจงปลดปลง
หมั่นสวดมนต์บ่นพร่ำทำสมาธิ
ละทิฐิสำนึกฝึกใหลหลง
มีศีลธรรมนำพาปัญญายง
แจ้งจำนงใฝ่ใจไตรสิกขา
จัดระเบียบใจให้แน่วดังแก้วใส
ขัดคราบไคลเกาะแน่นราวแผ่นผา
มโนธรรมนำใจใฝ่ศรัทธา
สุขยิ่งกว่าสิ่งใดใช่โลกีย์