15 พฤศจิกายน 2549 13:30 น.
ไวยากรณ์
แล้วเราก็ต้องจากกัน
คนที่ฉันนั้นเคยพร่ำรำพันหา
คนที่ดีคนที่เคยห่วงใยคอยนำพา
คนที่คิดว่าเวลา ..จะไม่ทำให้เปลี่ยนไป
และไม่เคยคิดเตรียมใจเอาไว้ก่อน
ว่ารักจะถูกเธอถอน เพราะมันมีค่าไม่
อยากจะถามเธอ อยากรู้เผื่อเธอจะเหลือเยื่อใย
แต่สุดท้าย ที่เธอทิ้งไว้คำแก้ตัวใด ๆ ก็ไม่มี
เธอเองโทษว่าเป็นเพราะทางเบี่ยง
โทษว่าฉันกลัวเสี่ยงจึงทิ้ง จึงหลบหนี
หากบอกแบบนี้จะทำให้เธอสุขในฤดี
ฉันคนนี้ ก้อไม่ขอแก้คำกล่าวหาจากใคร ๆ
เพราะฉันสำนึกอยู่เสมอ เรื่องความรัก
หากเขาไม่จริงใจมากนัก จะไปฉุดรั้งก็ไม่ไหว
หากเธอต้องการจาก ไม่ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด
ฉันจะยอมเข้าใจ และไม่กล่าวว่าใด ๆ ไม่ต้องกังวล
ยิ่งค้นยิ่งหา ยิ่งรู้สึกท้อ
ฉันจึงขอพอกับรัก ที่มีแต่ความหมองหม่น
ต่อแต่นี้ขอรักเพียงตัว ไม่ขอรักใครให้ทุกข์ทน
และฉันไม่สนว่าใครจะมองฉันกระไร ... อีกต่อไป