31 มีนาคม 2548 21:36 น.
ไวยากรณ์
ผมก็ผู้ชายธรรมด๊า ธรรมดา
แค่พูดจาค่ะขาในบางหน
จะเอาอะไรอีกจ๊ะ ... แม่หน้ามล
อย่าหน้าดุเดี๋ยวเหี่ยวย่นก่อนถึงวัย
เป็นแบบนี้ก็เป็นตัวของตัวเอง
ไม่ยำเกรงใครนินทา ...ว่าไฉน
ทำอย่างนี้ดูเจ้าชู้หรืออย่างไร
เอาใจใส่แบบนี้หรือไม่ดี
หากไม่รักไม่ชอบไม่มายุ่ง
ไม่มาสุงมาสิง อยู่ที่นี่
แต่เย็นนี้ไม่ว่างขอโทษที
แบบว่ามีธุระที่ติดพัน
เธอก็คือหนึ่งในกลุ่มเป้าหมาย
โอ้ ! ละตายพูดอะไร ออกไปฉัน
แต่โชคดีที่ยังปิดปากทัน
ไม่อย่างนั้นคงแย่แน่เลยตรู
เธอเป็นความต้องการของหัวใจ
ถึงจะไม่สวยใส ต่างจากที่มีอยู่
ที่ฉุดรั้งไว้เพราะอยากจะเคียงคู่
แต่ก็รู้ว่าต้องเลือกแค่หนึ่งเดียว
30 มีนาคม 2548 15:47 น.
ไวยากรณ์
คนไร้ค่า
ผู้หญิงช่างฝัน
ดั่งฝนฉ่ำกระหน่ำใจให้ชุ่มชื่น
ถ้อยคำคืนคนน้อยใจคลายหม่นหมอง
แม้นรู้ซึ้งอยู่กับใจไม่อาจครอง
ด้วยเราสองนั้นแตกต่างอย่างฟ้า--ดิน
เป็นเพียงคนผ่านใจที่ไร้ค่า
มิหาญกล้ารับรักใดใครทั้งสิ้น
รอยอดีตยังหลอนเร้นเป็นอาจินต์
เฝ้าดื่มกินอยู่ทุกวันไม่ผันคืน
หากวันนี้ทำสิ่งใดให้เธอเจ็บ
ต้องหนาวเหน็บรวดร้าวใจไม่อาจฝืน
ใครคนนี้ก็ช้ำหม่นทนกล้ำกลืน
ครวญสะอื้นปวดร้าวใจไม่ต่างกัน
เก็บหัวใจที่งดงามล้ำค่านัก
ไว้มอบรักให้คนดีที่เฉิดฉันท์
มีคุณค่าเหมาะสมซึ่งกันและกัน
ขอเธอนั้นอย่าได้สน..คนผ่านใจ...
คนไร้ใจ
ไวยากรณ์
ดั่งลมหนาวคราวพายุพัดกระหน่ำ
แล้วยังซ้ำด้วยฝนระลอกสอง
สุดทนฝืนกล้ำกลืนน้ำตานอง
เพราะคู่ครองจากลาห่างกันไป
ก้าวเหยียบย่ำฝ่าพายุไปเรื่อย เรื่อย
เดินเรื่อยเปื่อยเพราะรัก ไม่สดใส
มิอาจรู้เหตุใดถึงเปลี่ยนไป
จากรักที่มีให้ในวันวาน
หากมีพรใดอันศักดิ์สิทธิ์
หรือหากมีอิทธิฤทธิ์ ดั่งเล่าขาน
จักเพียงขอรักเรายาวเนิ่นนาน
จวบจนอวสานของชีวี
ไม่มีใจเก็บไว้ให้ใครอื่น
มิได้ฝืนหรือหลอกให้สุขี
เพราะให้เธอไปหมดแล้วที่มี
ที่เห็นนี้เป็นเพียง ...คนไร้ใจ
29 มีนาคม 2548 22:54 น.
ไวยากรณ์
หากใคร คนหนึ่งถาม
ถึงความต้องการ ในใจฉัน
ว่าอยากพบใคร ในสักวัน
ใครคนนั้น คือเธอ ที่เฝ้ารอ
เธอคือคนที่ดี พร้อม
ใคร ใครร่ายล้อม ต่างชอบคอ
และฉันเป็นอีกคนแต่รั้งรอ
ไม่กล้า พอจะบอกไป
ได้แต่ยิ้ม ให้เธอเบา ๆ
ถึงโง่เขลา ไม่สนใจ
อยู่ในมุม มุมหนึ่งที่ห่างไกล
ไม่มีเงื่อนไข ในความหวังดี
ปล่อยเธอ ลอยอยู่บนฟ้า
เหงยหน้า มองอยู่ตรงนี้
แค่เท่านี้ ก็สุขขี
ถือเป็นความโชคดี ที่เกิดมา
หากเธอท้อจาก เรื่องใด
หรือใครทำหัวใจ เธอเหนื่อยล้า
โปรดจงรับรู้ไว้ว่า
ยังมีความห่วงใย ส่งไปหา เสมอ
29 มีนาคม 2548 16:40 น.
ไวยากรณ์
ลานลออ..รอนาง
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ลานลออรอนางอย่างหงอยเหงา
แลดอกเศร้ายามช่อล้อลมไหว
ดอกรักเอยเคยเบ่งบานกลางลานใจ
บัดนี้ไยอับเฉาใต้เงาจันทร์
เสียงไผ่ลู่ดีดสีดนตรีป่า
กล่อมภูผาโอบล้อมดั่งกล่อมฝัน
ไพรบรรเลงเพลงพ้อรอทุกวัน
เธอคนนั้นรู้หรือไม่ในทำนอง
คงลืมลานลออรักเคยพักอยู่
ยามไกลคู่เคียงใจให้หม่นหมอง
หรือหลงฟ้าเมืองกรุงเฟื่องฟุ้งมอง
ทิ้งหัวใจพี่ฟ้องร้องรำพัน
ยังเฝ้ารอพนอนางอย่างวันเก่า
แม้นขุนเขาคือกำแพงที่แบ่งฝัน
หากลืมเลือนรักจางห่างสัมพันธ์
คงสุดกลั้นเมื่อพบพานลานลออ
ลานละนาง..ล้างใจ
ไวยากรณ์
ลานละนาง ล้างใจ ไม่ใฝ่จิต
ให้หวนคิด ติดภาพ แต่เก่าหนอ
เพียงแค่นี้ ยังเจ็บ ไม่เพียงพอ
ใยต้องก่อ ภาพลวง ให้ปวดใจ
ยังระลึก นึกย้อน ณ.วันเก่า
ที่สองเรา เฝ้าพะนอ ไม่ไปไหน
มิเคยร้าง หรืออยู่ ห่างกันไกล
จักไปแห่ง หนใด กันสองคน
เสียงดนตรี บรรเลง ขับเห่กล่อม
เรื่องความรัก ปลอมปลอม ทุกแห่งหน
แค่ได้ยิน เพียงผ่าน สุดฝืนทน
น้ำตาเอ่อ ท่วมท้น ไหลออกมา
นั่งพักพิง อิงแอบ ณ.ลานนี้
ปล่อยความคิด ที่มี ไม่ถือสา
หากวันใด ลืมเรื่องราว ที่ผ่านมา
เช็ดน้ำตา แล้วลุกจาก ลานละนาง
29 มีนาคม 2548 15:29 น.
ไวยากรณ์
คนผ่านใจ
ผู้หญิงช่างฝัน
เป็นแค่เพียงคนผ่านทางที่ร้างรัก
มาขอพักพรอดหวามยามหวั่นไหว
รู้ตัวดี...ชีวิตนี้... ไม่มีใคร
จะสานต่อเยื่อใยให้ยืนยาว
เพียงเศษใจไมตรีมอบขอบคุณยิ่ง
พอพักพิงหัวใจได้คลายหนาว
สูดกลิ่นกรุ่นอุ่นรักบ้างเป็นครั้งคราว
ให้โลกเหงา.. ร้างไร้... คลายทุกข์ตรม
อย่ากังวลหม่นใจไปที่รัก
คนไร้ศักดิ์...ได้เท่านี้... ก็ดีถม..
หากกริ่งเกรงจะผูกมัดรัดเป็นปม
สร้างเงื่อนขม.. มัดใจ.. ให้เนิ่นนาน
จักเจียมตัวไม่เผลอใจไปไขว่คว้า
หลบซ่อนหน้าน้ำตาปริ่มริมทางผ่าน
หากวันใดเธอผลักไสไม่ต้องการ
แม้นร้าวรานพร้อมผ่านไปไม่ดื้อดึง
ซ่อนความเจ็บเก็บกดไว้มิให้รู้
เงยหน้าสู้แม้หวั่นไหวใจคิดถึง
ปล่อยมืออุ่นแล้วจากไปไม่คำนึง
เพื่อใครหนึ่งได้หลุดพ้นคนผ่านใจ..
คนน้อยใจ
ไวยากรณ์
อย่าคิดมากว่าเป็นเพียง คนผ่านทาง
หนทางร้าง มาขอพักยามหวั่นไหว
เธอก็รู้ ฉันนี้ ไม่มีใคร
อย่าน้อยใจ ไปเลยนะคนดี
ใช่เพียงเศษ เสี้ยวใจ ที่มอบให้
แต่มอบไป หมดใจ ที่มีนี่
แถมด้วยรัก ซื่อตรง และภักดี
ที่ชีวิต พอมี จะให้ใคร
ที่กังวล เพียงเกรง ไม่ควรคู่
เพราะรู้อยู่ ฉันฐานะ ประมาณไหน
ถึงแม้รัก หนักหนา ประมาณใด
ต้องหักใจ ไม่ผูกปม มัดใจเธอ
จักเตรียมใจ ส่วนหนึ่งรับความเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ อย่างไร้ ไม่พร่ำเพ้อ
หากวันหนึ่ง ข้างหน้า จะไร้เธอ
รู้ตัวดี เสมอ ไม่คู่ควร
เก็บเรื่องราว ความสุข ที่เคยผ่าน
ในวันวาน ที่ไม่มี ทางกลับหวน
เหมือนสายน้ำ ไหลไป ไม่มีทวน
จะไม่กวน ใจเธอ ..... หากต้องการ
หน้าส่วนตัว
850
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไวยากรณ์
