12 กันยายน 2549 22:40 น.
ไวยากรณ์
ผู้หญิงเจ้าชู้
กลับมายืนอยู่ที่เก่า...
ตรงที่ความเงียบเหงา ทำให้ต้องหวั่นไหว..
เหยียบอยู่ตรงผืนดินเดิมแต่ไม่มีใคร
ความอ้างว้างเปล่าไร้ ทับถมเข้ามา..
ในที่สุดก็ต้องรู้สึกแบบนี้..
ทั้งๆ ที่ทำทุกอย่างเท่าสองมือที่มีแต่ก็ไร้ค่า...
กลับมาเป็นผู้หญิงคนเดิมที่มีเพียงน้ำตา..
เพื่อตอกย้ำให้รู้ว่า ความเจ็บปวดเป็นอย่างไร...
ค่ำคืนนี้คงยาวนานนัก..
แล้วฉันเองจะหยุดพักได้อย่างไรไหว..
ในเมื่อหัวใจยังคงคิดถึงเธอที่จากไป...
วนเวียนซ้ำซากในหัวใจ
อย่างไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะลืมมัน...
ไวยากรณ์
ยังรออยู่ ณ.ที่เก่า..
ตรงที่สองเรา เคยหยอกเย้า คอยเล่นหัว..
แต่วันนี้เพราะเธอ มีเรื่องราวมากมายมาพันพัว
เธอจึงมองไม่เห็นหัว .. คนอื่นที่ยังรักเธอ อีกมากมาย
หากทำอะไร ให้ไปแล้วไร้ค่า..
อยากให้เธอตรองดูว่า .. ใช่มีเพียงเขา ที่มีความหมาย
อย่าไปแคร์ หรือฉุดรั้ง อะไร .. เพื่อให้เขาอยู่ข้างกาย
เพราะจะร้องไห้ฟูมฟาย จนตัวตาย .. เขาก้อใช่ จะกลับมา
อนาคตข้างหน้า ..อีกไกลนัก
อย่าทึกทัก .. อึกอัก เกรงใครมอง .. อย่างไรหนา
กับอดีตที่เคยเจ็บช้ำ ที่เขานั้น เคยกระทำมา
โลกเปลี่ยนไปแล้วหนา
พรหมจรรย์ใช่จะมีค่า.. อยู่ที่ว่าเธอจะวางตัวเช่นใด
ผู้หญิงไร้เงา
ขอบคุณ...คำพูดการปลอบใจ
ฉันรู้ว่าเธอห่วงใย...และเป็นกำลังใจให้ฉันเสมอ
แต่บางครั้ง..ความรู้สึก..ยังคงปิดผนึกการพบเจอ
รู้ไหม...ความเจ็บช้ำน้ำตาเอ่อ...ยังคงมีเสมอภายใน
ยอมรับหละว่า..ในใจยังมีเขา
คนที่เคยเป็นเงา...คนที่เราเคยชิดใกล้
พยายามแล้วนะ...ที่จะลบเลือนเขาไปจากใจ
แต่ไม่รู้เพราะอะไร...ทำอย่างไรก็ตัดใจไม่ได้สักที
ยิ่งกว่านั้น...ความทรงจำยังขังอยู่ในทุกห้อง
ภาพที่ฉันยังจับจ้อง...ยังไม่เคยจะหลีกหนี
อยากลืมเหมือนกัน...อยากมีปัจจุบัน..เหมือนที่เธอว่านะคนดี
แต่ใจมันไม่รู้ไม่ชี้...ทำไม่ได้สักทีไม่รู้ว่าเป็นอะไร
สุดท้ายคงต้องขอเวลาอีกสักหน่อย
เพื่อว่าเวลาจะลบริ้วรอยของความหวั่นไหว
ให้ฉันมีอนาคต...ให้ฉันตัดใจได้ทั้งหมดทั้งใจ
กับเขาคนที่เคยชิดใกล้..คนที่ทำให้ฉันกลายคนไร้เงา
ไวยากรณ์
ไม่ต้องขอบคุณ .. อะไรได้ไหม ...
หากเป็นไปได้ .. อยากให้เธอ คิดอะไร มากกว่านี้
กับเขาคนชิดใกล้ .. แต่ไฉนกลับโกหกกันทุกที
จับได้ทีนี้ .. เธอจึงเซ้าซี้ เขาจึงทำไม่สนใจเธอ
ทีนี้เธอเอง .. กลับต้องร้อนรุ่ม
คอยตามคุม ตามเช็ค อะไร อะไร อยู่เสมอ
ความระแวง แคลงใจ มากมาย .. ว่าเขาจะนัดพบเจอ
กับแฟนเก่า กิ๊ก เกลอ .. ไหน ไหน อีกมากมาย
อยากให้เธอ .. เชื่อมั่นตัวเองบ้าง
กับบางสิ่งบางอย่าง .. ใช่ปล่อยไว้แล้วจะห่างหาย
ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์อะไร อีกมากมาย
อย่าเพียงหมายแค่เขาแคร์ เหลียวแลบ้าง .. ทุกอย่างจะยอมทน
ทำไมต้องเอา ..ความรู้สึก ผนึกกับเขา
หากว่าเขาทำตัวเหมือนเงา .. ใคร ๆ พูดอย่างไร เธอจะไม่สน
แม้ต้องทุกร้อน เพราะช่วยเหลือเขา เธอนั้นจะยอมทน
จักขัดสน ทนไป .. ทำไมกับใคร .. ที่เขาแค่หลอกลวง
ผู้หญิงไร้เงา
ฉันกำลังพยายามทำอยู่
เธอเองก็รับรู้...ว่าฉันกำลังจะหลีกหนี
ซึ่งก็คงต้องใช้เวลา..เป็นแรมเดือน..แรมปี
เพราะรักที่มากมี...ที่ฉันนี้ให้เขาเป็นคนสำคัญ
ไม่ใช่ไม่อยากตัดเยื่อตัดใย
แต่ฉันไม่สามารถตัดอะไรได้เร็วขนาดนั้น
ความรักนะ...เป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาเหมือนกัน
ฉะนั้น...หากเลิกรัก..เลิกผูกพัน..เวลาต้องนั้นต้องทวีคูณ
ขอร้อง..ฉันขอร้องหละ
ขออยู่คนเดียวสักขณะ...เหมือนดั่งฉันเป็นคนสาปสูญ
ไม่พร้อมจะยอมรับ...ไม่อยากให้ใครพบกับ..เวลาที่ฉันต้องอาดูร
น้ำตาฉันไม่อยากจะเพิ่มพูน...หรือต้องเสียศูนย์ให้มากไป
แล้วสักวัน...แล้วในสักวัน
เธอจะเห็นตัวฉันเป็นคนใหม่
คนที่กล้ายอมรับ...คนที่สามารถจะปรับใจ
ลืมเขา..ไม่มีเยื่อใย..อย่างที่ใจเธอต้องการ
ไวยากรณ์
แต่ขอร้องอะไร .. จะได้ไหม
อย่าแคร์อะไร .. หากใครจะมองอย่าไปสน
กับอดีตที่เขาเคยทำให้เธอช้ำ .. และความสาวที่เขามาผจญ
อย่าไปต้องทุกข์ต้องทน ..เพราะคนอย่าเขา แค่คนเดียว
สังคมเปลี่ยนไปมากแล้ว
อยากให้เพื่อนแก้ว .. ยิ้มร่าเริง แม้ใจเหี่ยว
หากกาลภายภาคหน้า .. ไม่มีใครยอมรับ หรือแลเหลียว
เธอใช่อยู่คนเดียว .. เพราะคานเราพาดเกี่ยว เอาไว้ไง
หากขอเวลาอยู่คนเดียว สักขณะ
เอาเถอะนะ .. พักซะ อย่าคิดอะไร ต่อไหน ไหน
เพิ่งสมาธิทำงาน ที่รับผิดชอบอีกมากมาย
ส่วนเรื่องอะไร อะไร ปล่อยมันคลีคลายไป .. ด้วยตัวเอง
ฉันจะรอในวันนั้น
วันที่เธอฉัน กลับมาเริงร่า .. ไม่มีเขามาข่มเหง
วันที่เธอกลับมาหัวเราะ งอหาย อย่างครื้นเครง
แม้ฉันจะห่วงเธอ .... ทำร้ายตัวเอง ... สักเท่าไหร่
ผู้หญิงไร้เงา
เธอไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเสียใจ
แล้วทำอะไรอะไรที่โง่เขลา
บอกเลยนะ...ถึงฉันจะรักใครเกินกว่าการณ์คาดเดา
แต่ก็ยังรักตัวเองเหมือนเก่า...ที่ผ่านมา
ฉะนั้นคงมีแน่ที่ฉันจะร้องไห้
เพื่อใช้เป็นเครื่องระบายการห่วงหา
แต่ขอยืนยัน..ฉันไม่ทำให้ตัวเองต้องวายชีวา
เพียงเพื่อรัก...ที่เขามองไร้ค่า...อย่างแน่นอน
จึงขอบอกให้เธอสบายใจได้
ว่าเรื่องที่ผ่านมามากมาย..ฉันจะเก็บไว้เตือนใจแค่อนุสรณ์
ไม่มีอีกแล้ว...ฉันจะพยายามพึงสังวรณ์
แล้วจะพยายามรีบจากจร...รีบถอนใจ
คงไม่นานเพื่อนเอยคงไม่นาน
ที่ฉันจะปล่อยวางความร้าวรานไม่หวั่นไหว
ยิ้มให้เพื่อนได้เหมือนก่อน...ในทุกตอน..อย่างสุขใจ
ฉะนั้นขอเวลา...อีกหน่อยเป็นไร...เพื่อนเอย
ไวยากรณ์
ยอมรับกลัวเธอ .. จะเสียใจ
และไม่เคยคิดไป .. ว่าเธอจะทำอะไรที่โง่เขลา
แต่ความจริง .. บางครั้งเกินคาดเดา
อย่างที่เธอเองเล่า .. เธอเคยกินยาประชดเขา ... มาแล้วไง
ไม่อยากให้เธอ .. คิดอะไรเพียงแง่เดียว
ลองแลเหลียว คนอื่น อื่น บ้าง ว่าเขานั้นแย่ มากกว่าขนาดไหน
ทั้งพิการ ขาดการศึกษา ..ถูกยีย่ำ ไร้พ่อแม่ คอยเห็นใจ
เขาเหล่านั้นยังยืนอยู่ได้ .. นับประสาอะไร ..กับปัญหาที่เธอกำลังเผชิญ
เพราะฉะนั้น .. ฉันเชื่อว่าเธอต้องผ่านมันได้
หากมีเรื่องอะไร ไม่สบายใจ บอกมาได้ ...อย่าห่างเหิน
อยากให้เธอรับรู้ ในหนทางที่ก้าวเดิน
สิ่งที่เธอเผชิญ .. มีฉันเดิน .. อยู่ข้างตลอดไป
ฉันจะรอ .. คนเริงร่า คืนกลับมา
แม้จะต้องใช้เวลา .. เพื่อรักษาเยียวยา ขนาดไหน
เธอคนเก่า .. คนที่มีค่ามากมาย .. ในหัวใจ
ไม่ใช่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย .. เพียงหมาย ขอให้เขาแคร์
10 กันยายน 2549 18:55 น.
ไวยากรณ์
ยังรออยู่ ณ.ที่เก่า..
ตรงที่สองเรา เคยหยอกเย้า คอยเล่นหัว..
แต่วันนี้เพราะเธอ มีเรื่องราวมากมายมาพันพัว
เธอจึงมองไม่เห็นหัว .. คนอื่นที่ยังรักเธอ อีกมากมาย
หากทำอะไร ให้ไปแล้วไร้ค่า..
อยากให้เธอตรองดูว่า .. ใช่มีเพียงเขา ที่มีความหมาย
อย่าไปแคร์ หรือฉุดรั้ง อะไร .. เพื่อให้เขาอยู่ข้างกาย
เพราะจะร้องไห้ฟูมฟาย จนตัวตาย .. เขาก้อใช่ จะกลับมา
อนาคตข้างหน้า ..อีกไกลนัก
อย่าทึกทัก .. อึกอัก เกรงใครมอง .. อย่างไรหนา
กับอดีตที่เคยเจ็บช้ำ ที่เขานั้น เคยกระทำมา
โลกเปลี่ยนไปแล้วหนา
พรหมจรรย์ใช่จะมีค่า.. อยู่ที่ว่าเธอจะวางตัวเช่นใด
9 กันยายน 2549 01:26 น.
ไวยากรณ์
ผู้หญิงไร้เงา
ไม่กล้าก้าวทางยาวไกลด้วยใจหวั่น
กลัวทั้งนั้นอุปสรรคที่หนักหนา
แถมอ่อนแรงไร้กำลังทั้งวังชา
ทุกเวลามืดมิดไร้ทิศทาง
เหมือนดั่งว่าอุปสรรคช่างหนักหน่วง
เป็นแรงถ่วงยึดติดคิดขัดขวาง
ให้เราไร้ปัญญาจะระวาง
ในทุกอย่างที่พบประสบเจอ
ยิ่งกว่านั้นหนทางช่างร้างไร้
ไม่พบใครจริงใจใฝ่เสนอ
ต้องอยู่เดียวเปลี่ยวใจใฝ่ละเมอ
อยากพบเธอคนจริงใจที่ไกลกัน
และเหมือนฟ้าเมตตาประทานให้
พบคนไกลห่วงใยเหมือนในฝัน
พาก้าวเดินเคียงข้างไม่ห่างกัน
และไม่ใช่ใครทั้งนั้นนั่นคือคุณ
ไวยากรณ์
จงกล้าก้าวทางยาวด้วยใจมั่น
หรือเธอเองลืมฉันคนเกื้อหนุน
หากวันใดอ่อนล้าจะคล้ำจุน
คอยการุณข้างเธอตลอดไป
หากแม้นว่าอุปสรรคจักหนักหน่วง
แบ่งเป็นช่วงก้าวไปจักดีไหม
ถึงวันนี้ยังไม่ถึงเส้นชัย
แต่ว่าใช่อยู่ไกลเกินคว้ามา
บนหนทางแห่งฝันแม้โดดเดี่ยว
เหมือนเดินอยู่ลำพังผู้เดียวหนา
หากเธอพร้อมฉันพร้อม ขอสัญญา
ทุกสิ่งจะฟันฝ่า ..ไปด้วยกัน
เพียงเรามีเรา ..ยืนเคยคู่
ใจเรารู้ทุกสิ่ง ไม่นึกหวั่น
อุปสรรคหนักหนาสารพัน
เพียงมีเธอและฉัน .. ไม่หวั่นเลย
ผู้หญิงไร้เงา
จะก้าวย่างทางยาวไกลด้วยใจมั่น
และยอมรับก่อนนั้นฉันหวั่นไหว
แต่ไม่เคยลืมคุณอย่าขุ่นใจ
เพราะคุณคอยห่วงใยใฝ่ดูแล
ส่วนเรื่องราวอุปสรรคที่หนักนั้น
อาจเคยหวั่นเพราะใจเคยได้แผล
แถมยอมรับความเศร้าเฝ้าดวงแด
แต่ไม่แคร์แล้วตอนนี้ที่เป็นจริง
ยิ่งกว่านั้นบนโลกกว้างทางข้างหน้า
คุณยังมาทำให้ใจสุขยิ่ง
พร้อมตอบกลับจากใจใฝ่ประวิง
เพื่อนไม่ทิ้งกันจริงฉันเชื่อใจ
จึงขอให้สัญญา..ในครานี้
เธอจะเป็นเพื่อนซี้..ที่ชิดใกล้
พร้อมจะคอยดูแลกันมิหวั่นภัย
ตลอดไปด้วยใจ...ให้สัญญา
ไวยากรณ์
หากก้าวย่างทางยาวไกลด้วยใจมั่น
บนทางนั้นใช่โรยด้วยกุหลาบไว้
กว่าจะถึงในวันถึงเส้นชัย
หากเหนื่อยล้า ..มีเรื่องใด โปรดบอกกัน
เพราะความจริงกับฝัน ต่างกันอยู่
อยากให้เธอรับรู้ .. อย่าหุนหัน
จะคอยเป็นส่วนหนึ่ง ..ช่วยผลักดัน
ปัญหาหนักเพียงใดนั่น .. อย่าเกรงใจ
แม้ไม่มีปัญญาจะช่วยแก้
มีเพียงแต่รับฟัง .. ที่ทำได้
แค่เพียงอยาก เห็นเธอสบายใจ
หรือเธอลืม หรือไง .. นี่เพื่อนเธอ
อย่าสัญญาใด ๆ เพียงลมปาก
แค่เพียงอยาก ให้เชื่ออยู่เสมอ
ทุกข์ต่าง ๆ ที่เธอพบ ประสบเจอ
แบ่งมาเหอะ .. หรือเกลอลืม ฉันคือใคร
9 กันยายน 2549 01:00 น.
ไวยากรณ์
ผู้หญิงไร้เงา
ใช่ใช่
ที่ใครสักคนค้นหา
ท่ามกลางคำถามนานา
อ่อนล้ามากในวังวน
ใช่ใช่
ความในลึกลึกมากล้น
โลกหมุนวกไปเวียนวน
พบหนทางเปลี่ยวเดียวดาย
ใช่ใช่
คำถามสื่อในที่หมาย
รักหรือแค่หลงทักทาย
อย่างไรบอกได้ไหมเธอ
ใช่ใช่
หัวใจหลงใหลเสมอ
กับเล่ห์กลลวงบ่วงเจอ
เพราะเผลอซื่อตรงปลงใจ
ใช่ใช่
บอกเอ่ยความในไหวไหว
แนวทางนั้นห่างกันไกล
ห่วงใยมีไหมคนดี
ใช่ใช่
หมดสิ้นเยื่อใยใจนี้
คำลาจึงเอ่ยเผยมี
ว่าจะหลีกลี้หนีไกล
ใช่ใช่
เหตุการณ์ผ่านผันวันไป
สิ้นไร้เหลือเพียงความใน
รักจำฝังใจ..รอคอย
ไวยากรณ์
ไม่ไม่
แค่ใครบางคนใฝ่หา
หากมีสิ่งใดค้างคา
ขวัญตาโปรดบอกถามความ
ไม่ไม่
เป็นเพียงรู้สึกวาบหวาม
แม้โลกเปลี่ยนไปก็ตาม
ไต่ถามทุกข์สุขอยู่เคียง
ไม่ไม่
คำตอบที่เคยโต้เถียง
เป็นสื่อผ่านทางสำเนียง
รักเพียงแต่เธอคนดี
ไม่ไม่
หัวใจนั้นแสนสุขี
เล่ห์กลไหนฤาเคยมี
วจีมิเคยหลอกใคร
ไม่ไม่
ใช่เอ่ยความนัยไหวไหว
แม้อยู่ห่างกันแสนไกล
หากใจนั้นยังอยู่เคียง
ไม่ไม่
เยื่อใยผ่านทางสุ่มเสียง
เหมือนมีเราเดินอยู่เคียง
มิเคยหลบเลี่ยงอะไร
ไม่ไม่
แม้วันหมุนเวียนเปลี่ยนไป
ขอเพียงเธอยังห่วงใย
หรือขอมากไป.. นะเธอ
ผู้หญิงไร้เงา
ใช่..ไม่
กับความจริงใจใฝ่หา
แถมยังห่วงใยทุกครา
เพื่อนเอ๋ยเพื่อนยาคนดี
ใช่...ไม่
รับรู้ทุกข์ใจเหลือที่
แถมยังห่วงใยมากมี
จนฉันคนนี้ตื้นตัน
ใช่...ไม่
กับความจริงใจใฝ่ฝัน
แต่สิ่งหนึ่งนั้นยืนยัน
เส้นขั้นของเรามากมาย
ใช่...ไม่
หัวใจคลายทุกข์หลากหลาย
แถมขอให้เพื่อนสบาย
ทั้งกายและใจนะเออ
ใช่...ไม่
รับรู้เข้าใจเสมอ
เพราะห่างอย่างไรพบเจอ
น้ำใจของเธอเรื่อยมา
ใช่...ไม่
กับความจริงใจห่วงหา
เพียงแต่ไม่อาจนำพา
เพราะว่าฉันนั้นไม่ดี
ใช่...ไม่
ลืมเพื่อนคนไกลคนนี้
แถมเอ่ยจากใจมากมี
ห่วงเธอคนนี้...เหลือเกิน
ไวยากรณ์
ใช่..ไม่
ขอบใจเพื่อนเกลอเสมอ
แม้ไม่ค่อยพบเจอะเจอ
แต่เชื่อว่าเธอเข้าใจ
ใช่..ไม่
ทุกข์ใดหนักอึ้งไหนไหน
รับรู้มีคนห่วงใย
ฉันพร้อมก้าวไปไม่แคร์
ใช่..ไม่
ใครใครฉันไม่แยแส
แค่ขอมีเธอเหลียวแล
ตอแยหยอกล้อเรื่อยไป
ใช่..ไม่
สุขใจกว่าใครคนไหน
เพราะรู้มีเธอห่วงใย
ฉันไม่เดียวดายคนเดียว
ใช่..ไม่
คนไกลรีบมาแลเหลียว
หล่อหลอมใจเป็นหนึ่งเดียว
อย่าเที่ยวแจกจ่าย ..แบ่งใคร
ใช่..ไม่
หวังใดในโลกไหนไหน
อวยพรให้เธอทำได้
สมใจทุกอย่างเร็ววัน
ใช่..ไม่
จะไปในวันสำคัญ
ยินดีกับความสุขสันต์
เธอนั้นรับปริญญา ..
9 กันยายน 2549 00:26 น.
ไวยากรณ์
เธอยังมีฉัน..
แม้ในคืนและวัน สุ่มประดัง สารพันปัญหา
ฉันยังยืน อยู่ข้างเธอ และพร้อมรับฟังตลอดมา
หากเหนื่อยล้า .. พักสักครา.. แล้วค่อยก้าวเดินต่อไป
เธอยังมีฉัน..
ลืมไปแล้วหรือนั่น ว่ามีกันและกัน หรือไฉน
กับเหตุการณ์ ที่ผ่าน .. หรือใครทำให้ปวดใจ
จะแคร์เขา แคร์ได้ .. แต่ขอให้แคร์ น้อยกว่าตัว
เธอยังมีฉัน..
อย่าหลังหัน หรือเธอนั่น มองฉันไม่เห็นหัว
กับเรื่องราวต่าง ๆ ที่เธอนั่น เข้าไปพันพัว
มิต้องหวั่น หรือกลัว ฉันไม่ซ้ำเติม ... เพิ่มเรื่องใด
เธอยังมีฉัน..
อยากให้เธอเชื่อมั่น .. เชื่อสิ่งนั้น ไม่หวั่นไหว
หากเขาต้องการจาก .. เพราะเขานั้นหมดเยื่อใย
เธอต้องยืนให้ได้ ..จะไปต่างอะไร กับวันเก่า ที่ยังไม่มีเขา ก้าวเข้ามา
หน้าส่วนตัว
1090
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไวยากรณ์
