29 มกราคม 2547 01:39 น.
ไร้ใจ
b>เป็นเพราะเราโง่.....เกินใคร
เป็นเพราะใจ.....ที่ใจมักง่าย
เป็นเพราะเรา...อ่อนไหว....เป็นเพราะอะไร...จริงเสียใจ
รักมากเกินไป...รักจนหมดใจ...รักที่ไม่ีคำ...ว่าเสียใจ
แล้วทำมัย...ฉันจึง...เป็นอย่างนี้...ผิดที่เกิดมา
เกิดมาเพื่อใคร.....เกิดมาแล้วได้อะไร
ทุกคนก้อทิ้งกันไป...แม้แต่พ่อแม่....ก้อไม่สนใจใยดี
รักเป็นอย่างไร....ใครตอบกันได้ไหม
รักพ่อแม่....รักและห่วงใย....ทำมัย
ทุกคนถึงไร้ใจ....กับฉันอย่างนี้
ฉันผิดที่เกิดมา....แต่ฉันก้อ....ทำดีที่สุดแล้ว
รับรู้กันบ้างได้ไหม....อ้างว้าง....เดี่ยวดาย
มีใครบ้างไหม....เข้าใจกัน...รักที่หยิบยื่นให้
มันรักหนาวเหน็บ....แทบขาดใจ
ยามอ้างว้าง....หันมองทางใด...ก้อไม่มีใคร...
ทำมัยทุกคนสุขกัน...ฉันคนไร้ค่า
ทุกคนเมินหน้า....ทิ้งให้ฉัน....อ้างว้างเดี๋ยวดาย
เหน็บหนาว...ทุกนาที...ที่ลืมตามองโลก
ทุกแห่งหนใด....ไม่มีใครต้องการ
ฉันผิดอะไร....ผิดตรงไหน...ทุกคนจึงเกลียด
ไม่รักกัน...ทิ้งให้...เดินหน้าเพียง....เดี่ยวดาย
เจ็บปวด....กับชีวิต.....ทั้งชีวิต....ที่เกิดมา
เหนื่อยท้อกับ....ชีวิตที่ไร้ค่า....หมดแรงที่...จะเดินไป
ฝันฉันฝัน....อยากให้พ่อแม่....รักกัน
เพราะอะไร....คิดเกลียดกัน...ทำทุกอย่าง
เหมือนมันไม่มีความหมาย....พ่อเกลียดดุตี...
ว่าฉันแทบปางตาย....ใคร...เพราะใคร
เพราะอะไร...ชีวิตถึงเป็นอย่างนี้
รักที่มี....หวังทุกนาที....พ่อแม่รักฉัน
หมดหวังแล้ว....เติบโตเกินใคร....ใส่ใจ
ด่าเหยียบหยามเลยไป....จะให้ทำอย่างไร
จะให้ตายต่อหน้าเลยไหม....ถึงจะสาใจ
เจ็บนะเจ็บ....กับชีวิตที่ถูกทอดทิ้ง
มีรักหวังพพักพิง....กับเจอรักลวงเลยมา
ฉันจะเปลี่ยนอะไรได้ไหม....เปลี่ยนชีวิต
เปลี่ยนจากการมีลมหายใจ.....
ทิ้งมันลงร่างฝังไว้ในผืนแผ่นดิน....
ชีวิตมันเลวร้าย....สิ้นดี....จะมีหน้าสู้ใครเข้าได้
จะดิ้นรนก้อหมดหวัง....ชีวิตที่มันแสนเลวร้าย
กุหลาบไร้ใจ
27 มกราคม 2547 04:04 น.
ไร้ใจ
ได้ยินไหม....ฉันเกลียด...เธอ
เกลียด...แทบไม่อยากเจอ
เกลียด...เกลียดเธอ...เข้าใจไหม
เกลียดความ....ไว้ว่างใจ
เกลียดใจตัวเองที่....โง่งมงาย
เกลียดความหวั่นไหว....เกลียด
เกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง.....ในชีวิต
เกลียดทุกคนที่ทิ้งกันไป....เกลียด
ได้ยินไหม....ฉันเกลียด...
เกลียดโลกใบนี้....ที่ทิ้งให้ฉันอยู่เดี๋ยวดาย
เกลียดคนรักใคร่.....ทิ้งให้อ้างว้าง....เดี๋ยวดาย
เกลียดแม้ลมหายใจ.....ทำมัยต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
เกลียดทุกคน....ที่หลอกลวงกัน
เกลียด..เกลียด...ทำมัย...ต้องหลอกกัน
เธอจะได้ยินไหม....ฉันเกลียด...
เธอทำให้ฉัน....ต้องพัง...หมดทั้งชีวิต
เกลียดความพ่ายแพ้
เกลียดแม้ตัวเอง....ที่โง่หลงเชื่อใคร
ฉันนี้จะเกลียดเธอจน...หมดลมหายใจ
จะเกลียดเธอฟังใจ....แม้ลมหายใจ
ทุกลมหายใจที่มี
ชาตนี้ขอเกียจเธอ....จนวินาทีสุดท้าย
เธอจะอยู่หนใด.....ไม่สำคัญ
จงจำไว้ฉันนี้เกียจ...เกลียดเธอจนตาย
กุหลาบไร้ใจ
25 มกราคม 2547 21:10 น.
ไร้ใจ
จะเอ่ย...ทำมัย...ว่ายอดชาย
การกระทำ....นั้นไม่ใช่
อยากเป็นยอดชาย....ชาตินักรบ
ทำมัยไม่เคย...รักษาสัญญา
นี้หรือยอดชาย.....ชาติทหาร
คำรัก...คำมั่น....ที่ให้ไว้.....ไม่เคยจำ
คิดหลอกเล่น...เห็นฉันเป็น...ดั่งผักปลา
มองซิ....มองหน่อยได้ไหม
ฉันคนไร้ใจ.....เพราะใคร
เพราะเธอใช่ไหม....ที่ทำให้ไร้ใจ....อย่างนี้
เธอเสียน้ำตากับเขา....ฉันไร้ใจ...เสียเธอให้กับเขา
ยามนี้เธอ....บ่นเพ้อ....ว่าเขา....หลวกลวงให้เศร้า
คิดซิคนดี......เมื่อก่อนนี้เธอ
ก้อทำให้ฉัน....เป็นดั่งเช่นเธอ....ยามนี้
เจ็บไหมคนดี....ฉันนี้แทบปางตาย
ไม่คิดซ้ำเติม....แค่อยากบอกเธอ
ว่าฉันไร้ใจ....มันรักเธอหมดใจ
เธอตอบแทนฉัน....ด้วยการ...ลวงกัน
ตอนนี้รู้ใช่ไหม....ยามเขานั้นเดินจากไป
มันทรมาร....แทบขาดรอน....
แม้ยามหลับนอน....ฉันนี้หน่อ...ก้อร้องไห้
เจ็บแสนเจ็บ....กับรักที่แสนขืนขม
อยากหลับไหล....ให้สุข...ฉันไร้ทุกข์บ้างไหม
มันทนทุกข์เลยมา.....กับกาลเวลาที่ผ่านเลย
กุหลาบไร้ใจ
25 มกราคม 2547 17:43 น.
ไร้ใจ
ฉันรู้ฉันมาทีหลัง
แต่ฉันคนนี้....พอจะมีความหวังบ้างไหม
ไม่อยากแย่งเธอ....มาจากเขา
เธอจะให้ฉันทำยังไง....
เมื่อหัวใจนี้รักเธอหมดใจ
ฉันไม่ใช่รักแรกของเธอ
มันคงไม่แปลก....ที่เธอจะทำร้ายกัน
ฉันผิดหวัง....กับรักที่เธอหยิยยื่นให้มา
เมื่อเธอรู้ว่าฉันรัก....ก้ออย่าทำให้ฉันหลง
เก็บใจเธอไว้....ให้กับเขา
ฉันคนนี้....ไม่มีค่า...ให้เธอสนใจ
วันนี้เป็นได้....แค่คนข้ามเวลา
บอกมาได้ไหม....ฉันคนนี้เป็นได้แค่ของเล่น
เก็บใจ....แอบซ้อนแร้น...รักที่เหน็บหนาว
ยามเธอหยิบยื่นให้มา....มันคือรักลวง
เธอไม่เห็นค่ากัน....เอ๋ยมาเพื่ออะไรฉัน
รักและห่วงใย.....จากใจ
ยังมีอีกหรือ....รักที่เธอให้กัน
ตอนนี้ฉันออ่นล้า....แทบสิ้นแรง
เธอแสเสี้ยงลวงกัน...
เลิกกันเถอะ....คนดี
สองเรานี้ก้อจะได้ไม่เสียเวลา.....ไปกับความว่างเปล่า
เมื่อเธอไม่เห็นค่าของรักที่จริง
ไม่มีรักแท้....ชีวิตของคนไร้ใจ
ในเมื่อเธอคิดว่ารักฉันไร้ค่า
ฉันคนไร้ใจ....ของเดินให้ไกล
ตอนนี้ฉัน.....ฝันถึงเธอ...
รักที่หลงเพ้อ....คิดว่าเธอรักแท้
กุหลาบไร้ใจ
24 มกราคม 2547 22:56 น.
ไร้ใจ
จริงหรือที่เธอมีฉัน
ในขณะเดี่ยวกัน...เธอก้อมีเขา
แล้วเธอก้อใช้คำ....รัก....
สอนใจให้เศร้า...คราวน้ำตา
ตอนนี้ฉันยังมีเธอ
แต่ก้อไม่รู้เธอจะมีฉันไหม
พอถึงเวลาเธอมีคนใหม่
ก้อลืมรักตัดใจ....เดินไปกับเขา
ไม่ยากเห็นภาพเธอกับเขา
่่่คืนนี้ฉันเหงา....อ้างว้าง
จะมองทางไหน...ก้อเดี๋ยวดาย
คงจะมีเพียง....ผืนดินทีว่างเปล่า
ยอมแล้ว...ยอมแพ้พ่าย
กลับโลกอันยาวไกล
อยากพักพิงลงนะใจ
จะไม่หวั่นดั่งเช่นเคย
ไม่เคยมีใครรักฉันจริง
ต้องเดินเพียงลำพัง
ไม่อยากมองหน้าใครใคร
คงมีลมหายใจที่แพ้...แทบสิ้นแรง
อยากหลับฝันไม่อยากตื่นขึ้นมา
ชีวิตฉันมันหนักหนาเกินรับไว้
ไม่มีแม้พื้นที่ให้พักกายใจ
เหลือแค่ลมหายใจ...อันไร้ค่า
อยากแอนกายบนดิน
ให้ร่างกายฝังจมดิน
หมดลมหายใจพร้อมกาลเวลา
อยากหลบหนี้หน้า...แม้พ่ายแพ้
กุหลาบไร้ใจ
หน้าส่วนตัว
1130
