11 ตุลาคม 2549 02:16 น.
~>!ไร้ความทรงจำ!<~
ฉันโดดเดี่ยวเดียวดายมาหลายครั้ง
ฉันพลาดพลั้งผ่านเรื่องร้ายมาหลายหน
ฉันทนทุกข์ปะปนเศร้าเหงาเหลือทน
ฉันเหมือนคนสิ้นค่าแค่กรวดทราย
ฉันเหมือนเรือน้อยเคว้งคว้างบนกลางฝั่ง
เหมือนถูกฝังแถบดับดิ้นสิ้นสูญหาย
ฉันโศรกเศร้าเหงารันรดเพียงเดียวดาย
ฉันคลับคล้ายไม้ใกล้ฝั่งฝังกลบดิน
ฉันเหมือนแค่เศษธุลีไม่มีค่า
ลมพัดพาก็สูญหายคล้ายคืนถิ่น
ฉันหงอยเหงากลืนน้ำตาเป็นอาจิณ
ฉันสูญสิ้นหมดความหมายใครต้องการ
ฉันเหลือร่างคล้ายวิญญาณนั้นสิ้นสูญ
โศรกอาดูรเหมือนเพชรมาตสั่งสังหาร
ฉันซึมเศร้าระบมร้าวอย่างยาวนาน
ฉันซมซานซวนเซซัดแทบขาดใจ
8 ตุลาคม 2549 17:00 น.
~>!ไร้ความทรงจำ!<~
ทะเลวันนี้มีคลื่นลม
พัดพรายพริ้วเข้าห่มผืนทราย
ทิวสนย้ายอ่อนเหมือนผ่อนคลาย
คล้ายกลับกลายมีสุขสมใจ
ตะวันแม้ไร้เมฆอำพราง
รุ้งวาดวางเรียวโล่งโค้งใหญ่
ขอบฟ้าใยเหลืองครามกว้างไกล
ส่งกลิ่นไอแสงแดดแผดมา
จะเก็บทั้งหมดแอบเอาไว้
ถึงใครใครทิ้งไปไร้ค่า
มีน้ำตาเหงาเศร้าอ่อนล้า
มุ่งหวังว่าทะเลกอดฉันที
เมื่อมีใครหมายแรมเลือนร้าง
ความอ้างว้างจบลงตรงนี้
ทะเลรักมีแต่ภักดิ์ดี
คบกี่ปีไม่มีเปลี่ยนแปลง
6 ตุลาคม 2549 23:21 น.
~>!ไร้ความทรงจำ!<~
ฉันมองไปที่ปลายฟ้า
มีดาราแสงสุกใส
จึงตามเก็บมาอุ่นไอ
แอบเอาไว้ในห้องนอน
มีเด็กน้อยเดินเข้ามา
เห็นดาราที่ใต้หมอน
อยากจะได้จึงเว้าวอน
เอาไว้ตอนขอพรดาว
ฉันเพ่งมองหน้าเด็กน้อย
เห็นร่องรอยฝันสีขาว
ยืนดาราสุกสกาว
แล้วบอกกล่าวให้ฝันดี
มองออกไปนอกหน้าต่าง
ผู้เดินทางตามวิถี
หนีไม่พ้นสิ่งชั่วดี
บ้างเปรมปรีดิ์บ้างทุกข์ทน
กอบดาราเต็มอ้อมแขน
คืนสู่แดนในห้วงหน
เพื่อแบ่งปันให้ทุกคน
มีสุขล้นยามขอดาว
4 ตุลาคม 2549 19:30 น.
~>!ไร้ความทรงจำ!<~
ไหนใครว่าฉันแอบร้องไห้
มองเห็นไหมฝันไปใช่หรือเปล่า
คิดเองเดาเองผูกเป็นเรื่องราว
ช่างโง่เง่าไม่มีแม้เงาน้ำตา
ขอบคุณที่แสแสร้งแกล้งห่วงใย
รับคืนไปไม่เอาไม่ปรารถนา
ถึงแม้มีน้ำตาร่วงหล่นลงมา
ขอบอกว่ามีปัญญาแอบเช็ดมัน
โปรดรู้ไว้ด้วยว่าไม่ใช่ควาย
จะมาสนตะพายง่ายง่ายไม่ใช่ฉัน
อย่างเธอนั้นก้อนดินมีค่ามากกว่ากัน
ชีวิตคนสั้นจองเวรกันมันไม่ดี
เลิกแล้วขอจบไปให้ไกล
ขอให้เธอตายไปในชาตินี้
จะกรวดน้ำคว่ำขันส่งอเวจี
จบกันทีไม่ปลื้มจึงลืมเธอ
หน้าส่วนตัว
648
