27 กุมภาพันธ์ 2550 09:23 น.
ไรไก่
ยังคงเหลือร่องรอยความคิดถึง
แอบซาบซึ้งถึงรักเก่าเงาให้หลง
เป็นซากหักยับเยินแต่ลืมไม่ลง
ที่ยังคงฉายส่องร่องรอยเดิม
เพียรบอกย้ำซ้ำซ้ำห้ามใจคิด
ให้รู้ผิดคิดใหม่ห้ามใจเสริม
อย่าไปคิดจดจำปั้นแต่งเติม
แต่กลับเพิ่มเติมรอยจำกลับคืนมา
อยากฝึกใจให้เป็นคนขี้ลืม
เคยหลงปลื้มความจำเป็นนักหนา
การจดจำทำให้เศร้าโศกา
เป็นมายาหลอกหลอนกับตนเอง
19 กุมภาพันธ์ 2550 09:16 น.
ไรไก่
เหม่อมองบนฟากฟ้าไกลแสนไกล
มองด้วยความสงสัยนัยที่เห็น
โลกกว้างใหญ่กว่าใหญ่เกินจำเป็น
ผู้คนมากล้นเป็นล้านใยต้องเจอ
เพราะเหตุผลใดใยต้องพานพบ
ต้องประสบพบกันดั่งเสนอ
หรือพรหมลิขิตขีดเส้นให้พบเธอ
ต้องยืนเซ่อเบลอใบ้ไม่เข้าใจ
ถามตัวเองซ้ำซ้ำกับดวงจิต
ครวญขบคิดคำนึ่งเหตุไฉน
พบเพื่อจากรักแล้วลาหรืออย่างไร
คุณหรือใครได้ช่วยตอบเพื่อรู้ความ
หากพรหมลิขิตขีดเขียนเป้นเช่นนั้น
สรรค์สร้างความผูกพันอันวาบหวาม
โปรดช่วยให้ความรักนั้นงอกงาม
และขอห้ามความพลัดพรากเกิดกับเรา
ขอความรักยั่งยืนอย่างมั่นหมาย
อย่ากลับกลายเลื่อนลับเป็นอับเฉา
ให้ดวงจิตคิดรักอย่าบางเบา
ให้รักเท่าชิวิตกันและกัน
13 กุมภาพันธ์ 2550 08:33 น.
ไรไก่
คุณคิดว่าความรักคืออะไร?
แล้วทำไมใจคนถึงตามหา
อุทิศตนเพื่อรักต่างต่างนานา
ทำใจกล้าท้าพิสูจน์ให้รู้กัน
ความรักมักเร้าใจให้ตื่นเต้น
เหมือนดั่งเช่นนิยายหมายสร้างสรรค์
ทั้งหวานซึ้งขื่นขมเกินจำนรรจ์
ดุเดือดหรือหวานมันผูกพันทำลาย
ความรักคือบทเรียนสำหรับคน
น่าคิดค้นเข้าใจในความหมาย
รักมักแปลกแตกต่างหญิงและชาย
ไม่สามารถอธิบายด้วยถ้อยคำ
ศิลปะจักมีความลึกซึ้ง
ชีวิตหนึ่งจักมีความลึกล้ำ
แต่ความรักลึกซึ้งลึกล้ำน่าจดจำ
รักมักทำให้คนหลงมัวเมา
13 กุมภาพันธ์ 2550 08:31 น.
ไรไก่
ใจหนอใจมนุษย์ไม่คงที่
ใจไม่มีคุณธรรมทำเสียหาย
ก่อกรรมชั่วมัวหลงสุขสบาย
ไม่ละอายต่อบาปหยาบช้าจริง
มาออดอ้อนวอนขอพ่อก็ให้
สามสิบไร่ให้ไปหมดทุกสิ่ง
พ่อหมดค่ามองเห็นเป็นดั่งปลิง
เอาไปทิ้งไกลตาน่าเศร้าใจ
เหมือนดั่งคำโบราณขานให้เห็น
พ่อแม่เลี้ยงลูกเป็นสิบมิหวั่นไหว
ลูกหนึ่งคนเลี้ยงพ่อแม่ยากเป็นไป
มิมีใครไหนแลแม้คนเดียว
12 กุมภาพันธ์ 2550 09:14 น.
ไรไก่
เธอเลิกรักกับฉันอย่างนั้นหรือ
เคยจับมือถือคำมั่นสื่อความหมาย
กาลผ่านไปใจเปลี่ยนเวียนกลับกลาย
ผลสุดท้ายกลายเป็นฉ้นที่ไร้เธอ
ไม่อยากคินด้นหาใครผู้ผิด
ไม่อยากคิดติดความนำเสนอ
ไม่อยากโทษหญิงใหม่ใจเธอเจอ
ปล่อยน้ำตาล้นเอ่อเพียงผู้เดียว
ขอเก็บออมถนอมรักเธอเคยให้
ประโลมใจในคืนที่เปล่าเปลี่ยว
ถึงความรักของเธอได้คลายเกลียว
จะไม่ขอยึดเหนี่ยวเธอมาครอง
ถึงเมฆหมอกบดบังบนปลายฟ้า
ดวงดาราอับแสงเศร้าหม่นหมอง
พอฝนซาฟ้าใสจันทร์เรืองรอง
คิดตริตรองมองเห็นเป็นธรรมดา
หน้าส่วนตัว
1626
