8 สิงหาคม 2548 13:30 น.
ไรไก่
ขอบฟ้ากว้างไกลสุดสายตา
พร่ามัวมองเห็นไม่ชัดเจนแจ่มใส
น้ำตาเอ่อล้นท่วมตาท่วมหัวใจ
แทบทนไม่ไหว ทำไม ทำไม อ่อนแอเสียจริง
นั่งมองฟ้า แววตานิ่ง หยิ่งทะนง
และคงอยู่กับโลกด้วยหัวใจใหม่
ด้วยความสุขสนุกสนานเหมือนใครๆ
ไม่ใส่ใจกับแค่ใครเพียงคนเดียว
จะไม่มีใครได้เห็นน้ำตาของฉันอีก
กับอดีตที่เจ็บปวดและรวดร้าว
ฝั่งกลบจมแผ่นดินสิ้นเคราะห์คราว
เหมือนรอยเท้าบนพื้นทรายไร้ร่องรอย
วันพรุ่งนี้ฉันจะมองด้วยความรู้สึกเปลี่ยนไป
วันพรุ่งนี้ฉันจะเลิกเสียใจกับสิ่งทีผ่านมา
วันพรุ่งนี้เธอจะกลายเป็นคนที่แปลกหน้า
วันพรุ่งนี้ฉันไม่คุ้นสายตากับเธอเสียจริง.
7 สิงหาคม 2548 22:06 น.
ไรไก่
เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงตรงหน้า
เมือได้ยินวาจาพาใจหมอง
ตัดเยื่อขาดใยไม่หันกลับมามอง
น้ำตาคลอเอ่อล้นท่วมหัวใจ
ไม่มีแล้ววันนี้คนที่เคยรัก
เขาผลักเสือกไสไปไกลพ้น
แสนเจ็บปวดรวดร้าวเหลือจะทน
แล้วทรุดลงกับพิ้นไม่อาจฝืนยืนได้เอง
กายเย็นเฉียบใจนิ่งเงียบกับสิ่งเกิด
สมองเตลิดเกิดสับสนวกวนไหว
ไม่อาจแก้ปัญหาหรือนำพากับสิ่งใด
คงปล่อยไปตามกรรมของตนเอง
รวมสติคิดไตร่ตรองกับสมองน้อยๆ
ทำไมถอยกับปัญหาไร้ค่าน่าฉงน
หนึ่งสมองสองมือสู้ยืนหยัดและอดทน
แค่คนหนึ่งคนที่ไร้ค่าไม่น่าใส่ใจ
ในวันนี้ไม่มีเขาเราอยู่ได้
มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงเกินทนไหว
เขาไม่รัก ก็ไม่รักช่างเขาปะไร
ก้าวหาชีวิตใหม่กับคนใหม่ที่ใจรักจริง
7 สิงหาคม 2548 15:57 น.
ไรไก่
มองฟ้ายามเช้ามัวหม่น
ถูกพายุฝนซัดกระหน่ำมาเป็นสาย
เมฆหมอกดำทะมึนปกคลุมรอบกาย
เป็นเครื่องหมายแห่งชีวิตของตัวเรา
เป็นจุดดำแห่งชีวิตไม่คิดคาด
จึงพลาดกับปัญหาพาใจหมอง
เป็นไปได้ จะไม่แล ชายตามอง
ทำให้ต้องเกิดเป็นมลทินใจ
เราไม่สามารถจะย้อนเวลาหาอดีต
ที่ทำผิดพลั้งไปเพราะใจเผลอ
เป็นความโง่ความเขลาความบังเอิญ
ต้องเผชิญความเลวร้ายกับคนลวง
ณ.วันนี้จะจดจำถึงความผิด
ต้องพินิจสิ่งต่างๆเข้ามาหา
ทุกสิ่งทุกอย่างคงต้องใช้เวลา
จะไม่พาให้ระกำและช้ำตรม
7 สิงหาคม 2548 15:38 น.
ไรไก่
ยามเช้าวันนี้ สดใส
มองไปทางไหน สดชื่น หรรษา
ฝูง นก บินผ่าน ไป มา
ท้องทุ่งหญ้า รวงข้าว เอนไหว ร่ายร่ำ
ฉับพลัน ฟ้ากลับ เปลี่ยนสี
กลับมีฝน ตกลงมาเทซัด ห่าใหญ่
หมู่นก กา เร่งรีบ หลบฝน เร็วไว
ทำไม ทำไมธรรมชาติช่างแปรปรวน
เหมือนอย่างใจคนไหม
จะแปรเปลี่ยนเหมือนกับหัวใจคนไหมนะ
เปลี่ยนไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจ
บางวันอยากจะเต้นไวไวก็สั่นไหวระรั่ว
บางคราวก็มัวแต่อ้อยอิ่งทำเหมือนจะหยุดนิ่งเสียเฉยๆ
เพราะเจ้าของหัวใจปล่อยละเลย
ทำเมินเฉยกับการทำงานของหัวใจ
อย่างนี้มั่งเขาเรียกโรคหัวใจ
6 สิงหาคม 2548 20:56 น.
ไรไก่
-----
-----
----
-----ขอโทษ---ที่เข้าไปวุ่นวายและก้าวก่ายในชีวิต
เพราะหัวจิตหัวใจฉันมันสั่นหวั่นวาม
กับเธออยู่ตลอดทุกราตรียาม
ใจก้าวข้ามแดนตนสู่แดนเธอ
----
----
ฉันสัญญาจะไม่รบกวนกับเธออีก
ฉันทำผิดพลาดไปเธออย่าโกรธเลยนะ
ต่อไปนี้เธอจะไม่ต้องรำคาญกับสายตา
ขอเพียงว่าเธออย่าทิ้งจากฉันไป
----
----
ฉันขอเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ
จะอ้างว้างอย่างใดฉันทนได้เสมอ
ขอเธอมาเดินผ่านให้เห็นเจอะเจอ
ฉันจะไม่เผลอทักเธอให้ร้อนใจ.
หน้าส่วนตัว
699
