31 สิงหาคม 2548 20:18 น.
ไรไก่
สายธารที่ทอดยาวจากขุนเขา
นานเนาโบราณที่กล่าวขาน
มีเรื่องราวหญิงหนึ่งตามตำนาน
วังบัวบานสาวงามแห่งเวียงพิงค์
สาวบัวบานแรกรุ่นสวยสะอาด
ชายหมายมาดเกี้ยวพาหวังแอบอิง
พร้อมกับการเอาใจทุ่มเทให้ทุกสิ่ง
บอกรักจริงสัญญาไม่ทิ้งให้ร้าวรอน
วันหนึ่งมีหนุ่มรูปงามจากบางกอก
มาลวงหลอกใจบัวบานให้สั่นคลอน
บัวบานรักเกินห้ามใจมิถอดถอน
เธอจึงยอมทอดกายให้เชยชม
และแล้ววันหนึ่งบัวบานต้องซ้ำจิต
เมื่อมิ่งมิตรลาจากไกลให้ขืนขม
ลืมบัวบานไว้แดนดินถิ่นตรองตรม
บัวบานต้องระทมก้มหน้าตั้งตาคอย
เธอยึดเอาธารน้ำใสฝั่งเรื่อนร่าง
เมื่อรักจางจากไปไม่เหลือแม้แต่น้อย
พลีร่างลงสู่สายธารน้ำตกเพื่อรอคอย
หนุ่มน้อยชาวบางกอกตราบจนถึงวัน.
เพลงวังบัวบาน(ผู้ร้องจำไม่ได้แล้วค่ะ)
ร้อนลมหน้าแล้งใบไม้แห้งร่วงลอย
หล่นทยอยเกลื่อนตาไหลตามกระแสน้ำพา
ลอยมาทั้งกลีบดอกไม้
จากภูพาไหลมาสู่ในวังน้ำ
สุสานเทวีผู้มีความซ้ำเหนือใครดอกไม้ใบไม้ไหลมา
คล้ายพวงหรีดร้อยมาลาไหลมาบูชาบัวบาน
น้ำวังนี้หนอ
เป็นที่ก่อเหตุการณ์ที่บัวบานฝั่งกาย
ยึดเอาเป็นหอเรือนกายรองกายไว้ด้วยแผ่นน้ำ
จากหุบเขาแนวไพล่สู่ใน เวียง ฟ้า
ฝากไว้เพียงชื่อเลื่องลือเนิ่นช้า
ฝังจำฝากคำสัตย์สำนึกตรอง
หลงทางสุดหวังคืนครองหลงตัวจึงต้องลาระทม
เอาวังน้ำใสเย็นนี่หรือมาเป็นเมรุทอง
เอาน้ำตกก้องเป็นกลองประโคม
เอาเสียงจักจั่นลั่นร้องระงมเป็นเสียงประโลมร้องต่างแตรสังข์
เพดานนั้นเอาเมฆฟ้าภูพานั่นต่างม่านบัง
ประทีปแสงจันทร์ใสสว่างอยู่เคียงท่ามกลางดงดอย.
31 สิงหาคม 2548 11:23 น.
ไรไก่
เมื่อไหร่หนอที่ฉันจะลืมเธอได้
ครวญใคร่ไปมาวันละหลายหลายหน
จิตไซร์ รวนเร วนเวียน วกวน
ลุ่มหลงใจรักปักแน่นทรวง
ใจยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุใจให้รัก
ไม่แปรพักตร์ยิ่งซ้ำหนักใจใหญ่หลวง
ไม่ทันเล่ห์กลอุบายกิเลศลวง
ถูกทะลวงใจสลายแทบวายชีวี
อันความรักทำให้เหมือนตาบอด
ไปไม่รอดกับความรักมักเป็นฉะนี้
เหมือนกับจมอยู่ในห้วงเหวอเวจี
ไม่พาทียังเร่หารักใฝ่มาครอง
ใจยิ่งเจ็บก็ยังไม่รู้จักจำ
ช่างน่าขำกระไรหนาพาใจหมอง
รักซ้ำจิตตอกย้ำใจใช้ใจมอง
ให้ใจถอนเลิกใจรักออกจากทรวง
เมื่อไหร่หนอฟ้าของฉันจะสดใส
สวยอำไพเจอกระจ่างดั่งแมนสรวง
ไร้เมฆหมอก บดบังดังใจกลวง
ค่าใหญ่หลวงเมื่อตัดรักออกจากใจ
30 สิงหาคม 2548 10:22 น.
ไรไก่
คนเราหนอรู้จักหน้าแต่ไม่รู้ใจ
คนเขาคิดสิ่งใดในใจบ้างก็ไม่รู้
บางคนสร้างภาพให้คนอื่นดู
ฉันคือผู้มีคุณธรรมและความดี
บางคนสร้างภาพหลอกลวงให้รัก
บางคนจัดสร้างภาพตนมีศักดิ์ศรี
แต่งตัวโก้โอ้อวดความมั่งมี
หญิงยอมพลีทั้งร่างกายและหัวใจ
บางคนสร้างภาพตนเป็นคนซื่อ
แกล้งยึดถือความรักจริงยิ่งสิ่งไหน
ลวงหลอกรักกับสายตาของใครใคร
แต่ในใจมีแต่เล่ห์เพอุบาย
ภาพสร้างลวงลวงสายตาผู้อื่นได้
ต้องลวงใจหลอกกายตนอยู่มิรู้หาย
เป็นตราบาปที่ต้องคิดติดตัวไปจนตาย
ผู้เสียหายไม่ใช่ใครถ้าไม่ใช่ต่อตนเอง
29 สิงหาคม 2548 16:41 น.
ไรไก่
อรุณรุ่งวันนี้ดูเงียบเหงา
หรือใจเราต่างหากที่ปิดแสง
ไม่ยอมรับกับความจริงที่แสดง
รักแอบแฝงซ่อนลึกอยู่ข้างใน
เก็บงำซ่อนไว้ในดวงจิต
ไม่เคยคิดถอดถอนให้ไปไหน
ทั้งทั้งที่รู้แต่ก็ดื้ออยู่ทำไม
เก็บใจร้าวรานทำร้ายตัวของตน
โปรดเถิดใจจ๋าใจเจ้าเอ๋ย
ใจเปิดเผยใจยอมรับกับสิ่งหม่น
ใจยอมรับว่าเขาไม่รักกับตัวตน
ใจยอมทนเจ็บปวดอยู่ทำไม
เปิดใจยอมรับความจริงที่พึงประจักษ์
ยืดอกรับย้ำหนักหนักกับใครใคร
ปลดปล่อยไปอย่าเก็บไว้ให้หนักกับหัวใจ
รอคนที่ใช่กับคนใช่ก็จะได้ก้าวเข้ามา
28 สิงหาคม 2548 13:48 น.
ไรไก่
ถึงอย่างไร ............สายน้ำก็ไม่เคยหวนกลับ
ถึงอย่างไร.............ตะวันก็ลาลับจากนภา
ถึงอย่างไร.............จันทราก็สาดแสงนวลกระจ่างตา
ถึงอย่างไร.............เข็มนาฬิกาก็คงเดินต่อไปไม่หยุดนิ่ง
ถึงอย่างไร.............แม้จะเหนื่อยเพียงไรก็ไม่ท้อถอย
ถึงอย่างไร.............แม้ต้องรอคอยก็รอคอยกับทุกสิ่ง
ถึงอย่างไร............ แม้ต้องจากจากกันไปแล้วจริงจริง
ถึงอย่างไร ............แม้ต้องทิ้งขอฉันเป็นฝ่ายทิ้งทั้งๆที่ยังรักเธอ
ถึงอย่างไร.............ไม่สามารถประสานรอยร้าว
ถึงอย่างไร.............ฉันคงก้าวเดินไปข้างหน้าอยู่เสมอ
ถึงอย่างไร.............หัวใจฉันคงวนเวียนอยู่กับเธอ
ถึงอย่างไร.............หัวใจของเธอจะไม่เก้อถ้าเธอหวนกลับคืนมา.
หน้าส่วนตัว
1065
