13 พฤษภาคม 2549 08:51 น.
ไรไก่
เด้กน้อยเอาแต่เล่น
ไม่รู้เป็นเวลาไหน
พ่อแม่ต้องคอยเตือนไป
ทำการบ้าน-กินข้าว-นอน
ผู้ใหญ่วัยทำงาน
เพลินคิดอ่านเกินคำสอน
พ่อแม่ต้องคอยอ้อนวอน
ให้พักผ่อนเพื่อตนเอง
การเตือนที่ไม่ยาก
เป็นคำฝากตรงถูกเผ่ง
คนฟังไม่นึกถึงเซ็ง
แถมซาบซึ้งกับคำเตือน
การเตือนถึงดีชั่ว
ช่างน่ากลัวเหมือนเชือดเฉือน
คนฟังจิตคิดสะเทือน
นับเป็นเรื่องไม่ชอบฟัง
9 พฤษภาคม 2549 14:40 น.
ไรไก่
บุกปีนเขาเข้าป่าหิมาลัย
แดนดินในรอยฝันมั่นลิขิต
เทือกเขาสูงสีเงินเพลินใจพิศ
ในชีวิตคิดไว้ไคร่ไปชม
หนทางไกลใจสู้มิท้อถอย
ตาจ้องคอยมองผ่านอย่างสุขสม
พืชพันธ์ไม้ป่าเขาเอกอุดม
มีนานนมมาแล้วอย่างยั่งยืน
สองข้างทางต่างแตกแยกไม่ชิด
ฝั่งหนึ่งติดภุเขายากจักฝืน
ฝั่งหนึ่งติดหุบเหวเสียวหล่นครืน
มองใจตื่นเต้นรัวกลัวเสียจริง
เจ้าลิงจ๋อล้อเล่นข้างถนน
วัวเดินวนเลียบข้างอย่างดียิ่ง
ทั้งรถยนต์คนเดินไม่ท้วงติง
ช่างเป็นสิ่งดีแท้จุนเจือกัน
เกือบสิบวันนั้นอยู่เพื่อรู้เห็น
ถึงความเป็นอยู่คนต่างขยัน
ทุกอาชีพทำงานต่างแบ่งปัน
ทุกอย่างมันพึงพาพอได้กิน
3 พฤษภาคม 2549 22:20 น.
ไรไก่
สามสิ่งในชีวิตไม่หวนกลับ
เวลาลับล่วงไปหนึ่งวันผ่าน
คำพุดนั้นออกไปใช่อยู่นาน
โอกาสคลานมาหาลาจากจร
สามสิ่งที่ชีวิตขาดไม่ได้
ความหวังให้ใฝ่ถึงยากจักถอน
ความซื่อสัตย์มัดใจให้อาวรณ์
ไม่สั่นคลอนสอนใจรักสงบ
สามสิ่งดีมีค่าต่อชีวิต
ความรักติดที่หนึ่งอื่นสยบ
ความมั่นใจตนเองยังอยู่ครบ
เพื่อนรักคบพบกันยั่งยืนนาน
สามสิ่งที่ไม่มีที่แน่นอน
ความฝันจรจากไปเพียงคืนผ่าน
ความสำเร็จของหน้าทีและการงาน
ยากจักสานโชคชะตาพาโชคดี
สามสิ่งที่นำสู่ความพินาศ
สุราอาจพาเศร้าหมดราศี
ความเย่อหยิ่งของคนล้นชีวี
ความโกรธที่มีมากทำลายตน.
18 เมษายน 2549 06:28 น.
ไรไก่
ถึงแม้ว่าจะรอนานเท่าใด
ถึงร้องไห้คร่ำครวญมากเพียงไหน
ถึงแม้จะเจ็บปวดในหัวใจ
ฉันก็ไปไม่ได้เคียงคู่เธอ
เธอไม่เคยเข้าใจในตัวฉัน
ความสำคัญนั้นคือรักเสมอ
อยากยินเสียงเคียงข้างยามเจอะเจอ
คงละเมอเพ้อถึงเพียงข้างเดียว
ฉันรู้สึกเกลียดชังตัวเองนัก
ห้ามใจหักรักไปไม่แลเหลียว
อยากจะลืมสัมพันธ์เคยกลมเกลียว
ยากจริงเชียวเดี๋ยวเผลอหันไปมอง
หากเพียงย้อนเวลาได้ดังคิด
ขอดวงจิตลืมรักของเราสอง
เริ่มต้นใหม่ให้ชีวิตดังใจปอง
ธรรมคุ้มครองตัวฉันเต็มหัวใจ
14 เมษายน 2549 15:20 น.
ไรไก่
เพียงแค่เงาบางบางผ่านเข้ามา
ทำทีท่าจริงใจให้พบเห็น
หยอกเย้าเข้าทักทายจุดประเด็น
ทุกสิ่งเป็นเช่นจริงธรรมดา
นานวันเข้าเงาบางจางเลือนหาย
มองเห็นคล้ายไม่เคยเกิดก่อนหน้า
ความอบอุ่นกรุ่นติดในชีวา
เลือนลับลาจากไปให้เศร้าทรวง
ยังคงมีรอยยิ้มบนหน้าเศร้า
คงความเหงาเข้าแทรกเป็นตัวถ่วง
ลมหายใจให้ชีวิตเป็นผลพวง
ใจหนึ่งดวงม่วงคล้ำพร้อมทำใจ
เราไม่เคยไม่รักไม่รักกัน
ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนไม่ผ่องใส
มิตรภาพกับรักห่างไปไกล
ปรับให้ใกล้ได้ไม่น้ำตาริน
หน้าส่วนตัว
709
