30 มกราคม 2550 09:37 น.
ไรไก่
ความสลัวจากม่านหมอกยามเช้า
เห็นเป็นเงาลางเลือนเพียงเผินผิว
ละอองหมอกโปรยปรายปลิดปลิว
เกาะจับทิวใบหญ้าดุพร่างพราว
แสนเจ็บปวดรวดร้าวกับความเหงา
รุกเกาะกุมเป็นเงาเคล้าลมหนาว
ความรู้สึกเจ็บปร่าแทบทุกคราว
ความเหงาก้าวเข้ามากลางแรงลม
นึกโหยหาไอแดดแสนอบอุ่น
ยามอรุณอุ่นไล้ใฝ่สุขสม
อยากฉีกทึ้งม่านหมอกชื้นพื้นพรม
คลี่คลายปมลมหนาวเหงาจากไป
25 มกราคม 2550 15:56 น.
ไรไก่
ในโลกนี้มีคนที่น่ากลัว
คนโดยทั่วกลัวอย่างมีเหตผล
อยากรู้ไหมว่าในแต่ละคน
จะเวียนวนตนกลัวกับคนใด
ตั้งคำถามความถึงคนน่ากลัว
คนโดยทั่วกลัวตำรวจแท้จริงไหม
รักษากฎ ระเบียบและวินัย
แม้หากใครทำผิดติดตะราง
ถามตำรวจถึงคนที่น่ากลัว
ตอบได้ชัวร์กลัวโจรไม่อาจขวาง
ชอบทำร้ายลับหลังไม่เว้นวาง
โจรชั่วสร้างทางเลวยากปราบปราม
ถามนายโจรถึงคนที่น่ากลัว
กัวเราะรัวกลัวเมียโปรดอย่าถาม
ช่างปากมากขี้บ่นจนเกินงาม
มีแต่ความรำคาญเป้นแน่นอน
หากถามเมียนายโจรผู้ยิ่งใหญ่
ท่านกลัวใครในโลกตามหลอกหลอน
เธอตอบว่าคนนิ่งนั้นแน่นอน
คนนิ่งซ่อนกร่อนใจคนทั้งปวง
จำไว้เถิดการนิ่งคือสงบ
ท่านจะพบสบลุขอันใหญ่หลวง
บำเพ็ญตนคนนิ่งทำใจกลวง
ไม่หนักหน่วงล่วงไปกับปากคน
22 มกราคม 2550 23:14 น.
ไรไก่
ฉันก็แค่ปุถุชนคนคนหนึง
ทั้งรักซึ้งขึงโกรธมีให้เห็น
อีกปัญหาคาใจทุกประเด็น
ทุกสิ่งเป็นกฎกรรมธรรมดา
แม้ทำผิดผลาดไปให้เรียนรู้
คิดเป็นครูดูผลค้นปัญหา
ใช้ชีวิตแก้ไขด้วยปัญญา
เพิ่มคุณค่าของตนพ้นเวรกรรม
อุทิศตนทำดีแก้ความผิด
เข้าผูกมิตรไมตรีโลกชื่นฉ่ำ
เพื่อสังคมชนชาติพร้อมจะทำ
ด้วยการนำความรู้สู่ผุ้คน
เพราะทำผิดจึงบอกตอกให้เห็น
ยกตนเป็นตัวอย่างชี้เหตผล
โทษจำคุกลำบากยากลำบน
ต้องทุกข์ทนคนย่ำช้ำมลทิน
ได้ดูรายการผู้หญิงถึงผุ้หญิง
ว่ามีนักโทษหญิงขอออกมาเป็นครู
โดยการออกมาเล่นดนตรี..แสดงท่าเต้นแดนซ์
และฝึกสอนทักษะวิชาชีพให้กับเด้กนักเรียน
พร้อมทั้งร่วมเสวนาเรื่องการทำผิดของตนเองให้เยาวชนได้รับรู้เป็นประสบการณ์ของชีวิต
เพื่อจะไม่ได้เดินทางผิดแบบพวกเธอๆทั้งหลาย
ก้อขอแสดงความชื่นชมกับคุณครูวิชาชีวิตเหล่านี้ด้วยค่ะ
18 มกราคม 2550 15:21 น.
ไรไก่
ตะวัดวาดภาพเธอตามใจคิด
จากดวงจิตหยาดหยดเป้นร่างฝัน
ภาพงดงามยามแต่งเกินรำพัน
ความจริงนั้นเป็นอย่างไรไม่ใส่ใจ
เธอมีค่าเลิสล้ำเหลือกำหนด
หาใช่ยศศักดินาพาหลงใหล
เปี่ยมทรัพย์สินมั่งคั่งหรืออย่างใด
สิ่งสำคัญนั้นไซร์ใจคนดี
ฉันรักกับทุกอย่างรวมเป็นเธอ
รักเสมอพร้อมสนองครองสุขี
มีสิ่งใดให้สุขเธอฉันยอมพลี
สุดท้ายทีการจากไปฉันก็ยอม
16 มกราคม 2550 09:32 น.
ไรไก่
ในห้วงแห่งความคิดถึง
ดุจประหนึ่งจิตภวังค์ท่ามกลางฝัน
ภาพเงาลางกลางใจซับสัมพันธ์
จิตหมายมั่นสัมผัสได้ด้วยหัวใจ
ในห้วงแห่งความรัก
โอบกระซับหวานนักรักที่เธอให้
อวลไออุ่นแผ่วละมุนลึกภายใน
หวลคิดถึงที่ไรใจยิ้มสุขสันต์
อยากจะบอกว่ายังรักอยู่เสมอ
ถึงแม้เธอลืมเลือนเหมือนพลิกผัน
อาจสายเกินเรียกสัมผัสกลับคืนกัน
แต่ความรู้สึกนั้นฉันจำลางเลือน
เหลือเพียงภาพความทรงจำสีจางจาง
ภาพเบาบางกลางใจใดจะเหมือน
เหลือเพียงเงาเคล้าเคลียคอยย้ำเตือน
สื่ออักษรเป็นเพื่อนยามคนึง
หน้าส่วนตัว
1007
