14 กรกฎาคม 2548 21:38 น.
ไรไก่
ปล่อยให้กาลเวลาหมุนเวียนไปไม่หวลกลับ
มานั่งนับ-วัน-เดือน-ที่เลือนลับหาย
ความเศร้า-ความเหงา-กับความเดียวดาย
ไม่เคลื่อนคล้ายหายไป-กับกาลเวลา
กับความเศร้า-ความเหงา ยังคงให้รู้สึก
ยังติดลึกๆอยู่ในหัวใจไปจากหาย
อยากจะไล่ความเศร้า-ความเหงาไปแทบตาย
ทำไม่ได้ ทำไม่ได้จำต้องปล่อยไปตามกรรม
กับความรัก-ความคิดถึง ยังเต็มเปี่ยม
ยังไม่เคลื่อน หายไป จากหัวใจของฉัน
ตะวันจะคล้อย-เดือนจะลาลับ-ไปในทุกๆวัน
ดวงใจน้อยๆของฉันฉันคงมั่นในรักกับทุกกาลเวลา
ขอเวลาพาหัวใจของใครคนหนึ่ง
ผู้ที่ซึ่ง ลาจากไป ไกลจากฉัน
นำกลับมา คืนให้ที เดียวมีรางวัล
ให้ได้ทั้งนั้น เพียงนำกลับมารักกันเหมือนเดิม นะ นะ
14 กรกฎาคม 2548 21:36 น.
ไรไก่
ทิวเขาสูงตะหง่านข้างหน้า
ชัดเจน เจิดจ้า ยิ่งนัก
แสงทองของอาทิตย์สาดจับ
เหมือนดั่งทักทาย เช้าวันใหม่
เช้าวันใหม่..............
สรรพชีวิตตื่นจากการหลับใหล
สายน้ำ เย็นเฉียบ ชุ่มชื่นหัวใจ
ต้นไม้ ใบหญ้า ชูช่อ รอรับอรุณ
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
เสียงหมู่นกร้อง แซดแซ่ซร้อง
เป็นทำนอง หวานแว่ว กระซิบข้างหู
คิดถึงคนที่เคยรัก เคยเกื้อ***ร์
เธอจะรู้ไหมนะ ฉันยังเฝ้ารอ
....
....
....
ยามเย็น
ลมเย็นๆพัดพริ้วผ่านหน้า
พัดพาสายฝนพร่ำสาดเป็นสาย
แมกไม้ไหว ไกว้แกว่ง วาดลวดลาย
ประดุจคลาย นางฟ้า ลงมาร่ายรำ
แสงสลัวๆจากแดดอุ่นสาดจับเหลี่ยมเขา
มีเงาเมฆสะท้อนกลับเป็นลำแสง
ขับไล่ความหนาวเหน็บให้คนทั่งดินแดน
ช่างแสนมหัศจรรย์ งามตามธรรมชาติน่ายล
.....
....
เมือแสงจันทร์โผล่มาจากโค้งขอบฟ้า
น้ำตาค่อยๆรินไหลกับหัวใจที่เหงาๆ
คิดคำนึ่งสิ่งต่างๆผ่านเข้ามาเป็นเงา
ตัวเบา ใจเบา กับความรักเสียจริง..
หน้าส่วนตัว
898
