2 มกราคม 2549 13:34 น.
ไรไก่
การตีกรอบครอบคือชายและหญิง
อำพรางสิ่งซ่อนเร้นเป็นเครื่องหมาย
ถูกกำหนดบทบาทวาดลวดลาย
คำทักทายหมายมั่นจากสังคม
หญิงชายหมายเป็นเช่นเส้นสมมุติ
ซึ่งทุกยุคแบ่งเพศวางเหมาะสม
ชายผู้นำหญิงผู้ตามความนิยม
ผสานสมกลบจริงสิ่งไม่ตาย
การคาดหวังผู้คนในเรื่องเพศ
คือขอบเขตแยกส่วนแก้ไม่หาย
สิ่งสำคัญจิตใจถูกกลืนกลาย
คนหญิงชายคล้ายกันธรรมดา
31 ธันวาคม 2548 17:58 น.
ไรไก่
ใจวนเวียนเพียรคิดถึงเสมอ
ฝันละเมอเพ้อไปใจฟุ้งฝัน
สัมผัสอุ่นรุมเร้าเคล้าเคลียกัน
ความสัมพันธ์พันแนบแน่นทวี
ความทรงจำย่ำเตือนเหมือนอยู่ใกล้
เป็นได้ไหมรักกันมั่นสุขี
ให้สองเราสุขล้นปริ่มเปรมปลี
อย่าเดินหนีจากไกลให้เจ็บทรวง
เพียงแค่ฝันฝันไปแค่นั่นหรือ
ความจริงคือหลอกกลับนับใหญ่หลวง
การจากลาห่างไกลไม่ถามท้วง
เธอมิหวงห่วงใยใครสักคน
เมื่อต้นรักเราล้มจำขมขืน
ล้มทั้งยืนมึนงงหลงสับสน
คร่ำครวญคิดวุ่นวายในวังวน
ใจหมองหม่นเจียนแหลกแตกมลาย
ขอพรุ่งนี้ตะวันยังมองเห็น
ทุกอย่างเป็นเช่นสิ่งซึ้งความหมาย
หัวใจฉันมั่นเธอไม่มีคลาย
สิ่งสุดท้ายฉันเห็นดวงตะวัน
23 ธันวาคม 2548 20:30 น.
ไรไก่
เจ้าไส้เดือนแหงนมองดอกไม้สวย
ชื่นชมด้วยความฝันอันสดใส
และดอกไม้ก็รู้อยู่แก่ใจ
แบ่งหทัยใยดีผีเสื้องาม
เจ้าผีเสื้อดอมดมกลิ่นหอมกรุ่น
หวานละมุนเพลินชมมิเกรงขาม
ดอกไม้เฉาเจ้าทิ้งมิติดตาม
เหลือเพียงความชอกช้ำกับโฉมยง
เจ้ามิรู้หรือไรใครคอยห่วง
ช่อเป็นพวงร่วงหล่นปนผุยผง
ถูกหนอนกัดกินใบใกล้ล้มลง
ไส้เดือนคงชอนไชไม่เลิกลา
คอยดูแลคุ้มครองอยู่ทุกเมื่อ
หัวใจเอื้อเผื่อใจรักหนักหนา
เจ้าหนอนเป็นผีเสื้อพร่าพราวตา
บินผ่านมาดอมดมชมแล้วไป
ดอกไม้เอยรู้ไหมใครเจ็บช้ำ
ถูกเหยียบย้ำยับเยินเกินแก้ไข
เจ้าไม่รู้บ้างเลยหรืออย่างไร
ว่ามีใครรักเจ้าเท่าไส้เดือน
11 ธันวาคม 2548 11:21 น.
ไรไก่
นี่นะหรือคนที่ฉันไว้ใจ
นี่ใช่ไหมคนที่เคยรักมั่น
นี่นะหรือฉันเห็นเป็นสำคัญ
ถ้อยคำนั้นไม่มีความหมายพอ
เธอบอกเลิกสัญญาที่ว่านั้น
ความสัมพันธ์จบลงตรงวอนขอ
ไปจากฉันเพราะฤดีมีคนรอ
ไม่อยากง้อขอคืนปล่อยไปพลัน
รักของเราสลายใจจึงเก้อ
หัวใจเธอรวนเรเปลี่ยนแปรผัน
เจ็บนี้ลึกเกินคำพร่ำรำพัน
เหมือนถูกหยันยิ้มเยาะใจร้าวราน
ฉันซาบซึ้งกับสิ่งที่เธอให้
เปรียบดวงไฟไหม้ลามตามเผาผลาญ
เคยมีความจริงใจให้มานาน
เธอมองผ่านข้ามไปไกลลับตา
9 ธันวาคม 2548 22:08 น.
ไรไก่
มองชีวิตผู้คนทุกชนชั้น
แตกต่างกันไม่เหมือนอย่างตาเห็น
ถูกกำหนดด้วยกรรมจึงลำเค็ญ
ล้วนแต่เป็นไปได้ในทุกคน
อย่าปล่อยให้ความคิดวิจิตรวาด
หรือเดาคาดผู้คนไร้เหตุผล
สิ่งที่เห็นไม่จริงอย่างกมล
ควรคิดค้นไตร่ตรองมองเนื้อความ
คำบางคำพลั้งปากอาจเสียหาย
และกลับกลายยอกย้อนซ้อนคำถาม
ถูกป้ายสีตีค่าว่าเลวทราม
ถูกมองข้ามหยามหมิ่นสิ้นความดี
เขาไม่มีโอกาสแก้ข่าวร้าย
เมื่อถูกป้ายมลทินสิ้นศักดิ์ศรี
ต้องหม่นหมองครองทุกข์รสวจี
ชั่วชีวีพลีให้ถ้อยคำคน
หน้าส่วนตัว
890
