28 สิงหาคม 2551 15:43 น.
ไม้หอม
เธอเคยเป็นเหมือนกันไหม
ขณะที่เราวิ่งไล่ไปไขว่คว้า
ใครอีกคนก็ยิ่งห่างทางสายตา
ทั้งที่เราหมายตาอยากจับจอง
ขอเข้าไปอยู่สักนิดจะได้ไหม
แม้ไม่อาจเข้าไปเป็นเจ้าของ
แต่ขอมีสิทธิ์ได้เมียงมอง
แอบปองเอาไว้ในสายตา
แต่ในขณะเดียวกัน
เขาคนนั้นกลับยิ่งไม่มาหา
ห่างเหินไปไกลให้ลับตา
โทรศัพท์ก็ไม่รับสักคราคุยสักที
เหมือนยิ่งวิ่งแล้วยิ่งไกลไปไม่ถึง
เหมือนพยายามจะนับหนึ่งก็ถอยหนี
เหมือนเข้าใกล้ให้ห่วงใยได้หวังดี
เหมือนกับยิ่งทวีความห่างไกล
คนเรานี่ก็แปลก
ชอกแหวกแนวชอบหวั่นไหว
ต่างวิ่งตามคนที่ไม่มีใจ
ต่างวิ่งหนีคนวิ่งไล่ที่เข้ามา
ธรรมดาเหมือนกันใช่ไหม
เราย่อมเลือกคนที่รักหมดใจที่ห่วงหา
แม้เขาไม่เมียงมองแม้หางตา
ยังหยัดยืนฝืนท้าความเป็นจริง
หวังเพียงเพื่อสักวันจักสมหวัง
แม้ริมฝั่งเหินห่างเหมือนคว้างทิ้ง
มองไม่เห็นปลายทางความเป็นจริง
แต่ก็ยังหยุดนิ่งในหัวใจ<
/font>
27 สิงหาคม 2551 19:44 น.
ไม้หอม
ฝนไม่ได้ตกลงมาทั่วฟ้า
น้ำตาก็คงมีเวลา...หยุดไหล
ความรักก็มีเวลาหมดเยื่อใย
หัวใจก็มีเวลาให้ร้าวราน
ชีวิตมีไว้ให้ก้าวต่อ
ความท้อมีไว้ให้ก้าวผ่าน
ชีวิตแม้ต้องทรมาน
ต้องการสิ่งที่คือความจริง
เรียนรู้ชีวิตอย่าคิดลึก
ตรองตรึกค้นหาในทุกสิ่ง
เวลาชีวิตอย่าทอดทิ้ง
ชีวิตนี่แหละยิ่งต้องดูแล
พ่ายแพ้มาบ้างไม่แปลก
แตกแยกกันบ้างอย่าท้อแท้
ทุกสิ่งล้วนมีการเปลี่ยนแปร
ตั่งมั่นใจให้แน่วแน่ก็เป็นพอ
น้ำตาหลั่งมาเหมือนห่าฝน
ให้กับคนที่ต้องเลิกติดต่อ
หมดสิ้นแล้วความรักที่เฝ้ารอ
พอเถอะพอลาความท้อไปสักที
ฉันต้องเป็นฉัน
อยู่เพื่อคืนและวันที่ตรงนี้
สู้ยืนหยัดด้วยหัวใจที่ฉันมี
และยิ้มรับกับสิ่งที่จะเข้ามา
27 สิงหาคม 2551 12:50 น.
ไม้หอม
หลับไหลในคืนเหงา
ใต้เงาของท้องฟ้า
ตรงหน้าคือธารา
รอบกายข้าไม่มีใคร
มืดมนในความคิด
ชีวิตไม่สดใส
ไม่เหลือหนทางใด
ในใจก็มืดมน
...........................
ในที่สุด...ฉันก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง
ฟ้าที่นี่มันอ้างว้างสุดหวั่นไหว
ธารขางหน้าว่างเปล่าไม่มีอะไร
ฉันจะยืนอยู่อย่างไรไม่รู้เลย
ฉันไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
ที่อยู่อย่างอ้างว้างจนวางเฉย
ฉันไม่มีอะไรให้คุ้นเคย
ไม่มีแม้คำเอื้อนเอ่ยเผยออกมา
หมดแล้วทุกอย่างในชีวิต
หมดสิ้นแล้วแม้ความคิดสิเน่หา
มอดลงแล้วความรักในอุรา
มอดไปพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งริน
25 สิงหาคม 2551 19:29 น.
ไม้หอม
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ขณะฉันนั่งหลับไหล
ณ มุมหนึ่งที่แสนไกล
แม่ได้พักหรือไม่ไม่รู้เลย
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ในบางวันฉันนิ่งเฉย
แต่แม่กลับเปล่าเลย
แม่คุ้นเคยกับทำงาน
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันอยู่กับแอร์คอนนิชั่นนั่งฝันหวาน
แม่อยู่กลางแดดหมั่นทำงาน
ตากเหงื่อกินน้ำหลั่งน้ำตา
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันนั่งเรียนไปวันวันใช่ค้นคว้า
แม่ทำงานหาเงินส่งค่าตำรา
ฉันนั่งหลับคาตำราในห้องเรียน
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันไม่เคยมุ่งมั่นขยันเขียน
ขณะที่แม่ฉันเฝ้าพากเพียร
ไม่เคยเปลี่ยนทำงานแข่งเวลา
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันอยู่นี้เริ่มไหวหวั่นให้เหว่ว้า
คิดถึงแม่ในคืนค่ำหลั่งน้ำตา
คิดถึงสิ่งที่ทำมาให้หนักใจ
ฉันรู้
รู้อยู่แก่ใจที่หวั่นไหว
เวลามีไม่มากนักที่จะกลับมารักใคร
รักแม่ด้วยหัวใจในความรักที่ฉันมี
วันนี้ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
ฉันใต้ผืนฟ้าฟืนใหม่ที่เปลี่ยนสี
ตั้งใจมุ่งมั่นทำงานเรียนให้เต็มที่
เพื่อตอบแทนความรักที่แม่มีหมดหัวใจ
อีกไม่นานหรอกนะนับจากนี้
รอหน่อยนะแม่ลูกคนนี้จะกลับไปอยู่ใกล้
ใกล้ถึงเวลาแล้วที่แม่ไม่ต้องลำบากอะไร
และต่อไปจะเป็นลูกที่ต้องทำ
ใต้ผืนฟ้าผืนนี้ที่เคยอยู่
อยากบอกให้แม่รู้ว่าสุขล้ำ
เพิ่งเคยคิดถึงคุณค่าเมื่อเวลาที่ได้ลงมือทำ
แม่นี่เองที่รักคงมั่นไม่เปลี่ยนไป
กว่าจะมาเป็นฉันคงลำบาก
แม่ต้องตากตรำงานมากแค่ไหน
กี่ปีแล้วที่ได้แต่ทำร้ายด้วยหัวใจ
วันนี้แล้วแม่ไม่ต้องเหนื่อยอะไร
ลูกคนนี้จะทำให้ทดแทนคุณ
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกันในวันนี้
ใต้ผืนฟ้าผืนที่เราเคยคุ้น
แม่อยู่บ้านใช่ความรักมาเป็นทุน
ฉันอยู่นี่ใช้ไออุ่นที่คุ้นใจ
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
แม่กับฉันยิ้มให้กันอย่างหวานไหว
ดีนะที่คิดได้ก่อนสายไป
ถ้าวันหนึ่งแม่จากไปคงตายตาม
ใต้ผืนฟ้าเดียวกันฉันกับแม่
จะคอยอยู่ช่วยดูแลคอยไต่ถาม
ให้รักโอบล้อมใจไปทุกยาม
ให้ไออุ่นคอยติดตามและห่วงใย
24 สิงหาคม 2551 22:19 น.
ไม้หอม
เหงาไหมในคืนวัน
ที่ที่เธอยืนมีฉันอยู่บ้างไหม
ฟ้าที่นั่นมีดาวโอบหัวใจ
ฟ้าที่นี่ห่างไกลเดือนและดาว
ฉันหนาวฉันเหงาเธอรู้ไหม
ฉันอยู่นี่ห่างไกลใจเจ็บร้าว
ฉันอยู่ใต้ผืนฟ้าดาวพร่างพราว
ฉันยิ่งหนาวยิ่งเหงาในหัวใจ
เธอละเหงาไหมในคืนวัน
ที่ตรงนั้นมีฉันอยู่บ้างไหม
คืนที่ดาวพราวพร่างและห่างไกล
เธอมีใครบ้างไหมในคืนวัน
ฉันไม่รู้
ว่าที่เธอยืนอยู่กับความฝัน
จะมีไหมสักวันคิดถึงกัน
อยากรู้ว่าในนั้นมีฉันไหมในใจเธอ
ก็เหงาและยังหนาว
น้ำตาดาวยังพราวเพ้อ
คนที่นี่คิดถึงเธอ
อย่าให้เก้ออยู่คนเดียว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
990
