27 กรกฎาคม 2551 17:28 น.
ไม้หอม
เพราะเวลาไม่สามารถย้อนคืนมา
วันนี้ฉันจึงรู้ว่าเวลามีค่าแค่ไหน
ฉันไม่อาจย้อนเวลาให้ใครคืนมาแม้ทางใด
วันนี้สิ่งที่ฉันทำได้คือยืนไว้อาลัยให้หัวใจด้วยน้ำตา
บอกตัวเองว่าต้องเข็มแข้ง
แม้บางวันจะอ่อนแรงและเหว่ว้า
ฉันไม่อาจย้อนมันได้เวลา
วันนี้จึงต้งมองคุณค่าของเวลาทุกนาที
ตั้งใจทำทุกอย่างในชีวิต
และใช้ความคิดไตร่ตรองให้ถ้วนถี่
นับจากวันนี้ต้องตั้งใจเลือกในสิ่งที่คิดว่าดี
เพื่อวันข้างหน้าที่จะมีไม่ต้องมาเสียน้ำตา
ฉันรู้แล้วเวลาไม่ย้อนคืน
แม้ลืมตาตื่นยังคงหวั่นไหวเหว่ว้า
เขาคืนมาไม่ได้ในวันเวลา
ทางเดินของเราต่างคุณค่าให้ซึ้งกัน
ฉันได้แต่ยืนไหวหวั่นให้หวั่นไหว
เขาได้แต่เดินทางไปไม่ไหวหวั่น
ฉันได้แต่คิดถึงภาพเก่าเงาของวัน
เขาคิดถึงแต่ใครคนนั้นที่เขามี
เวลาไม่อาจย้อนคืนมา
เมื่อเขาเดินจากมาก็หมดค่าในตอนนี้
นับจากวันนี้ไปในชีวิตที่ฉันมี
ขอภาวนาจากใจนี้ได้โปรดลืมเขาสักที...มันทรมาน
สงสารตัวเองบ้างได้ไหม
อย่าทำตัวเองให้ต้องน่าสงสาร
เมื่อเขาหมดรักและไม่เคยคิดจะต้องการ
ก็จากมาจากความทรมานนั่นสักที
27 กรกฎาคม 2551 17:15 น.
ไม้หอม
ฉันอยากเป็นนกน้อยสดใส
บริสุทธิ์เจียระไนวัยอ่อน
พร้อมโบกโบยบินทุกถิ่นดอน
สองปีกโอนอ่อนพร้อมใจ
ฉันอยากเป็นนกน้อยลอยลม
บินชมโลกกว้างสว่างไสว
ทั่วทุกแห่งหนพงไพร
บินไปด้วยใจที่ศรัทธา
แต่มิอาจเป็นได้อย่างใจฝัน
ผืนฟ้าตรงนั้นเหมือนไร้ค่า
ฉันเป็นแค่ใครที่ธรรมดา
นกน้อยเสมือนว่ามันไกลเกิน
ฉันเป็นได้แค่เพียงนาวี
อยู่บนลำนทีที่ห่างเหิน
ผืนฟ้าตรงนั้นไม่ใช่ทางเดิน
มันไกลเกินเอื้อมมือจะคว้ามา
แค่เพียงเรือลำเล็กลำนึง
คงไปไม่ถึงซึ่งฝั่งฟ้า
ฉันอยู่เหนือได้แค่ผืนน้ำธารา
มิอาจเป็นบินหลาทายท้าฟ้าตาวัน
ฉันอยากเป็นบินหลาอย่างเธอบ้าง
ไม่อยากลอยเรืออ้างว้างตามทางฝัน
บินอยู่ใกล้ผืนฟ้าคู่เคียงกัน
ให้ฟ้าคอยโอบขวัญฝันของใจ
21 กรกฎาคม 2551 16:02 น.
ไม้หอม
วันนี้ฉันต้องการใครสักคน
มาเดินบนถนนสายหม่นเปลี่ยวเหงา
ขอเพียงแค่สักคนในสายลมบางเบา
ฉันไม่อยากอยู่กับความเศร้า
ให้ความเหงาหลั่งน้ำตา
ที่สุดแล้วฉันต้องการคนมาปลอบ
มาคอยอยู่รอบรอบในทุกยามที่เหว่ว้า
รู้ว่าทดแทนกันไม่ได้ในเวลา
แต่ฉันอยากมีใครให้ห่วงหาให้พักพิงใจ
เธอคงไม่เดินย้อนกลับมา
วันนี้ทางข้างหน้าของเธอดูสดใส
กับใครอีกคนที่เธอรักจนหมดใจ
กับใครที่ฝันที่ใฝ่ใจตรงกัน
กวีหนุ่มเจ้าเอย
ใยชิดเชยกลีบแพร่งมาห่างหัน
ใยเหินห่างร้างลาความผูกพัน
ใยหลงลืมว่ารักกันที่ผ่านมา
กวีสาวเจ้าเอย
อยู่ควงคู่ชิดเชยความห่วงหา
หลับใหลในอ้อมกอดของเวลา
หลับใหลในองศาความผูกพัน
ฉัน
ดายเดียวไหวหวั่นหวั่นไหว
ฉันเหินห่างร้างล้าความผูกพันจริงใจ
ฉันหม่นไหม้หวั่นไหวเจ้าน้ำตา
วันนี้ฉันเหว่ว้าเกินกว่าจะทนไหว
วันนี้ฉันหวั่นใจให้โหยหา
วันนี้ขอได้ไหมใครสักคนก้าวเข้ามา
วันนี้ช่วยรักษาใจฉันที
เพราะฉันไม่มีใคร
หัวใจจึงหม่นไหม้ป่นปี้
เจ็บช้ำกับรอยรักเก่าไม่เหลือชิ้นดี
ได้โปรดหยุดความรู้สึกของฉันที่...ทรมาน
20 กรกฎาคม 2551 19:18 น.
ไม้หอม
อย่าอ่อนแอได้ไหมใจดวงนั้น
เขาทิ้งไปอย่าไหวหวั่นหัวใจเอ๋ย
ทำตัวตามสบายเหมือนก่อนเคย
แล้วค่อยค่อยเอื้อนเอ่ยกับหัวใจ
ฟ้าอาจร้องไห้เพราะไหวหวั่น
คนถูกบั่นทอนฝันเลยหวั่นไหว
น้ำตาหลั่งมาล้างความนัย
ให้หัวใจสดใสในอีกวัน
เหนื่อยเกินกว่าที่ใจคิด
มีสิทธิ์เพียงอ่อนแอและไหวหวั่น
เมื่อเขาทิ้งก็ไม่เหลือให้ซึ้งกัน
น้ำตาหลั่งลงมาล้าหัวใจ
20 กรกฎาคม 2551 19:04 น.
ไม้หอม
ไม่มีอะไรเหลืออีก
ที่สุดแล้วแม้ส่วนซีกยังขาดหาย
เขาสองคนครองรักมั่นมิคลาย
ฉันเป็นได้แค่ทางผ่านที่ผ่านมา
ที่สุดแล้วก็ไม่เหลืออะไรอีก
ต้องหลบหลีกความรักมาเหว่ว้า
ต้องซมซานพานพบแต่น้ำตา
ต้องร้องไห้ร่ำหาแทบขาดใจ
ไม่มีเหลืออีกแล้ว
หมดสิ้นแววความรักมาหวานไหว
เขาคงรักมั่นคงหมดทั้งใจ
ฉันเป็นได้แค่ใครที่ผ่านมา
ไม่เคยมีความสำคัญเลยสักนิด
ที่ผ่านมาในชีวิตเหมือนไร้ค่า
ความผูกพันที่เคยมีที่ผ่านมา
เป็นตัวคั่นเวลาเท่านั้นเอง
..........................................
คงไม่มีอะไรเหลือแล้วจริง ๆ
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันหมดค่า
แม้แต่แค่คนรู้จักที่ผ่านมา
ก็คงไม่มีต่าพอให้ซึ้งใจ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
2597
