27 ตุลาคม 2549 12:41 น.
ไม้หอม
แว่วเพลงหวานหัวใจร่ำเรียกร้อง
ตามจังหวะลิ่วล่องของลมหนาว
โอ้วันนี้ราตรีจุดโคมดาว
สุกสว่างพร่างพราวเต็มท้องฟ้า
อาจเป็นดาวสักดวงในล้านดวง
ตกลับล่วงขีดเส้นพาดผ่านหน้า
ให้คนเพ้อในรักเผลอหลับตา
สักสิ่งหนึ่งปรารถนาให้คนรัก
อาจเป็นใจสักใจในล้านดวง
เฝ้าห่วงหวงคนไกลอยู่อย่างหนัก
ฝากคิดถึงต่อดาวไปทายทัก
และแอบหวังว่าเขาจักได้รับรู้
จึงดีใจคืนนี้ที่มีดาว
เพื่อผองผู้ปวดร้าวและหดหู่
และเพื่อใจบางดวงสีชมพู
มีดาวเป็นเพื่อนคู่รับรู่รัก
27 ตุลาคม 2549 11:51 น.
ไม้หอม
เด็กหญิงกลางสายฝน
สนานสนุกซุกซนสดใส
เพชรน้อยรอเจียระไน
รอยยิ้มดอกไม้วัยเยาว์
เด็กหญิงกลางสายฝน
บนโลกสีหม่นอับเฉา
เธอมาแรลายสีวาวเงา
แต่งแต้มโลกใบเหงาให้งดงาม
เด็กหญิงกลางสายฝน
หากมีใครสักคนตั้งคำถาม
โลกนี้หรือมีแต่ส่วนทราม
เธอคือคำตอบท่ามความจริง
27 ตุลาคม 2549 11:25 น.
ไม้หอม
นับตั้งแต่ที่เธอเปลี่ยนไป
ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่อาจยืนอยู่ได้ในรอยช้ำ
แววตาพร่าหมองเรียกร้องความทรงจำ
เผื่อว่าบางรอยช้ำ...อาจทำให้หยุดน้ำตา
ไม่เคยคิดร้องขอ...
เพราะเข็มแข็งพอ..แม้เธอยืนรออยู่ตรงหน้า
เวลาสั้นๆ...ที่อาจบีบคั้นก้อนน้ำตา
จนไม่อาจกลืนซ่อนในความรอนล้า...เมื่อฟังคำลาจากเธอ
27 ตุลาคม 2549 10:17 น.
ไม้หอม
ไม่ใช่แค่มาฟังคำลา
แค่อยากมาดูให้รู้ว่า...เธอเปลี่ยนไปแค่ไหน
เธอยืนอยู่ตรงหน้า...พร้อมกับสายตาที่บอกว่าเธอหมดใจ
วันนี้รู้แล้วว่าทำไม...ต้องจากลา
ปล่อยให้น้ำตามันรินไหล
เปล่าหรอก...ฉันไม่ได้แสเสร้งให้เธอห่วงใยห่วงหา
ไม่ได้บีบน้ำตา...เพื่อให้เธอสงสารหรือเวทนา
ในเมื่อถึงเวลาต้องจากลา...ไม่เห็นเป็นไร
ฉันยังคงเข็มแข็งเหมือนที่เธอเคยรู้จัก
ไม่เป็นไรที่รัก...แม้ลมหายใจแสนเหนื่อยหนักสั่นไหว
ปล่อยให้ใจช้ำๆเก็บงำรักในใจ
น้ำตาที่รินไหล...ฉันไว้อาลัยให้รักเรา
บอกลาคนที่เคยเป็นที่รัก
แล้วปล่อยให้ฉันจมปลักอยู่กับความเหงา
รีบเดินจากไปช้าๆ...อย่าให้เหลือแม้แต่เงา
ทิ้งฉันไว้กับรักเก่าๆเพียงลำพัง
จะใช้ลมหายใจที่เหลืออยู่
ทรนงต่อสู้กับความหดหู่ในทุกครั้ง
จะยิ้มรับ...ฟังคำที่ทำให้รักเราพัง
จนทุกวินาทีของความหลัง...มันจบลง
เพราะรักยังคงมีค่า
แม้ในอีกไม่ช้า...น้ำตาจะทำให้เป็นผุยผง
จะกอบเก็บเศษซากรักที่พังลง
ค่อยๆบรรจงเก็บไว้ในน้ำตา
ขอบคุณเธอที่สอนให้รู้จัก
สอนให้รู้ว่ารักนั้นมากค่า
สอนให้รู้รักช้ำทำใจชา
ทำให้มีบทเรียนมากค่าในหัวใจ
มันเจ็บปวดใจพิลึก
เมื่อใจมันรู้สึกเหว่ว้าหวั่นไหว
นับแต่วินาที่ที่รู้ว่า..ฉันหมดคุณค่าในหัวใจ
โลกใบใหญ่มันร้าวไหวอยู่เรื่อยมา
กอดตัวเองในความเหงา
ยังคงติดอยู่กับเงาความห่วงหหา
ภาพความหลังยังช้าชัดในแววตา
แต่ยังคงปรารถนา...แม้รักจะทำให้ใจชาไปทั้งใจ
คำลาคงชี้ชะตาของความรัก
ให้ต้องหยุดพักเมื่อรักไปต่อไม่ไหว
คำลามันทำให้รู้ว่า...คุณค่าของรักนั้นหมดไป
เผืท่อว่าอาจทำใจ...เมื่อไม่มีใครเคียงข้างกัน
คำลามันจึงมากค่าด้วยความหมาย
ที่ไม่อาจมองข้ามไปเมื่อเธอหมดใจจะรักฉัน
ช่วยบอกคำลา...แทนการเมินชาหมางเมินกัน
คำเดียวสั้นๆ...เพื่อยืนยันว่าเธอจะไป
27 ตุลาคม 2549 09:33 น.
ไม้หอม
ให้มันเหมือนสายลมที่พัดผ่าน
ให้มันเหมือนสายธารที่ผ่านพ้น
ถึงจะหลั่งน้ำตาเป็นห่าฝน
ก็ไม่อาจล้างทนทุกข์ทรมาน
โลกไม่เคยรับรู้ทุกข์ของเรา
แม่น้ำ ขุนเขา ห้วยละหาน
เรามีชีวิตอยู่ชั่วกระพริบตากาล
ไม่นานนักต้องจากลา
ปาดคราบน้ำตาแล้วยิ้มต่อ
ที่ผ่านมาขอให้คิดเสียว่า
เหมือนนกน้อยตัวนึงบินผ่านมา
ทักทายธาราแล้วจากไป
ฟูมฟายร้องไห้ไม่มีประโยชน์
โทษใครที่ไหนอะไรได้
สุขทุกข์ทั้งหมดอยู่ที่ใจ
ใครที่ไหนไม่อาจช่วยเรา
ให้มันเหมือนสายลมที่พัดผ่าน
บางที่การได้ร้องไห้โศกเศร้า
มีความทุกข์เป็นเพื่อนกล่อมเกลา
จะได้รู้และเข้าใจสัจธรรม
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
893
