26 พฤศจิกายน 2544 22:04 น.
ไม้กางเขน
เราเคยอยู่ด้วยกันอย่างมีสุข
เราเคยทุกข์ด้วยกันเราทั้งสอง
เราเคยแนบชิดสนิทได้อยู่ครอง
เราทั้งสองจะรักมั่นจนวันตาย
รักบางครั้งอาจทำให้ลุ่มหลง
รักเป็นมนต์สะกดให้ชีวิตผลัน
รักอาจเป็นแบบอย่างกันและกัน
รักวันนี้รักวันหน้าก็ไม่เลือน
นายคนนี้เราคิดว่าคงดีแล้ว
นายเหนียวแน่นในรักมิมีผลัน
นายคนนี้นำชีวิตให้มีกัน
นายและฉันจะรักมั่นจนวันตาย/
26 พฤศจิกายน 2544 21:07 น.
ไม้กางเขน
แสงตะวันส่องขอบฟ้าแล้วลาลับ
ดาวประดับขึ้นระยับสู่เดือนฉาย
จิตของน้องเฝ้าคิดถึงคู่เคียงกาย
มิแหนงหน่ายมั่นต่อรักและภักดี
อยู่ที่ไหนบอกกันบ้างนะที่รัก
เผื่อคนทักจะได้บอกอย่างไม่เขิน
แม้ตัวพี่จะรักแล้วมาหมางเมิน
คงไม่เกินร้อยปีก็จะรอ/
26 พฤศจิกายน 2544 17:31 น.
ไม้กางเขน
คืนเดือนนี้มืดไวพระจันทร์ฉาย
แสนหนาวกายในวันที่แสนเหงา
โอ้ลมหนาวที่พัดผ่านสู่กายเรา
เป็นเหมือนเงาแห่งแสงของตัวเธอ
อยู่ที่ไหนบอกข่าวให้รู้บ้าง
คนข้างข้างหลายคนเป็นห่วงหา
พ่อกับแม่ฝากบอกตลอดมา
กับบ้านนาคืนสู่รังฉันเฝ้ารอ/
26 พฤศจิกายน 2544 09:21 น.
ไม้กางเขน
มีบางอย่างอยากจะบอกให้ได็รู้
การมีคู่แสนยากลำบากหนา
จะต้องเรียนต้องรู้ใช้เวลา
ในบางคราต้องวัดใจเป็นการลอง
ขอเตือนไว้สำหรับคู่ที่สุขสม
หมั่นสร้างเสริมความรักให้แน่นหนา
มีอะไรผิดให้อภัยอย่าหมางลา
มันจะพาให้รักคุณ ทลายลง/
26 พฤศจิกายน 2544 09:07 น.
ไม้กางเขน
สายลมหนาวพัดผ่านมาอีกแล้ว
หัวใจแป้วคิดถึงเธออยู่แห่งไหน
อยากจะบอกให้ได้รู้ถึงคนไกล
ว่าดวงใจยังรักมิมีเลือน
ไหนสัญญาว่าจะกลับมาก่อนหนาว
แต่ถึงคราวหนาวแล้วยังไม่เห็น
โอ้ยอดรักอยู่ไหนกันอย่าใจเย็น
หรือว่าเป็นดังลมหนาวที่พัดไป/
หน้าส่วนตัว
857
