21 สิงหาคม 2547 10:43 น.
ไม่ใช่ความเป็นจริง
อย่าคิดสั้นบั่นทอนรอนชีวิต
โลกพิสิทธิ์สวรรคสร้างมีต่างสม
ยังเพริศพริ้งแพรวพราวราวเมืองพรหม
รอภิรมณ์จากแหล่งผู้แล้งใจ
ชีวิตเราเหมือนเรือเมือทวนน้ำ
ต้องพายค้ำถ่อยันพลันพลักใส
พาเรือร่องท่องธารซมซานไป
ประคองไว้อย่าให้ล่มจมวารี
เมื่อเรือกายว่ายแหวกแทรกกระแส
จะเอาแน่ตรงไหนในวิถี
หากสองแขนแกนพลังเรายังมี
สู้ชีวีต่อไปให้ดำเนิ
17 สิงหาคม 2547 09:41 น.
ไม่ใช่ความเป็นจริง
ในขณะที่เราคิดถึงคน ๆ นึงตลอดเวลา
เค้าคนนั้นก็อาจคิดถึงคนอื่นอยู่ก็เป็นได้
และบางครั้ง ก็อาจมีคนที่คิดถึงเรา โดยที่เราไม่สนใจเลยเช่นกัน
บางครั้ง การได้ฝันไปคนเดียว มันก็ดีกว่าการได้รู้ความจริงที่ว่า
สิ่งที่เราคิดทั้งหมด มันคือความฝันของเราเองเพียงคนเดียว
ฉะนั้น ไม่แปลกที่คนส่วนใหญ่เลือกที่จะจมกับความฝัน
มากกว่าการได้รับรู้ความจริง
การไม่ได้เป็นที่ 1 ในใจเค้า ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า...
เราอาจเป็นที่ 2 ซึ่งมันก็ยังดีกว่าเป็นที่ 3 ที่ 4...
และหากเราเป็นที่ 10 ในใจเค้า...
ก็ขอให้คิดไว้ว่า ดีกว่าเราไม่มีความสำคัญอะไรในใจเค้าเลย
แต่โปรดจำไว้เถอะว่า
หากหัวใจของคุณยังไม่ร้องไห้ออกมาดัง ๆ
พร้อมกับพูดกับตัวเองว่า...ชั้นเหนื่อยเหลือเกินแล้ว
โปรดห้ามใจเถอะ ก่อนที่ชั้นจะอ่อนล้าไปกว่านี้...
ก็จงชอบต่อไปเถอะ
การรักใครซักคน ไม่ต้องการความพยายาม
การตัดใจต่างหาก ที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากมาย
ลองชั่งน้ำหนักในใจเราดูสิว่า ความสุขยามที่คุณได้สบตาเค้า
กับความทุกข์ยามที่คุณต้องคอยหลบตาเค้า
อันไหนมันหนักหนากว่ากัน
อย่าโทษตัวเอง ที่มาเจอเค้าสายเกินไป...
อย่าโทษเค้าที่ไม่มีใจให้...
อย่าโทษโชคชะตาที่ทำให้เราพบกัน แต่ไม่ได้ทำให้เราใจตรงกัน
แต่จงยิ้มให้กับตัวเอง
ที่อย่างน้อย ถึงจะพบกับเค้าคนนั้นสายเกินไป
แต่ก็ยังได้พบ...
ยิ้มให้เค้า ที่ถึงจะไม่ได้ให้ใจเรามา
แต่ก็ยังได้รับหัวใจของเราไป...
ยิ้มให้กับโชคชะตา
ที่ยังทำให้เรา...ได้รู้จักกัน
คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ครั้งหนึ่ง
คุณได้เจอคนที่คุณอยากเก็บรอยยิ้มของเค้าไว้คนเดียว
คนที่คุณใส่ใจกว่าตัวคุณเอง...
คนที่ทำให้คุณหัวเราะ...และร้องไห้ได้มากมาย...
คนที่เพียงแค่ยิ้มของเค้า
ก็สามารถเปลี่ยนวันที่หมองหม่น...ให้กลายเป็นวันที่สดใส
เท่านี้มันก็เพียงพอแล้ว ไม่ใช่หรือ?
แค่การได้เห็นคนที่เรารัก
ได้หัวเราะอยู่กับใครสักคนที่เค้ารักมากที่สุด
...นั่นแหละคือความสุขของการได้รัก...อย่างจริงใจ
15 สิงหาคม 2547 15:29 น.
ไม่ใช่ความเป็นจริง
เพียงลายลักษณ์อักษรที่ปรากฎ
ยังแจ่มจดจำไว้กลางใจฉัน
ทุกเนื้อถ้อยร้อยคำที่จำนรรจ์
ช่างเสกสรรสิ่งชอบไว้ปลอบใจ
รักครั้งเก่าเผาจินต์แทบสิ้นหมด
เพราะรักคุดคุกคามสุดห้ามไหว
จิตที่เคยกล้าเก่งไม่เกรงใคร
พอถูกไฟรักร้ายแทบวายวาง
ฝืนกายหยัดยืนสู้เพื่อกู้หน้า
ฝืนทีท่าเกลื่อนกลบหลบรอยหมาง
ฝืนหน้ายิ้มแย้มผุดพิสุทธิ์ปราง
แม้แก่นกลางใจช้ำก็จำทน
จะไม่พบใครที่ไหนอีก
จะหลบหลีกปลีกหนีที่สับสน
จะหลบความวุ่นวายข่ายผจญ
หลบรักรนร้อนรุ่มกลุ้มระอา..
3 สิงหาคม 2547 15:19 น.
ไม่ใช่ความเป็นจริง
ท้องนภายามมืดมิด
คิดตรึกตรองคนึงหา
แสนเจ็บปวดในอุรา
แม้นิทรายังเหงา...แสนเศร้าใจ..
หน้าส่วนตัว
1479
