จะรอจนกว่าเธอ(จะรักกัน)..กลับมา (ตอน 1)

ไฟหนาว

     "ลาก่อนค่ะ โชคดีนะค่ะ"  ธิติกานต์ยืนมองเบื้องหลังชายคนที่เธอ(แอบ)รักไป จนเขาขึ้นรถประจำทางไปแล้ว 
     ไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยดเดียวที่หลั่งรินออกมา เพราะเธอรู้ดีว่าเขาจากเธอไป ก็เพื่ออนาคต เขาไปเรียนต่อเท่านั้น และเมื่อปิดภาคเรียนเขาจะกลับมา
     ..ความรักของเธอเกิดขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้เอง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่น้องสาว เป็นเหมือนเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวดมาก..
     ..เจ็บปวด ใช่มันเจ็บ เจ็บ..เพราะเธอเองนั่นแหละ ที่บังอาจเผลอใจไปให้เขา ให้เขาไปแล้ว ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยมีความรู้สึกเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนเลย และยิ่งไปกว่านั้น เธอกลัวมากด้วย..
     ..กลัวสิ กลัว..ว่าถ้าบอกเขาไปแล้วเขาจะปฏิเสธ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น แต่ก็กลัว ยิ่งกลัว ก็ยังไม่กล้า ไม่กล้าที่จะบอก บอกว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย ที่เธอเองก็รู้ดี..
     ..โอ! ไม่นะ น้ำตาอย่าไหลออกมาเลย ได้โปรดเถอะ แค่นี้ก็เกินพอแล้วกับการเสียใจ อย่าไหลออกมาตอกย้ำความเจ็บปวดให้มากไปกว่านี้อีกเลย ได้โปรดเถอะ..
     ธิติกานต์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอาบแก้ม หล่อนสะอื้น พยายามควบคุมความคิดไม่ให้ฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ และยิ่งพยายามไม่คิดถึงเขาคนนั้นอีก

     ' สวัสดีครับ ' คำทักทายจากบุรุษที่เพื่อนของเธอแนะนำให้รู้จัก ตอนไปเที่ยวสังสรรค์กันในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา 
     เขาเป็นคนหน้าตาดีพอใช้ รูปร่างสูงโปร่ง ตาตี๋ ผิวขาว ดูสุขุม เป็นผู้ชายที่ไม่ตรงกับสเป็คหล่อนเท่าไหร่ แต่ก็จัดว่าใช้ได้ทีเดียว
     ' สวัสดีค่ะ ' หล่อนทักทายกลับไป พร้อมรอยยิ้ม
     ..ท่าทางคงจะมีแฟนแล้วแฮะ ฮือ.. น่าจะอายุมากกว่าเราสัก 2-3 ปี ได้ละมั้ง.. สำนึกของหล่อนบอกอย่างนั้น
     ' ผมชื่อปรเมศวร์ครับ เรียกสั้นๆ ว่า เมศวร์ ก็ได้ ' เขาแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ 
     ' ดิฉัน ธิติกานต์ ค่ะ เรียกว่า ปอร์ ก็ได้ '  
     เขาเดินไปกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอแล้ว ดูท่าจะให้ความสนิทสนมกับทุกคน เขาเป็นคนอัธยาศัยดี ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นอะไรสักเท่าไหร่ แต่เป็นคนที่ยิ้มเก่ง จัดว่าเข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะผู้หญิง
     ธิติกานต์เฝ้ามองเขาอยู่ตลอดเวลา ขณะที่มีเขาอยู่ในบริเวณสายตาของเธอ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องให้ความสนใจกับเขาเป็นพิเศษถึงขนาดนี้
     ' ทุกคน ปอร์กลับก่อนนะ บ๊ายบายจ๊ะ ไปก่อนนะค่ะ พี่เมศวร์ ' ประโยคหลังหันไปถามชายหนุ่มที่ห้อมล้อมไปด้วยหมู่เพื่อนสาวของเธอ
     ..ว๊าย! เขาหันมายิ้มให้ด้วย..  ..อย่าๆ อย่าเพิ่งฟุ้งซ่านยายปอร์.. หญิงสาวบอกกับตัวเอง แล้วเธอก็ยิ้มตอบกลับไป

     ..โอ๊ย! ทำไมต้องมาหลอก มาหลอนกันด้วยนะ.. ภาพความทรงจำในอดีต เมื่อครั้งที่เธอได้เจอกับปรเมศวร์ครั้งแรก ได้ผุดเข้ามาในความคิดของเธอ รอยยิ้มของเขาช่างดูอ่อนโยน แต่โปรยปรายให้กับคนอื่นตลอดเวลา จนต้องสลัดภาพเหล่านั้นออกไป ก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรม มันจะรินไหลออกมากอีกครั้ง