10 ธันวาคม 2547 19:45 น.
ไฟหนาว
แสงจันทร์นวลส่องแสงกระจ่างฟ้า
ดวงดารารายล้อมมิไปไหน
แลสวยงามน่าชื่นชมประทับใจ
ยามนี้ไซร้จันทร์ร้องไห้กลางนภา
พลอยให้นึกย้อนคืนวันเก่าก่อน
ใจอาวรณ์คิดถึงเธอใจห่วงหา
ยามนี้เธอไปอยู่ไหนแสนไกลตา
ยังคิดถึงวันเวลาที่ใกล้กัน
ก่อนนั้นเคยหยอกเหย้าอยู่เคียงใกล้
เดินร่วมทาง ร่วมใจ ร่วมความฝัน
วันเวลาสุขสมทุกคืนวัน
ความเชื่อมั่นและศรัทธากลับลาไกล
มาวันนี้เธอลืมแล้วสิ้นความรัก
ลืมที่พักพิงแห่งนี้ไปมีใหม่
ทิ้งฉันไปอย่างสิ้นแล้วสิ้นเยื่อใย
เธอจากไปทิ้งให้ฉันต้องเดียวดาย
มีเพียงสายลมและแสงดาว
ที่สกาวอยู่บนฟ้ามิห่างหาย
คอยเป็นเพื่อนปลอบประโลมมิห่างกาย
ฉันจึงลืมความเดียวดาย
ที่เธอทำร้ายและทิ้งกัน
10 ธันวาคม 2547 19:30 น.
ไฟหนาว
สายฝนที่เย็นฉ่ำ
เหมือนตอกย้ำว่าใจเหงา
วันนี้ไม่มีเรา
วันคืนเศร้าเหงาเดียวดาย
ฤดูหนาวก็มาเยือน
เหมือนย้ำเตือนให้ใจหาย
ไม่มีเธอเคียงข้างกาย
มาคิดได้เมื่อสายเกิน
ต้องทนฝ่าลมหนาว
มีแสงดาวร่วมเผชิญ
เป็นเพื่อนมิห่างเหิน
มิเคยเมินหลบหน้าไป
ไม่เหมือนคนใจดำ
ทำให้ช้ำให้หวั่นไหว
ความอ่อนแอของจิตใจ
ไม่มีใครมาดูแล
จะมีบ้างไหมใคร
ที่หัวใจมีรักแท้
มาคอยเฝ้าดูแล
มาเทคแคร์ผสานใจ
ให้ความช้ำนั้นจางหาย
มาทำลายความอ่อนไหว
สร้างรักที่มั่นคงขึ้นในใจ
มามอบชีวิตใหม่
เป็นสายใยเชื่อมใจเรา
3 ธันวาคม 2547 18:27 น.
ไฟหนาว
เธอคือใครคนนั้นที่ฝันถึง
คือคนซึ่ง..ค้นหามาหนักหนา
คือหนึ่งคน..ที่มาคอยช่วยเยียวยา
มารักษาบาดแผลให้ผ่อนคลาย
เธอคือคน..ที่ฉันมอบใจรัก
คือที่พักพิงใจไม่ห่างหาย
คือสายน้ำดับความร้อนในร่างกาย
คือเส้นสายแห่งรักแล้วห่วงใย
และจะเป็นคนสักท้ายที่ฉันรัก
มอบใจภักดิ์ ซื่อตรง ไม่หวั่นไหว
จะมั่นคง ในรักนี้ ตลอดไป
ตราบเท่าที่ ลมหายใจ ฉันยังมี
3 ธันวาคม 2547 18:26 น.
ไฟหนาว
เธอคือใครคนนั้นที่ฝันถึง
คือคนซึ่ง..ค้นหามาหนักหนา
คืนหนึ่งคน..ที่มาคอยช่วยเยียวยา
มารักษาบาดแผลให้ผ่อนคลาย
เธอคือคน..ที่ฉันมอบใจรัก
คือที่พักพิงใจไม่ห่างหาย
คือสายน้ำดับความร้อนในร่างกาย
คือเส้นสายแห่งรักแล้วห่วงใย
และจะเป็นคนสักท้ายที่ฉันรัก
มอบใจภักดิ์ ซื่อตรง ไม่หวั่นไหว
จะมั่นคง ในรักนี้ ตลอดไป
ตราบเท่าที่ ลมหายใจ ฉันยังมี
หน้าส่วนตัว
812
