23 มิถุนายน 2549 21:50 น.
ไพร ป่าดง
เช้าวันหนึ่ง วันที่ตั้งสติกับสังคมไม่ถูก
ว่าทำไมถึงได้โหดร้ายอย่างนี้
เย็นวันนั้น ตัดสินใจโทรไปบอกคนรัก
ว่า...สังคมนี้ไม่ยุติธรรม ทำร้ายผมอีกแล้ว
บ่ายวันนั้นคนรักผมพยายามให้ผมเล่าให้ฟัง
ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมบ่ายเบี่ยงที่จะบอกว่ายังไง
ผ่านไปอีกคืนนึง คนรักผมรอคำอธิบาย
เพื่อแบ่งเบาความทุกข์ แต่ไร้ผลจากคนใจหิน
คืนนั้นผมสุดทนกับความทุกข์ที่เกิดขึ้น
ตัดสินใจเล่าให้คนรักฟัง ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากเล่า
ไม่อยากเอาความทุกข์ไปฝากใครให้ทุกข์ด้วย
ผมสบายใจเป็นที่สุดที่ได้เล่าออกไป
คนรักผมอยู่ด้วย...อยู่ด้วยทั้งคืน
อยู่เพื่อบอกว่ายังไงก็ยังรัก ไม่ซักไซร้ไล่เรียง
เพียงแต่บอกว่า "คุณมีค่าเสมอ สำหรับฉัน"
"คุณมีค่าเสมอ สำหรับคนดี" เท่านี้ทุกข์ก็สลาย
ขอบคุณที่รักที่อยู่ดูแลเมื่อยามป่วย
ผมรักคุณมาก มากเสียจนไม่อยากเจอวันพรุ่งนี้
ผมอยากรักคุณเช่นตอนนี้ จะรักอย่างนี้ตลอดไป
รู้ไหมคนดี...รักเช่นนี้ สุขใจเพียงใด...สุขใจจริง ๆ
16 มิถุนายน 2549 19:14 น.
ไพร ป่าดง
น้ำคำหญิง คำ ๆ หนึ่งที่บอกแค่ว่า "คิดถึง"
คำเดียวกันจากคนหลากหลาย แตกต่างกัน
ทำไมถึงได้ต่าง...กัน ยิ่งนัก
จากความรู้สึกและการรับรู้ในจิตใจเรา
"คิดถึง" ของคนที่เรารอเพื่อสานรัก
กับ..."คิดถึง" ของคนที่เรารู้ว่าเป็นได้แค่เพื่อนรัก
และกับ "คิดถึง" ของคนที่เรารู้ว่าจะมาเพื่อครอบครอง
"คิดถึง" น้ำคำนี้ เด่นชัดนักในความต่างที่ห่างชั้นกันยิ่ง
"คิดถึง" ของใครคนนั้นที่ว่าคือ...นางฟ้าในพนาดิบ
ดู...วับวาบ หวามไหว หวิว หวิว หวั่นครั่นคล้าม
หากได้เห็น คงต้องสลาย ล้มลงตายแทบเท้านาง
เพราะเพียงแต่เสียงว่า..."คิดถึง"
7 มิถุนายน 2549 22:23 น.
ไพร ป่าดง
อ่อนล้า เหลือคณา ใด ๆ
อ่อนใจเหลือ กว่าจิตจะ ทัดไท้ได้
อ่อนแอ ที่แท้หา ใช่อ่อนใจ
อ่อนไหว ๆ ที่แท้ใช่คือ อ่อนโยน
ทานไหว ใจต้องทัด ทานได้
ละม้าย คล้ายจะขาด รอนรอน
เข้มแข็งอีก นิดจะสถิตย์ ชั่วนาน
กายต้องคาน จิตห้อยใจ ไปด้วยกัน
นิจจัง นิจจา ท่าทีรัก
สลักจิต เพิ่งพินิจ จิตหวั่นไหว
เฝ้าพนอ งอนง้อ รอนรอไป
แม้จากไกล ไปไม่นาน จะขานกลับ
มารับรอ ณ หน่อดิน...ถิ่นป่าดง แดนพงไพร
6 มิถุนายน 2549 23:14 น.
ไพร ป่าดง
มาเพื่อคิดถึง...ใครคนนั้น
ที่ฝันหา ทุกทิวาราตรี สีสดใส
เพื่อบอกว่า อยากกอดตรึง รัดรึงใจ
ใครคนนั้น คือคนดี ที่โหยหวง
5 มิถุนายน 2549 23:25 น.
ไพร ป่าดง
ความสวย มักจะมาคู่กับ ความผิดหวัง เสมอ
ทำไมนะผมจึงได้รู้สึกกลัว
อีกครั้งกับสิ่งที่กลัว กลัวว่าจะไม่จีรัง
อยากจะรักและกลัวความสวยงาม
อืม! แท้ที่จริงความสวยงามของผิวเปลือก
ย่อมไม่จีรัง
แต่ความสวยงามของแก่นจิต
ย่อมจีรังกว่า
เธอจ๋า อยากเรียกร้องขอว่า
เธออย่าสวยได้ไหม
กลัวพิษภัยจะทำร้ายใจผม
สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำร้ายกัน
ทำไมผมต้องกลัวความสวยงาม
ผิวเปลือกที่สวยงาม...ทำไม
ทรมาณด้วยรักที่ภักดิ์ เสมอไป
หน้าส่วนตัว
979
