14 พฤษภาคม 2550 05:51 น.
ไผ่ดำ
มาวันนี้ พี่มาให้ กำลังใจช่วย
ที่เจ็บป่วย เพราะใจ น้องเป็นแผล
ลืมเขานะ อย่าสนใจ หรือไปแคร์
อย่าขี้แย มีพี่พี่ ที่อาทร
ถ้าให้เลือก ห่วงใย และความรัก
พี่ก็จัก เลือกห่วงใย เอาไว้ก่อน
เพราะความรัก เปลี่ยนง่าย ให้ร้าวรอน
มักกัดกร่อน ใจช้ำ เสียน้ำตา
ความห่วงใย มีค่า มากกว่ารัก
แจ้งประจักษ์ อยู่ใน ใจนั่นหนา
ยามทุกข์ท้อ เป็นเพื่อนใจ ได้นำพา
จึงมีค่า มากกว่ารัก อยู่มากมาย
ไม่เคยมี ข้อแม้ มาขวางกั้น
จนรวยนั้น ก็ไม่ มีความหมาย
จะรูปสวย ไม่สวย แค่ผิวกาย
นี่คือความ ห่วงใย ที่ให้กัน
มิต้องมี อะไร มากำหนด
อยู่ด้วยกัน ได้หมด ไม่มีชั้น
เพราะห่วงใย สูงค่า มหาศาล
ความรักนั้น เป็นรอง ไม่ต้องมี
น้องนับเดือน ต้องทิ้ง สิ่งฝังจิต
เริ่มชีวิต ครั้งใหม่ ต่อไปนี้
ที่ทุกคน ห่วงใย ขอให้มี
พลังที่ ขับเคลื่อน นับเดือนไป
สู่หนทาง สดใส ใหม่อีกครั้ง
พวกพี่ยัง จะไม่ หายไปไหน
จะรอดู และให้ กำลังใจ
น้องคนใหม่ ที่แข็งกล้า มาให้ยล.
14 พฤษภาคม 2550 05:06 น.
ไผ่ดำ
รักทำไม เมื่อหัวใจ เธอแห้งแล้ง
เหมือนดั่งแกล้ง พรมน้ำ ให้ฉ่ำชุ่ม
รักแล้วหลอก ไม่ต่าง ดั่งไฟรุม
พอฉันทุ่ม เทใจ กลับไม่แล
ถึงวันนี้ ฉันเพิ่ง ได้รู้จัก
กับความรัก สกปรก อกเป็นแผล
ใจของฉัน เป็นอย่างไร เธอไม่แคร์
ฉันยอมแพ้ คนอย่างเธอ ที่เผลอใจ
พอเถิดนะ อย่าไป หลอกใครอีก
เธออย่าฉีก สัญญา ชายคนไหน
ที่มอบรัก ให้เธอ ด้วยหัวใจ
เหมือนทำให้ ฉันช้ำ ระกำทรวง.
13 พฤษภาคม 2550 12:41 น.
ไผ่ดำ
วันนี้เธอ มีชื่อเสียง ถึงเบี่ยงรัก
ฉันอกหัก เพราะรักเธอ ยากไถ่ถอน
รักเคยหวาน กลับเปลี่ยนไป ไม่แน่นอน
ใจอาวรณ์ ปวดร้าว เศร้าคนเดียว
ไม่เคยคิด เลยว่า จะต้องช้ำ
เธอใจดำ จากไป ไม่แลเหลียว
ปล่อยฉันอยู่ ทุกข์ทน เพียงคนเดียว
แม้หนึ่งเสี้ยว หัวใจ ก็ไม่มี
เธอคงเพลิน เดินอยู่ สังคมใหญ่
ดูหรือใจ เธอร้าย คล้ายดั่งผี
ดินอย่าฉัน คงไร้ค่า ไร้ความดี
ที่เคยมี ให้กัน ก่อนนั้นมา
ชื่อเสียงเธอ ดังไป ใครรู้จัก
ยกน้ำหนัก จนได้ เหรียญมีค่า
แต่คนที่ เคยรัก กันก่อนมา
กับไร้ค่า ความหมาย ไม่เคยมี
ฉันดีใจ นั่งดู เมื่อรู้ข่าว
แต่ต้องเศร้า เพราะเธอ ตอบแบบนี้
ข่าวถามมี แฟนมั้ย ตอบไม่มี
หน้าร้อนฉี่ นี่นะหรือ คือแฟนเรา
นึกน้อยใจ เหลือเกิน ฉันเมินหนี
พอเสียที ความรัก ที่โง่เขลา
อยู่แบบดิน เป็นก้อนหิน ไปเถิดเรา
จะไม่เอา ไม่ง้อ พอกันที
***กลอนบทนี้เขียนแทนใจใครบางคนนะครับ
13 พฤษภาคม 2550 05:12 น.
ไผ่ดำ
เราชาวดิน อยู่ด้วยกัน อย่างมีสุข
มีคนปลุก เธอลุก มา"สู้โว้ย"
เป็นตัวแทน ยกน้ำหนัก รักจึงโรย
ใจแห้งโหย วันที่ มีเหรียญมา
เธอเปลี่ยนไป หลายอย่าง ทั้งหน้าที่
จึงลืมพี่ แยกออก ไม่คบหา
ฉันจึงเหลือ ความเศร้า กับน้ำตา
ที่ยังมา เป็นเพื่อนฉัน วันเหงาใจ
เธอมีเงิน ศักดิ์ศรี ที่สูงส่ง
เราก็คง อยู่กับดิน สิ้นสดใส
นี่น่ะหรือ เรียกว่ารัก สลักใจ
ทรัพย์สินใหญ่ เกินกว่า คำว่ารัก
เธอได้เหรียญ รางวัล ฉันยิ่งเศร้า
เพราะสองเรา ต้องแยกกัน ฉันอกหัก
คนทั่วไป ชื่นชมเธอ เพ้อยิ่งนัก
เพราะฉันรัก ฉันจึงหลีก ปลีกตัวมา
ปรับใจได้ แล้วฉัน ในวันนี้
ขอยินดี กับเธอ ด้วยคนหนา
รักของเรา เพียงแค่ฝัน ที่ค้างฟ้า
จะหลับตา ลืมมัน แค่ฝันไป.
10 พฤษภาคม 2550 08:15 น.
ไผ่ดำ
จากจุดหนึ่ง ของคน ที่ฝากฝัน
เมื่อเดินผ่าน เข้ามา ณ.ที่นี้
มีไออุ่น มาแบ่งปัน กันทุกที
ยามที่มี ทุกข์ท้อ ก็เห็นใจ
เพื่อนหลายคน ปวดร้าว กับความรัก
แอบอิงพัก ระบาย ความหมองไหม้
เราได้เห็น พอรู้ พอเข้าใจ
จึงทักทาย เป็นเพื่อน เหมือนคุ้นเคย
มีหลายคน ที่เรา ไปคุยด้วย
เพื่อหวังช่วย หาคำตอบ มาเฉลย
ที่ชินชา เพราะเหงา เศร้าจังเลย
ก็เอื้อนเอ่ย เรื่องขำ ทำครื้นเครง
น้องนับเดือน ก็ไปเยือน มาหลายหน
บทกลอนด้น ดั้นไปมา ก็กล้าเก่ง
ตอบกลับมา ฮาเฮ เป็นกันเอง
หายวังเวง เพราะที่นี่ มีเพื่อนกลอน .
หน้าส่วนตัว
891
