10 กรกฎาคม 2550 18:58 น.
ไผ่ดำ
...ได้ยินเสียง พลิ้วผ่าน หวานออดอ้อน
สาวภูธร แดนไกล ให้ใฝ่หา
แสนคิดถึง แม้แสนไกล อยู่ปลายฟ้า
ส่งเสียงมา ทายทัก มาชักชวน
...ให้ไปเที่ยว บนดอย มีป่าเขา
แล้วน้องสาว เจ้าจะพา แอ่วให้ม่วน
อยากไปเยือน เสียจัง ดั่งคำชวน
ช่างเย้ายวน เสน่ห์ดอย มีกลอยใจ
...ถึงวันดี คงได้ ไปเยือนเจ้า
อยู่เป็นเงา เจ้าเลย จะได้ไหม
กลัวจังเลย ถ้าไปแล้ว น้องเปลี่ยนใจ
แล้วพลักไส ไล่กลับ ไปลับตา
...ขอดูแล แคร์กัน ก่อนได้ไหม
หรือจะให้ เป็นเพื่อน คงไม่ว่า
ถึงวันหนึ่ง ซึ้งใจ ได้เวลา
เทพเทวา ท่านให้เรา เคล้าคู่กัน
...อย่าแง่งอน ว่าพี่ นี้ย้อนยอก
พี่อยากบอก ต้องข่มไว้ ใจไม่กล้า
ขอวันนี้ ได้คุยกัน กับขวัญตา
มีเวลา มาร่วมสร้าง ทางกวี...
?o.O (กลอนบทนี้ มอบให้สาวภูธรครับ) O.o?
10 กรกฎาคม 2550 08:51 น.
ไผ่ดำ
...พี่คงเป็น ได้แค่ สแปร์พาส
ที่น้องจัด เป็นเพื่อนไว้ คราใจหมอง
วันสดชื่น ยิ้มได้ ไม่เคยมอง
ปล่อยเราต้อง ชอกช้ำ ระกำใจ
...เธอให้เรา เป็นเพียง เพื่อนแก้เหงา
ยามเธอเศร้า หันหา ใครไม่ได้
ตัวสำรอง เธอกลับมา หาทำไม
เธอรู้มั้ย ใจฉัน มันเจียนตาย
...เพราะลมลิ้น ปลิ้นปล้อน ย้อนเวียนวก
ฉันเจ็บอก เพราะคำหวาน เธอใช่ไหม
จะลวงหลอก กลอกกลิ้ง ไปทำไม
เดินจากไป อย่ากลับมา หาอีกเลย
...จะปรึกษา อะไร ไปที่อื่น
ฉันขมขื่น พอแล้ว ล่ะน้องเอ๋ย
ให้เพื่อนใหม่ ปลอบใจ นะทรามเชย
อย่าเอื้อนเอ่ย พอได้ไหม ไม่อยากฟัง
...ต่อหน้าเรา ก็บอก ว่ารักมาก
ลับหลังจาก หันไป ก็กลับหลัง
ฝ่ามือหงาย ก็กลาย ง่ายเสียจัง
พอหรือยัง ฉันมันแค่...สแปร์เธอ..
8 กรกฎาคม 2550 12:22 น.
ไผ่ดำ
...เพราะห้องเช่า เรานั้น มันอยู่ใกล้
พี่จึงได้ ส่งสายตา มามองน้อง
ห้องของพี่ ยังพอมี ทีรับรอง
เพื่อให้น้อง เข้ามานั่ง อย่างสบาย
...น้องอย่ามอง สายตาพี่ ไปทางลบ
คนที่พบ เห็นวันนั้น เขาไม่ใช่
แฟนหรือกิ๊ก ขอบอก ออกจากใจ
คือเพื่อนใหม่ ที่มา หาประจำ
...เพื่อนที่มา หาพี่ มีหลายหลาก
ทั้งฉุดลาก มากหน้า มาไม่ซ้ำ
บ้างว่างงาน บ้างหนีแฟน บ้างแอบทำ
ขาประจำ เฮฮา มาล้อมวง
...ที่พี่มอง น้องเพราะว่า ขายังขาด
ไม่บังอาจ จีบน้อง งามดั่งหงส์
ก็แค่อยาก ชวนเจ้า เข้าร่วมวง
อย่างวยงง วงไพ่ ใช่จีบเธอ...
?o.O การพนันเป็นสิ่งไม่ดี ไผ่ดำไม่เล่นน๊า เขียนสนุกเฉยๆ O.o?
5 กรกฎาคม 2550 23:07 น.
ไผ่ดำ
...ชีวิตเด็ก ที่บนดอย คอยความหวัง
อยู่กันอย่าง เรียบง่าย ไร้ความรู้
จะมีใคร บ้างไหม ไปอุ้มชู
ให้ความรู้ คอยสอนสั่ง สร้างคนดี
...คงมีเพียง คุณครู ผู้มักน้อย
เป็นครูดอย อยู่ห่างไกล ไร้ศักดิ์ศรี
แต่สูงค่า อุดมการณ์ ที่ครูมี
รับหน้าที่ ขันอาสา มาดูแล
...แสนหนาวเหน็บ เจ็บลึก ร่างกายสั่น
ไม่เคยหวั่น ลำบากกาย ไม่ยอมแพ้
เพียงให้เด็ก มีวิชา อย่าอ่อนแอ
จนเกินแก้ เพราะติดยา ค่าหมดไป
...แม้เงินเดือน น้อยนิด ไม่คิดบ่น
ยังคงทน เพราะเด็กน้อย ชวนหลงไหล
จึงหนีเมือง สดสี ศิวิไลซ์
เอาหัวใจ มาให้เด็ก เล็กบนดอย
...หวังจะเห็น ธงไตรรงค์ คงโบกพริ้ว
เห็นแถวทิว ยืนตรง ของเด็กน้อย
แม้พูดไทย ได้บ้าง เพียงนิดหน่อย
ครูก็คอย สอนเขา ให้เข้าใจ
...คุณครูพิม เดือนแรม แจ่มบนฟ้า
สร้างคุณค่า อนาคต ที่สดใส
มอบความรัก ใสซื่อ สื่อแทนใจ
สร้างเด็กไทย ที่ไกลห่าง สร้างปัญญา...
***o.O (ครูคือผู้ให้..พิมญดา เขียนเค้าโครง) O.o***
3 กรกฎาคม 2550 22:35 น.
ไผ่ดำ
...เราจบกัน...พูดง่ายไป ไหมที่รัก
เธอตีจาก ฝากรอยช้ำ น้ำตาไหล
ถึงวันที่ เธอบอกลา แทบบ้าตาย
ในฤทัย ฉันปวดแปลบ แสบเกินทน
...ฉันรักเธอ..คำๆนี้ ยังฝังแน่น
เธอมีแฟน คนใหม่ ไห้..สับสน
เธอบอกลา หายหน้าไป ใจร้อนรน
ช่างวกวน นี่ฉันผิด อะไรกัน
...นั่งทบทวน วันเวลา เคยพันผูก
กลับยิ่งทุกข์ เห็นภาพเก่า ของเรานั่น
เหมือนตอกย้ำ แผลใจ ให้จาบัลย์
เกินรำพรรณ เธอทำได้ ใจร้ายจริง
...สองเราเริ่ม ก่อร่าง สร้างทางฝัน
ไม่นานวัน สัมพันธ์ร้าง ลางเลือนยิ่ง
แสนมืดมน หนทางรัก จักเป็นจริง
ต้องหยุดนิ่ง น้ำตาหลั่ง ยังรักเธอ
...ฉันรักเธอ ด้วยใจ ไม่แปรพักต์
เธอตีจาก ฉันไป ใจพร่ำเพ้อ
ให้ฉันอยู่ กับคำลวง ติดบ่วงเธอ
เพื่อรอเธอ บอกลา น่าเศร้าใจ
...เรารักกัน หลายเพลา คราครั้งก่อน
คำออดอ้อน ปลอบฉัน วันร้องไห้
มาวันนี้ แม้นาที ไม่มีใจ
หลอกทำไม พ่อคนดี ที่ใจดำ...
??o.O (ไผ่ดำ) O.o?
หน้าส่วนตัว
1237
