23 พฤษภาคม 2550 16:39 น.
ไผ่ดำ
...ฉันต้องทน รอคอย ช่างน้อยเนื้อ
หรือเขาเบื่อ จึงหาย ไม่มาหา
เฝ้านับคืน นับวัน นับเวลา
หวังเพียงว่า ตัวเขา จะเข้าใจ
...เพราะฉันรัก เขามาก อยากจะบอก
เธออย่าหลอก ฉันเลย เข้าใจไหม
ฉันไม่เคย สักนิด คิดเปลี่ยนใจ
แล้วทำไม เธอทำ ช้ำโศกตรม
....ฉันคิดถึง เธอมาก อยากให้รู้
ฉันอยากอยู่ เคียงเธอ เพ้อสุขสม
อย่าปล่อยให้ ใจฉัน นั้นระทม
แม้ตรอมตรม ยังคิดถึง ยังซึ้งเธอ....
23 พฤษภาคม 2550 06:22 น.
ไผ่ดำ
เมื่อหัวใจ ใฝ่ปอง ประครองรัก
อุปสรรค ใดใด ไม่ไหวหวั่น
แม้ต้องรอ เวลา อีกเนิ่นนาน
หรือคืนวัน ผันผ่าน นานเท่าไร
ก็จะยัง ตั้งมั่น สัญญารัก
มิแปรพักต์ ลืมวาจา ที่ขานไข
จะอดทน แม้ว่า ต้องเดินไป
เพื่อให้ถึง จุดหมาย ของใจตน
ภูเขาสูง ทะเลกว้าง ยากขวางกั้น
ทางไกลนั้น ไม่หวั่น ขอดั้นด้น
ได้อิงแอบ แนบใจ ของหน้ามล
จะอดทน ทุกอย่าง เดินทางไป
ตามหารัก ที่อยู่สุด ขอบฟ้า
ต้องเดินป่า ทุกข์หนัก มากแค่ไหน
ก็จะไม่ ยอมแพ้ แม้ต้องตาย
เพราะหัวใจ ใฝ่ถาม ติดตามเงา
ความคิดถึง ห่วงหา ที่เคยมอบ
หวังเพียงปลอบ ให้หาย คลายโศกเศร้า
จะขอตาม ให้เจอ เธอคือเงา
ที่ตัวเรา ฝันหา ทุกราตรี....
ขอมอบบทกลอนนี้แด่ทุกท่าน..
22 พฤษภาคม 2550 07:51 น.
ไผ่ดำ
ที่เมืองกาญจน์ บ้านฉัน นั้นไม่ด้อย
มีเงินน้อย ก็ไป เที่ยวกันได้
มีน้ำตก แม่น้ำแคว และรถไฟ
ใครได้ไป ต้องติดตรึง ทึ่งทุกคน
ไปนอนแพ เย็นฉ่ำ ทำอาหาร
รับประทาน แล้วเล่นน้ำ ไหลหลากล้น
ทั้งล่องแก่ง ปีนผา ก็น่ายล
เชิญทุกคน ไปเที่ยว ที่เมืองกาญจน์..
อยู่ไม่ไกล กรุงเทพ เท่าไรนัก
ขับรถสัก สองสาม ชั่งโมงนั่น
มีของดี มากมาย ให้ชมกัน
ภิพิธภัณฑ์ ทหารยุ่น อยู่ไม่ไกล
มีข้าวของ สมัย สงครามโลก
แสนเศร้าโศก ทหาร เชลยไพร่
ต้องสูญเสีย ชีวี เพราะโรคภัย
หลายคนตาย เมื่อตอน สร้างสะพาน
ดูชีวิต ของเชลย จากภาพเก่า
ชีวิตเขา หาค่า ไม่ได้นั่น
ถูกใช้แรง จนตาย วายชีวัน
สร้างสะพาน จนจบ ลบชื่อไป
มาวันนี้ ยังพอมี รอยอดีต
ช่วงชีวิต คนแก่เก่า เขาเล่าไว้
เป็นตำนาน บันทึก ปึกใหญ่ใหญ่
ใครสนใจ ผ่านมา ค้นคว้ากัน
ยังมีที่ น่าเที่ยว อีกหลายแห่ง
เอาไว้แจ้ง ให้ทราบ ตอนหน้านั่น
ต้องจบก่อน ตอนนี้ ก็แล้วกัน
ฝากทุกท่าน ผ่านไปมา..อ้าแขนรอ..
22 พฤษภาคม 2550 05:27 น.
ไผ่ดำ
เช้าวันใหม่ ทำใจเรา ให้สะอาด
อภิวาท น้อมจิตใจ ใฝ่กุศล
เตรียมอาหาร หวานคาว เจ้าน่ามล
เราทุกคน พร้อมใจ ใส่บาตรกัน
ทิวแถวเหลือง เยื้องย่าง อย่างช้าช้า
เดินก้มหน้า ผ่านมา หน้าบ้านฉัน
ทั้งคนแก่ คนเฒ่า ชราการ
เด็กใกล้บ้าน ของฉัน นั้นก็มา
เราพร้อมใจ ถวาย พัชตราหาร
มีของหวาน ของคาว ที่จัดหา
ถวายแด่ ตัวแทนองค์..ศาสดา
ผู้เลอค่า บนสวรรค์ ขั้นนิพพาน
ขออุทิศ บุญกุศล อันยิ่งใหญ่
ที่ทำไว้ ให้แก่ ท่านผู้อ่าน
กลอนบทนี้ จงได้รับ โดยทั่วกัน
อย่าพบพาน สิ่งร้าย ให้ร่มเย็น
ให้ปลอดโรค ปลอดภัย หายสนิท
ใครที่มี ชีวิต แสนยากเข็น
ให้ร่ำรวย สุขใจ ทั้งเช้าเย็น
ความทุกข์เข็ญ ใดใด อย่าให้มี
ใครที่พลาด ผิดหวัง จากความรัก
ให้แน่นหนัก ทำบุญไว้ อย่าหน่ายหนี
ไม่นานนัก จักได้ คู่ชีวี
ต่อแต่นี้ ที่หวังไว้ ให้สมพร............สาธุ.
20 พฤษภาคม 2550 16:54 น.
ไผ่ดำ
ศาลาน้อย หลังนี้ เป็นที่พัก
ของคนยาก ผ่านมา ได้อาศัย
พอหายเหนื่อย เมื่อยล้า ก็ลาไป
ช่างเหมือนใจ ของฉัน ที่ถูกลืม
ศาลาเศร้า เจ้าของใจ หมองหม่น
ดั่งเมฆฝน พัดมา ฟ้ามืดครึ้ม
อยากตัดใจ ตัดรัก หักใจลืม
แต่ก็ลืม แสนยาก หนักหัวใจ
ฉันนี้เป็น เจ้าของ ศาลาเศร้า
ทนเงียบเหงา เนิ่นนาน เกินขานไข
เขาใยแกล้ง รักฉัน แล้วจากไป
สิ้นเยื่อใย ไม่หวนมา ลาสักคำ.
หน้าส่วนตัว
784
