31 ธันวาคม 2549 02:26 น.
ไผทภักดิ์
การที่เราจะรัก ใครสักคน
จำต้องฝืน ต้องทนม่นจิตใจ
เริ่มเรียนชั้นมอหนึ่งยังตรึงจิต
มีความคิดเป็นครั้งแรก เป็นแรกรัก
เธอทำให้ผมนั้นรู้จักคำว่า "รัก"
จนผมปักใจนั้นอยู่กับเธอ....
ความรักนั้นพัฒนาถึงมอสาม
ความเลวทรามของเรานั้นหามีไม่
เรื่องหน้าม่อเราก็ไม่มีสักนิด
เรามีจิตตั้งมั่นอยู่กับเธอ
จบมอสามยังมีความรักอยู่มาก
ถึงต้องจากไปเรียนต่อต้องขอห่าง
บอกรักวันสุดท้ายหลังสอบกลาง-
เดือนที่สามปีสีหกลบสามเอย
แต่เหตุการณ์ไม่เป็นเช่นดังว่า
ดุจดั่งฟ้าประทานพรมาให้นั่น
โรงเรียนเปิดแผนการเรียนใหม่ขึ้นโดยพลัน
แผนคอมฯนั้นสุดจะโปรดโชติช่วงเอย
จึงอยู่ต่อในมอสี่ที่เดิมต่อ
มารักต่อหาได้ไม่พลัดพราก
จนกระทั่งรักจนรู้"เอมเอสเอ็น"
ผมรักเธอเสมอเหมือนเพื่อนคนรัก
ผมประจักษ์ในความรักของเพื่อนผม
ผมเสียใจที่ถูกคาบไปดม
จนสมใจมันก็ทิ้งเธอกลับมา
ผมก็โกรธพิโรธสิ้นความเป็นเพื่อน
ไม่แชเชือนที่จะด่าแบบปากหมา
ตถตา เรื่องจบแล้วพอกันหนา
เราอย่ามาทำลายเพื่อนกันเองเลย
ถึงมอหกยกที่หนึ่งครึ่งปีแรก
ความหวังแรกก็แทรกตัวออกมาหา
เธอสนใจผมนิดๆเพียงบางตา
ผมก็หาจะละเลยเธอนี้ไม่
เข้าเทอมสองยังรักเธอแม่ทูนหัว
ไม่เคยกลัวการกินแห้วที่แล้วมา
ถึงตอนสอบวันสุดท้ายที่แล้วมา
อยากคบหาเธอคนนี้มาแสนนาน
ให้ของขวัญวันเรียนจบครบทุกคน
จนถึงเธอเอ้อเหอคนสุดท้าย
ไม่รอช้ารีบหยิบโทรฯขึ้นทันใด
รีบโทรไป หาเธอที่โรงเรียน
นี้ของขวัญวันเรียนจบที่คบกัน
เรานั้นอยากจะให้ใจจะขาด
ส่วนกระดาษที่แนบไว้ในนั้น
ให้เป็นอันว่าต้องอ่านอย่าได้ลืม
หนึ่งทุ่มครั่งซึ่งเป็นเวลาเล่น
เอมเอสเอ็นเป็นของโปรดอันโลดแล่น
รีบออนไลน์เอาใจตัวอย่างเยืกเย็น
และได้เห็นข้อความตอบกลับมา
เธอตอบว่าขอเวลาคิดดูนะ
เราก็จ้ะตามใจไม่อยากขัด
จนวันนี้เรายังรอทุกวี่วัน
จนเธอนั้นลืมสัญาข้อนี้ไป
เราเรียนต่อในระดับชั้นอุดมฯ
แสนสุขสมได้เจอหญิงคนใหม่ๆ
ได้ติดตาอยู่คนหนึ่งอย่างเร็วไว
เธอนั้นไซร้เป็นคนได้จากแอดฯกลาง
ตอนแรกนั้นผมก็ชอบอยู่ลึกๆ
แต่มานึกชอบจริงๆเพราะมีงาน
เมื่องานเสร็จก็ได้ไปส่งบ้าน
ใจเบิกบานเพราะมีใจอยู่กับเธอ
ถึงเทอมสองตามครรลองในอุดมฯ
แสนสุขสมที่จะได้พบกับเธอ
วันที่สามยามสิบสามเอนสิบสองนั่นแหละหนา
ผมบอกว่า ผมชอบเธอ รักเธอเอย
เธอตอบว่าเราเป็นได้เพียงเพื่อนกัน
ผมตอนนั้นแทบร้องไห้ออกมาหนา
ทำใจสู้กับชีวิต นั้นต่อมา
แต่ชีวานั้นไม่เคยคิดปลิดตัวตาย
รอความหวังจากหญิงที่ผมรัก
วันที่เจ็ดเดือนที่สองของปีหมู
เป็นวันเกิดของเธอผมคอยดู
ผมจะกล่าวคำขอโทษแก่เธอเอย.....
31 ธันวาคม 2549 01:42 น.
ไผทภักดิ์
อันไทยนั้นมีชาติ ศาสนา กษัตรา อยู่คู่ฟ้า-ดินสยาม
เกียรติ์ประวัติกษัตริย์นั้นเลื่องลือนาม ท่านพยามปกป้องแผ่นดินเรา
สภาบันของไทยมีสามส่วน ทุกสิ่งล้วนผูกพันเป็นหลักเสา
ค้ำจุนบ้าน-เมืองชาติของเรา มานานเนาว์ตั้งแต่อดีตกาล
เราคนไทยจำเป็นต้องรักชาติ ศาสน์กษัตริย์เรารักยิ่งอย่าได้ผลาญ
แผ่นดินนี้เราอยู่มานมนาน เรื่องร้าวฉานอย่าให้เกิดในถิ่นไทย
หยุดความบาด-หมางหม่นระหว่างจิต ควรพินิจถึงจิตคนถิ่นไกล
ธันวาฯนี้ภาคเหนือหนวาวเพียงไร ควรร่วมใจช่วยบรรเทาภัยหนาวเถิด
บางคนหนาวถึงความคิดจิตสะท้าน เป็นโครงการความคิดอันบรรเจิด
ร่วมใจต่ายภัยหนาวจึงบังเกิด จงดูเถิดนี่แหละคือน้ำใจไทย
ภาคใต้น้ำท่วมพายุเข้า ในข่าวนั้นว่า-รุนแรงแรงไฉน
บางคนบ้านก็พริ้วพังหายไป ใครที่ไหนจะช่วยมาเหลียวแล
ขอช่วยส่งแรงใจให้ชาวใต้ ช่วยดับไฟเรื่องร้ายไม่ท้อแท้
ทุกๆฝ่ายต้องช่วยกันเหลี่ยวแล เพื่อนไทยแท้คนใต้เรานี่เอง
ขอคนไทยอย่าไร้ความสามัคคี ให้เป็นที่สรรเสริญเชิญครื้นเครง
มีภัยต้องช่วยกันอย่าหวั่นเกรง คนกันเองไม่เป็นไรอย่าได้คร้าน
สุดท้ายนี้ขอทิ้งท้ายเอาไว้ว่า เราต้องอย่ามีทิฐิเช่นวันวาน
จงร่วมใจสร้างชาติให้สุขศานต์ จงชื่นบานเถิดเกิดเป็นไทย
หน้าส่วนตัว
930
