มิติกาลตอนบุกแผ่นดินชัยวรมัน ส่วนที่ 1

ไบเซ็บ

ปีหนึ่งพัน เจ็ดร้อย ยี่สิบแล้ว		
โอ้เมืองแก้ว แตกยับ ดับสลาย
ยโสธร ปุระ ถูกทำลาย				
ทุกสิ่งหาย ด้วยภัย แห่งสงคราม

เอกราช สูญสิ้น หมดความหวัง		
ทุกสิ่งพัง พินาศ ทุกเขตขาม
ชนชาวขอม ต้องอาดูร ทุกโมงยาม			
วัดอาราม ถูกทำลาย ทั้งเวียงวัง

ข้านั้นคือ กษัตริย์จาม ผู้ยิ่งใหญ่		
ไม่มีใคร บังอาจ มาขัดขวาง
มันผู้ใด แข็งขืน ต้องวายวาง			
จะสับร่าง ให้เป็นชิ้น จนอาสัญ

แต่บัดนี้ มีมัน กล้าแข็งขืน			
ตั้งตัวขึ้น เป็นไท ใจกล้าหาญ
จำจะต้อง กำจัด ให้แหลกลาญ			
จะต้องผลาญ ชีวิตมัน ให้สิ้นไป

อนุชา แห่งเรา จงรีบเร่ง			
ไปบรรเลง เพลงรบ ปราบให้ได้
นำศีรษะ ของมันมา ให้เร็วไว			
ตัวข้าไซร้ จะเฝ้ารอ ด้วยยินดี

มันผู้นั้น คือใคร พระเจ้าข้า 		
อนุชา น้อมรับ บังคมศรี
คือเจ้าชาย ชัยวรมัน เจ้าตัวดี	
บังอาจที่ แข็งขืนข้า เจ้าแห่งจาม

มันซ่องสุม กำลัง ตั้งมากหลาย		
ที่วิมาย ปุระ น่าเกรงขาม
จำต้องรีบ กำจัด อย่าให้ลาม
ให้พวกมัน ครั่นคร้าม อย่าเหิมเกริม

อนุชา รีบเร่ง ออกเดินทัพ			
ทิศพายัพ มุ่งไป ใจฮึกเหิม
เคลื่อนไปพบ อีกสี่ทัพ มาเพิ่มเติม
รวมทัพเสริม สองหมื่นห้า ที่กลางทาง

รออ่านตอนต่อไปในสัปดาห์หน้า