6 มกราคม 2546 21:10 น.

..บทบันทึก แด่ ครู..




    เรา  คือ  เด็กน้อยคนหนึ่ง  ที่ทำหน้าที่เรียนหนังสือมาตั้งแต่  14  ปีก่อน

  เราไม่เคยซาบซึ้งกับผู้เป็น  ครู  มาก่อน....แต่วันเวลานี่เองที่ทำให้ตัวเราผิด

  ไปมากจากเดิม  ....  เราเริ่มรู้และซึ้งค่ากับคำว่า  ครู  มากขึ้น

  เราเชื่อเหลือเกินว่า  ครู  ไม่ใช่อาชีพ และ  ครู  ก็ไม่ใช่หน้าที่

  แต่เราคิดเสมอว่า  ครู   คือ  บุคคลที่เป็นผู้ให้  โดยมีจิตวิญญาณแห่ง

  ความเสียสละอยู่เปี่ยมล้น

     ใครจะไปรู้...ว่าเบื้องหลังแห่งความสำเร็จทางการศึกษา  มีคนคอยอุปถัมภ์

  ค้ำชูเรามาตลอด  ...  เราเอง  ถ้ามีใครสักคนมาเรียกเราว่า  ครู
  
  เราจะไม่รังเกียจเขาเลย  แต่จะดีใจด้วยซ้ำไป  

    เคยมีคำถามว่า  ทำไมเปรียบครูเหมือนเรือจ้าง  ....

  เราก็ไม่รู้สิ  ...  มีคนเคยบอกว่า  ครูทำหน้าที่ส่งศิษย์จนถึงฝั่ง
                                                     จนประสบความสำเร็จ

  แต่ก็ยังมีคนบอกว่า  ศิษย์บางคนก็เป็นประเภทที่ว่า  

              เมื่อครูส่งถึงฝั่งแล้วก็ถีบหัวเรือส่ง  

  **..อืม...ก็ลองมานั่งคิดดูว่า  ครูจะเป็นเรือจ้างได้อย่างไร
            
      ก็เมื่อครูไม่ได้หวังสิ่งรางวัลใดใดจากเรา...

  **..จะถึงวันครูแล้ว  ไม่รู้จะให้อะไรแด่ครูบ้าง..จึงเขียนบทบันทึกนี้มอบแด่

       ครู  และศิษย์ทุกท่าน

  ฝากท้ายด้วยกลอน  2  วรรคเท่าที่จำได้และถ้าจำไม่ผิดครับ

  ++++  แม้ไม่เหลือสิ่งใดในปฐพี  ก็ยังมีมาลัยมาไหว้ครู  ++++


   **..รักครูครับ..**

  **..แด่  คนที่ปั้นฉันให้มีค่า..**