12 พฤษภาคม 2553 17:15 น.
ไชยกร
โอ้ว่าอนิจจาหนอความรัก
ได้ประจักษ์ดั่งเพลิงเริงเรืองแผลง
เพียงสัมผัสพักตราระเรื่อแดง
อานุภาพกาจกำแหงกว่าใดปาน
พอรักทอก่อในฤทัยแล้ว
คงไม่แคล้วเพ้อรำฝันเหมือนฝันหวาน
ขนมอาบฉาบรสด้วยหยดตาล
มิเทียบทานมธุรสพจนา
ว่ายามรักพิศใดให้สุดชื่น
ทั้งแผ่นผืนพิภพจบเวหา
เมื่อคลายรักดั่งชักร้ายกรายอุรา
ดั่งว่าฟ้าจรดดินสิ้นสิ่งดี
หากความรักร้อนรุ่มสุมทรวงอยู่
จักไม่รู้ดินฟ้าเสื่อมราศี
ครารักรื่นชื่นใจด้วยไมตรี
ครารักลี้ที่ชื่นขื่นขมครัน
ใครครองรักดั่งครองทุกข์และสุขสม
ยามนิยมชมเชยเคยสุขสันต์
ยามจะลาร้างไกลใจจาบัลย์
เยื่อใยนั้นครั้นตัดไปไม่อาทร
อันเหล่ารสพจนีที่ว่าหวาน
พาสราญรื่นใจไม่ถ่ายถอน
เพราะมาลีลืมตัวยั่วภมร
เขาอิ่มหนำก็จำจรไปจากจาง
12 พฤษภาคม 2553 16:50 น.
ไชยกร
ทแกล้วผู้แกร่งกล้า กู้ไทย
ต่างรักซึ่งเวียงชัย เท่าฟ้า
คมหอกดาบจับไว้ ด้วยจิต
รินเลือดโลมล้างหล้า หลั่งพื้นดินทอง
ปองศานต์สุขสืบหน้า ฟ้าไทย
ไทยจักอยู่เป็นไท ไม่แคล้ว
ไทยจักไม่รบไทย ยืนหยัด
ไทยจักเป็นเวียงแก้ว กว่าร้อยพันปี
นักรบรินเลือดล้าง ปฐพี
ร่างดับคือธุลี สถิตไว้
ฝังร่างสู่ธรณี แต่จิต คงเอย
คงปกปักรักษ์ให้ ชาตินี้ยืนยง
ชาติกล้าคือเหล่าข้า คนไทย
ชาติกาจแกร่งเกรียงไกร เกริกฟ้า
ชาติจะยั่งยืนไป พึงบั่น ทลายฤๅ
ชาติจักดำรงหล้า ไป่สิ้นสูญสลาย
8 พฤษภาคม 2553 20:44 น.
ไชยกร
อโยธยาศรีรามเทพนคร
เมื่อกาลก่อนห่อนพิงอิงอาศัย
ครั้นพอสิ้นถิ่นแดนแคว้นไทย
สืบใหม่นครแก้วโกสินทร์
พี่เอ๋ยพี่น้องเหล่าผองท่าน
นึกถึงกาลก่อนอันวันสูญถิ่น
แต่ครั้งเหล่ารามัญบั่นแผ่นดิน
เหล่าชีวินสังเวยไปเท่าใด
สงครามมีฤๅจักคร้ามครั่น
รักษาด้วยใจมั่นไม่หวั่นไหว
จวบจนชีวันจะบรรลัย
มิให้ใครหาญกล้ามาฆ่าฟัน
แต่หากไทยรบไทยใครจักสู้
จักกอบกู้ดินไทยให้คงมั่น
สยามประเทศสิ้นชาติเพราะใครกัน
เพราะไทยนั้นแตกแยกแผกเผ่าพงศ์
นามเอ๋ยนามใดก็ไทยล้วน
หมั่นทบทวนใช่ทำตามประสงค์
ฤๅจะตัดภราดรภาพราบคาบลง
เราก็คงมีเลือดไทยในกายิน
ตัวข้านามหรือชื่อชาวสยาม
พยายามระลึกคุณเจ้าตากสิน
พระนเรศพระสุพรรณเทวินทร์
องค์ยุพิณพระศรีสุริโยทัย
ต่างเอาเลือดเอาเนื้อเข้าต่อสู้
ทุกคนรู้วีรกรรมอันยิ่งใหญ่
ให้โลหิตเหล่าพระเจ้าเปล่าค่าไป
หรืออย่างใดใยเลยมาแตกรัง
7 พฤษภาคม 2553 23:58 น.
ไชยกร
ใครทำให้ขุ่นข้อง หมองหมาง
เก็บท่าสงวนทาง นิ่งไว้
ป่าวร้องที่ข้องคราง ได้สิ่ง ใดนา
สู้เก็บสงวนได้ ดั่งนี้จึงงาม
วางกายดุจดั่งห้วง สายชล
น้ำต่างล้วนระคน ขุ่นข้อง
ตะกอนขุ่นนอนวน ใต้ลึก
เห็นแต่ที่ใสพร้อง ดื่มได้ดังดี
7 พฤษภาคม 2553 22:50 น.
ไชยกร
กล่องกระดาษสีขาวราวปุยนุ่น
ดูอบอุ่นแฝงกลหน้าค้นหา
เหมือนจะเป็นเพียงกล่องธรรมดา
แต่ทรงค่าเพราะเป็นกล่องความทรงจำ
เมื่อวันนั้นที่ฉันจากเจ้ากล่องน้อย
ไม่เหลือรอยอาลัยไม่ครวญคร่ำ
ไม่คิดถึงสิ่งใดเลยที่เคยทำ
ปิดลำนำอดีตไว้ไม่เหลียวแล
กล่องกระดาษสีขาวที่น่ารัก
เอ็นดูนักที่เจ้าไร้ใครแยแส
เจ้าโดดเดี่ยวเหน็บหนาวร้าวดวงแด
เจ้าอ่อนแอลมไฟไม่อาจทาน
เจ้ากล่องน้อยเจ้าเอยเจ้ากล่องกระดาษ
เจ้าสามารถเก็บความสุขซุกซ่อนสาร
เมื่อเปิดกล่องสะดุดพลันภาพวันวาน
ที่พ้นผ่านปรากฏชัดถนัดตา
ฉันเดินจากเจ้าไปในครั้งนั้น
ลืมความฝันลืมสิ่งที่เคยค้นหา
ลืมทุกรสแห่งอักษรอันโสภา
ลืมแม้ค่าบทกวีที่เคยรัก
ต่อจากนี้จะไม่ทิ้งเจ้ากล่องกระดาษ
บรรจงวาดเขียนฝันปั้นสลัก
จะไม่ห่างเจ้าไปให้ไกลนัก
เฝ้าทอถักทำสิ่งที่พอใจ
กล่องกระดาษสีขาวราวปุยนุ่น
อยากขอบคุณที่เจ้าไม่ไปไหน
เจ้ายังเก็บเรื่องทุกอย่างไม่ห่างไกล
ซ่อนเอาไว้ในกล่องกระดาษเอย
เจ้ากล่องน้อยเจ้าเอยเจ้ากล่องกระดาษ
เจ้าสามารถนำความหลังมาเฉลย
โอ้ว่าเจ้าไม่ต่างจากใจเลย
เจ้าไม่เคยลืมสิ่งใดไปได้จริง...
หน้าส่วนตัว
1239
