อาม่า

ไข่มุก แสงจันทร์

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดสองคูณสามเมตร แม้มันจะมีขนาดเล็กในสายตาของคนอื่น และออกจะรกอยู่บ้าง แต่สำหรับเขามันเสมือนโลกอีกโลกหนึ่งเลยทีเดียว  กริ๊งงงงงง...เครื่องมือสื่อสารรูปร่างประหลาดส่งเสียงก้อง  ยกหูขึ้น สวัสดีครับ.....ปลายสายเงียบ.....เนิ่นนานเสียจนเขาก็ไม่รู้ว่ามันกินเวลากี่วินาที ในใจไม่คิดอะไรนอกจากคงมีพวกก่อกวน แต่ในขณะที่กำลังจะวางมันปรากฎเสียงขึ้นที่ปลายสาย อาม่าเสียแล้ว...................

เมื่อคืนก่อน

     ผมหิวโกวหาอะไรให้กินก่อนกลับบ้านหน่อยไม่ได้หรอ จะกินอะไรล่ะ คือเสียงตอบรับที่เขาได้ยิน อะไรก็ได้ ไข่ทอดก็ได้จะได้รีบกลับบ้านแต่ขออร่อยๆนะ 	สัปดาห์ละสามถึงสี่ครั้งที่มาเยี่ยมบ้านอาม่าตั้งแต่เขาย้ายบ้านไปในเมืองที่อยู่ห่างกัน สิบกว่ากิโลเศษ นี่ถ้าหิวคราวหน้าก็ทอดไข่กินเองก็ได้นี่เครื่องปรุงก็มีมัวแต่รอพวกโกวๆกว่าจะได้กินก็หิวพอดี เสียงอาม่าดังมาระหว่างที่เขาเดินไปหาโกวเพื่อขอให้ทำอาหารให้ ครับพรุ่งนี้ผมจะทำเองแต่วันนี้ผมอยากกินอะไรอร่อยๆทำเองไม่ได้เรื่องทุกทีอาม่า
แต่มันกลับไม่มีพรุ่งนี้
     อาม่าได้จากไปแล้ว.....เป็นไปได้อย่างไร ทุกอย่างดูประหลาด เพียงข้ามวันทุกสิ่งเปลี่ยนไปทั้งหมดคนเป็นจากไป ส่วนคนที่ยังไม่จากไปก็หาได้รู้ถึงความแน่นอนของชีวิตไม่.....ตลกแล้ว ปลายสายคงพูดเล่น เพราะคงกลัวเขาจะเครียดมากไปกับการอ่านหนังสือเตรียมสอบ ก็เขามักจะขอให้อาม่าตบหัวก่อนลงสนามสอบทุกครั้งนี่โกวๆคนไหนอาจจะสังเกตุเลยแกล้งไม่ให้เขาเครียด ใช่แน่ๆอาม่ายังอยู่
     หน้าป้ายประกาศขนาดใหญ่ที่มีชื่อของผู้คนที่สอบติดในสถาบันแห่งนี้ตั้งตระง่าน สายตาไล่ไปตามตัวอักษร และเลขบอกอันดับ ห้าสิบหกชื่อของเขาอยู่ข้างหลังเลขที่ได้เปรยออกมา ดีใจ แต่ไม่นานความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ถาโถมเข้าใส่ราวกับมันเป็นคลื่นยักษ์ที่จะซัดเขาให้จมลง...อาม่า
     หน้าแท่นหินอ่อน บุรุษในชุดเหลืองยืนอยู่ข้างบนเนินดินที่ดูแปลกตาแต่กลับเคยชินในความทรงจำ ตอนนี้เนินไม่ได้มีหญ้าขึ้นเหมือนที่เคยตา กลิ่นธูปคละคลุ้งฟุ้งกระจายปนกับฟุ่นที่บุรุษและสตีที่สวมชุดดำและขาวมาร่วมงานกรุยมันขึ้นมา  เสียงสวดจากบุรุษในผ้าเหลืองดังขึ้นเป็นทำนองที่แต่งขึ้นเหมือนจงใจทำให้มันดูยาวนานจนดูไร้ที่สิ้นสุด เหมือกับการจากไปซึ่งไร้วันสิ้นสุด...
     งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เขาเคยได้ยินมันมาจากไหนนะแต่นี่ไม่ใช่งานเลี้ยงแต่มันก็มีวันเลิกรา พิธีเลิกลาผู้คนเดินล่ำลากันพอเป็นพิธี คำพูดเดิมๆประโยคเดิมๆดังขึ้นไม่ขาดหู		ผู้คนที่เหลืออยู่มีแค่ญาติสนิทเพียง ห้าหกคน พิธีเลิกรา ผู้คนจากไป แต่ชีวิตยังคงดำเนินอยู่...