29 ตุลาคม 2547 13:04 น.
ใยฝ้าย
หลับเถอะคนดีจะยิ้มส่ง
แม้ข้างหน้าจะต้องจมกับความเหว่หว้า
ฉันก็ขอรับไว้ด้วยน้ำตา
ขอเพียงแค่รู้ว่าเธอหลับอย่างสุขใจ
ไม่ต้องห่วงคนอยู่หลังจะคอยเฝ้า
ดูแลเงาบาง ๆ ที่จางหาย
ถึงแม้ว่าจะต้องเลือนลับจนดับไป
ก็จะอยู่ดูไว้จนลับตา
หลับให้สุขเถอะนะไม่ต้องห่วง
แม้เวลาจะล่วงนานหนักหนา
ฉันจะเก็บเธอไว้ทุกเวลา
เก็บไว้จนกว่านาทีสุดท้ายแห่งหัวใจ
29 ตุลาคม 2547 12:43 น.
ใยฝ้าย
แสงจันทร์สาดส่องบนท้องนภา
แสงดาวระยิบระยับตาสดใส
เสียงลมพัดผ่านดวงฤทัย
น้ำตารินหยดไหลข้างในทรวง
นึกถึงวันที่มีเธออยู่เคียงข้าง
ชมความงามจากจันทร์ที่ส่องแสง
ข้างริมธารไหลผ่านเมื่อเดือนแรม
เรืองวับแวมสะท้อนแสงดูงามตา
ดูหิ่งห้อยตัวน้อยที่ปล่อยแสง
ช่างมีแรงช่วยสร้างคืนที่สดใน
เสียงจั๊กจั่นกรีดร้องกังวาลไพร
เปล่งเสียงใสสดก้องท้องเดือนแรม
ถึงวันนี้ไม่มีเธออยู่เคียงข้าง
ชมความงามอย่างเช่นเมื่อเก่าก่อน
ฉันก็ยังเก็บทุกสิ่งฝังไว้ให้ตกตะกอน
เป็นอาทรถึงแม้เธอจะลับไม่กลับมา
หน้าส่วนตัว
1007
