ใบหญ้ากับเก้าอี้

ใบหญ้า

ข้าเพียงตัวน้อยต้อยตำ
ให้เพียงย่ำเหยียบไร้ค่า
มองไปยิ่งไร้ราคา
เป็นหญ้าด้อยค่าชวนชม
  วันหนึ่งฟ้าครามสดใส
ใยใจรู้สึกสุขสม
มองไกลเพื่อทอดอารมณ์
สายลมพัดพลิ้วเรื่อยมา
    แต่นั่นสิ่งใดนั้นหนา
ชื่นตาใบหญ้าจริงหนอ
ถามไถ่ดอกไม้แมลงปอ
เจ้าพอจะรู้อย่างไร
    ดอกไม้แสนสวยขอตอบ
เก้าอี้บอบบางคงใช่
แต่ใยใครทิ้งไว้ไกล
นั้นไม่รู้เรื่องจริงๆ
  ข้าเพียงได้แต่เฝ้ามอง
หมายปองเก้าอี้ถูกทิ้ง
ในใจหวั่นไหวประวิง
อยากอิงพักพิงใกล้กัน
   ถามใจว่าผิดด้วยหรือ
ที่ถือความรักยึดมั่น
คิดว่าความรักสำคัญ
มอบกันแม้อยู่ห่างไกล
  หากได้ใกล้ชิดกันเล่า
เก้าอี้เจ้าคิดเป็นไฉน
บอกทีเจ้าคิดอย่างไร
ตรงใจหรือไม่วานที
  แมลงปอเพื่อนยากเจ้าเอ๋ย
ช่วยเผยความในเร็วรี่
ว่าจากใบหญ้าเขียวขจี
ใจมีเก้าอี้ผู้เดียว
  ว่าแล้วขึ้นเช้าวันใหม่
เช่นเดิมชะเง้อแลเหลียว
ไม่เห็นเจ้าแม้นิดเดียว
เก้าอี้เทียมสวยเช่นเดิม
  นับวันข้ายิ่งเหี่ยวเฉา
สุดเหงาเคว้งคว้างยิ่งเพิ่ม
ไม่มีนำรักคอยเติม
สักวันเถิดข้าคงมลาย