3 เมษายน 2547 00:41 น.
ใบชาสีส้ม
รักใดในสากล
มีค่าพ้นล้นธานี
รักใดบังเกิดมี
นับแต่ชีวาเกิดมา
รักแม่นี้มากนัก
เปี่ยวด้วยรักมากมายค่า
บุณคุณมากกว่าฟ้า
สุดจะหามาทดแทน
3 เมษายน 2547 00:37 น.
ใบชาสีส้ม
จะไม่สัญญา
เพราะวาจาอาจไม่คงมั่น
กลัวก็กลัวเธอลืมกัน
แต่ก็ฉันไม่อยากสัญญา
ไม่อยากปิดกลั้นโอกาสเธอ
หากไปพบเจอใครที่ดีกว่า
ไม่อยากให้เธอยึดติดเพราะคำสัญญา
ไม่อยากใช้วาจาทำร้ายเธอ
เมื่อเราต้องห่างไกล
ระยะทางมีผลต่อจิตใจเสมอ
และระหว่างที่เราไม่ได้เจอะเจอ
จะให้ฉันเชื่อหรือเธอจะไม่เหงาใจ
ละทิ้งคำสัญญาในตอนนี้
ดีกว่าจะทิ้งในวันข้างหน้าใช่ไหม
มีชีวิตที่ต่างคนต่างเป็นไป
แล้วสุดท้ายเป็นยังไงมาเจอกัน
2 เมษายน 2547 16:08 น.
ใบชาสีส้ม
รักเธอไม่ไหว
ไม่อยากทำให้ใครลำบากใจไปมากกว่านี้
รู้ตัวว่าฉันไม่ใช่คนดี
แต่ก็ยังมีสำนึกในจิตใจ
เอาของเขามา
พอถึงเวลาคงต้องคืนเขาใช่ไหม
ถ้าอย่างั้นใครจะเอาก็ไปฉันเองก็ไม่อยากได้ของใครเหมือนกัน
เพราะมันเหมือนความฝันได้ไม่กี่วันก็ต้องคืน
2 เมษายน 2547 03:57 น.
ใบชาสีส้ม
กาลเวลาใดใด
ไม่มีค่าเหนือเวลาใจแห่งนี้
เวลาที่อยู่กับเธอทุกนาที
หนึ่งนาทีเนิ่นนานเหมือน1วัน
นาทีแห่งรัก
ศรรักที่เธอปักลงมานั้น
ทำไห้รักเธอทุกเมื่อเชื่อวัน
แล้วจะหยุดรักกันได้อย่างไร
ผ่านประตูแห่งกาลเวลา
แล้วเหมือนหาทางออกมาไม่ได้
กาลเวลาแห่งใจ
จะมีใครทำได้เหมือนเธอ
2 เมษายน 2547 03:15 น.
ใบชาสีส้ม
ตัวตนของตัวเองสำคัญที่สุด แม้บางครั้งเราอาจจะคิดไปว่า
เราคือ อดีต
เราคืออนาคต
เราคือปัจจุบันเราคือทุกๆวันที่ผ่านมา
เราคือผู้กำหนดชีวิต
เราคือผู้ลิขิตชะตา
เราคือท้องฟ้า
เราคือดวงดารามากมาย
เราคือสายธาร
เราคือคนธรรมดาที่อ่อนไหว
เราคือทะเลอันกว้างใหญ่
เราคือดวงใจของใครหลายคน
เราคือสายรุ้ง
เราคือส่วนหนึ่งของสายฝน
เราคือคนบนโลกใบกลมๆ
เราคือสายลมที่แผ่วเบา
เราคือสุนัข
เราคือแมวตัวเก่าๆผู้โง่เขลา
เราคือดวงจัทร์ที่ทอดเงา
เราคือทะเลที่รับเงาของดวงจันทร์
เราคือต้นไม้
เราคือหญ้าที่รายล้อมเ
เราคือก้อนดินที่หล่อหลอม
เราคือเปลือกหอยบนหาดทราย
เราคือทะเล
เราคือคลื่นที่มาเห่พัด
เราคือดวงตะวันที่ร้อนจัด
เราคือลมที่พัดให้เย็น
เราคือคนหนึ่งซึ่งหลอกตัวเอง
เราคือคนหนึ่งซึ่งเป็นอะไรก็ได้
สุดท้ายไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร
เราต้องไม่ลืมว่า
เราคือเรา
หน้าส่วนตัว
707
